Mijn vriend is veertien jaar ouder dan ik. Toen ik twintig was, kregen we een relatie. Na twee jaar maakte hij het uit: we verschilden teveel van elkaar, vond hij. Hij kon niet leven met het feit dat ik weinig diepgang had, hij baalde dat hij veel dingen niet met me kon bespreken, weinig interesses met me deelde, en dat ik verschrikkelijk slordig was (en hij ultra-netjes, op het ziekelijke af). Dus: baf, deur dicht. Het was uit. Ik was hier twee maanden helemaal kapot van. Gebroken. Gekwetst. Toen ik me eindelijk een beetje beter voelde, liet hij opeens weer van zich horen: hij miste me, of we eens konden praten. Hij vertelde me dat-ie de grootste fout van zijn leven was begaan, dat hij me meost accepteren zoals ik was, moest stoppen met proberen mij te veranderen, te vormen. Dat ging twee jaar heel goed. En vorig jaar werd ik overspannen. Hij ging er redelijk goed mee om, en ik probeerde hem zo min mogelijk te belasten met mijn overspannenheid, ik heb ook veel gezeik in mijn familie, waar hij natuurlijk ook een deel van meekreeg. Maar we waren nog steeds sterk samen, dacht ik. Toen was ik een maand lang niet erg vriendelijk tegen hem, onbewust had ik het gevoel dat hij me nog steeds probeerde te vormen, en in reactie daarop begon ik mijzelf nog meer te profileren, en gedroeg ik me soms als een verwend nest: als ik iets wilde, dan moest het ook gebeuren. We gingen op vakantie samen, wat super was, hij kocht een mooi schilderij voor me, en ik zou eindelijk uit mijn studentenhuis verhuizen naar een eigen woning, zodat hij ook bij mij kon slapen (hij voelde zich -terecht- te oud om in een studentenhuis te slapen). Hij zou een autootje kopen zodat ik daarmee ook naar mijn musicalopleiding kon rijden, en samen knapten we mijn huisje op. We kregen heel erge ruzie, want ondanks zijn waarschuwingen waste ik de verf niet voldoende van mijn lijf. Toen ik aan het eind van de avond van zijn bank opstond, zat er verf op zijn geliefde, leren bank. En het ging niet eens zozeer om de verf, maar om het feit dat hij me zo gewaarschuwd had, en dat het hem de keel uitkwam dat-ie constant dingen achter me moest opruimen, me achter mijn vodden aan moest zitten, kortom: zich moest gedragen als mijn vader. Maar het probleem is: ik krijg niet eens de kans om dingen op te ruimen, want hij doet het al meteen. Het moet op ZIJN moment, op ZIJN manier, en anders is het niet goed.
Dat klusweekend is er iets bij hem geknapt, hij zei dat hij me even niet wilde zien om dingen op een rijtje te zetten. Ik dacht: ja, we zitten elkaar wel heel erg op elkaars lip, een beetje afstand zal ons goed doen. Maar het duurde anderhalve week, toen hij mailde dat-ie niet op de bruiloft van mijn moeder zou komen. Ik bleef hoop houden, bleef vertrouwen hebben in onze basis. Afgelopen zaterdag (we hadden elkaar inmiddels een maand niet gesproken) las ik zijn mailtje: ik had het waarschijnlijk wel verwacht, maar hij maakte het uit. Hij kon niet meer tegen de ruzies, en het feit dat we zo verschillend waren. Hij droeg precies dezelfde redenen aan als drie jaar geleden. Toen ik de mail las, was ik met stomheid geslagen, ik kon het niet geloven. Belde hem meteen op, en schreeuwde: hoe kun je?! Vijf jaar, en je maakt het uit via de mail?! Ik geloof het niet, zeg het dan recht in mijn gezicht, we moeten praten. Maar hij widle niet prtaen, hij vond dat er niets meer te zeggen viel. Als we zouden praten, zou ik immers emotioneel worden en dan zou hij medelijden krijgen en me misschien toch terugnemen, terwijl hij gewoon niet meer wil...

Dus hij wil me niet zien. Het ene moment staat hij met een bos rozen voor de deur van mijn nieuwe huisje, het andere is het over en uit. Ik vind het onacceptabel, en al helemaal de manier waarop het is gegaan. Het voelt alsof ik een familielid kwijt ben. Ik weet waaraan hij is gestorven, wanneer het precies gebeurde, maar ik heb het lijk nooit gezien, dus ik heb geen afscheid kunnen nemen. Het schilderij staat nog steeds bij hem thuis. Hij wil per se dat ik het aanneem, maar dat wil ik absoluut niet. Het zou me de hele tijd aan hem doen herinneren. Het voelt zo raar: ik ben eindelijk volledig herstelt van mijnoverspannenheid, heb een eigen huisje, en nu maakt hij het uit. Het zou vanaf nu alleen maar beter worden, waarom gooit hij de handdoek in de ring? Al die dingen die hij tegen me zei, dat we een mooie toekomst hadden, is dat gelogen? En wat als hij spijt krijgt? Hij zegt dat hij absoluut niet op zijn beslissing terugkomt, maar wat als....? Ik heb besloten om morgen naar hem toe te gaan met een aantal spullen van hem die terug moeten. Dan kan hij recht in mijn gezicht zeggen dat het voorbij is, dat hij wilt dat ik voorgoed uit zijn leven verdwijn. Het is zo onwerkelijk: net een nachtmerrie. Het idee dat we nooit meer naakt tegen elkaar aan kunnen liggen, nooit meer als maatjes zullen poolen, nooit meer om elkaar zullen lachen, snijdt door mijn ziel. Ik leef in een roes: ik wil en kan het niet geloven. En: ik wil niet NOG een keer kapot gaan van liefdesverdriet. Ik wil het ECHT niet. Ik kan daar niet meer tegen. Niet nog een keer. Als ik probeer te beseffen dat het echt uit is, word ik direct misselijk, knijpt mijn maag zich samen en doet mijn hoofd pijn. Ik ben er dan letterlijk ziek van, daarom laat ik het niet toe. Het mooie aan onze relatie is dat we goed met elkaar konden praten, en het doet zoveel pijn dat we niet eens gepraat hebben voordat hij het uitmaakte via de mail. Hij schreef dat hij verdriet liever uit de weg ging, dan dat hij het opzocht, en dat hij me daarom niet wilde zien. Want hij heeft ook verdriet, maar hij is niet alleen! Ik ben er ook nog. Morgen ga ik naar hem toe, ik hoop dat hij thuis is, en dan mag hij de woorden in mijn gezicht spugen, misschien dat ik dan kan beginnen met verwerken.....