Beste allemaal, ik ben nieuw hier. Ik ben een vrouw van in de 30 en moeder van een
Kleuter. Ben gescheiden sinds een paar jaar en dacht dat ik mijn leven redelijk op orde had om ook weer eens in de liefde te kunnen geloven. Nou ben ik niet zo'n uitgaanstype maar had me ingeschreven op datingsite. Hele nieuwe ervaring voor mij. Na een aantal dates kwam ik een leuke man tegen. Gelijk was er een klik en we waren helemaal weg van elkaar. Ik had in begin nog even moeite ermee, maar hij won mijn vertrouwen en zei me dat we rustig aan zouden kijken wat het wordt. Dus nog aantal keer gedate, maar toch onze verliefdheid was intens en intiem. Het liep allemaal Mooi. Ik geloofde er weer in dat er echte mannen bestonden. Eerdere relaties waren anders. Met hem was alles fijn, goede gesprekken, knuffel wanneer nodig, leuke dingen doen , noem maar op. En toen kwam het. ......
Hij had steeds minder tijd ivm werk, en ik voelde dat hij meer afstand nam. Had hem nog gevraagd of er wat was, maar nee niks aan de hand. Alles prima volgens hem. Ik voelde toch dat er wat was. Daardoor werd ik erg onzeker en had het gevoel hem kwijt te raken. En ik weet het is stom, maar ik begon meer aan hem te "trekken" omdat ik bang was hem kwijt te raken. Ik kon hem ook wel precies vertellen wat mijn angst was, maar hij stelde zich anders op. Hij werd steeds harder. Op een bepaald moment heeft hij er een punt achter gezet via de telefoon! !!! Via de app! !! Hij had geen tijd/zin om te bellen en de moeite te nemen om het persoonlijk te brengen. Wat voelde ik mij kotsmisselijk! Ik snapte er allemaal geen bal meer van. Hij deed alles via de app, zei lieve dingen, dubbele signalen die mij hoop gaven. Ik ging kapot van liefdesverdriet en hij ging verder met zijn leven. Hij had beloofd nog eens langs te komen. Maar door de dubbele signalen, kon ik er niet op zitten wachten. Ik ging kapot. Ik had hem gebeld. Wou vragen wat de bedoeling was. Hij ontplofte! ! Hij werd boos, heeft opgehangen en weer alles via de app. Hij stuurde vreselijke dingen, hij ziet mij zo verkeerd, boorde mij de grond in, ik was de boeman, hij was zelfs dreigend. Ik kon het niet bevatten dat hij zo was. Dacht hem te kennen, maar dit is wel een hele rare kant van hem. Nog steeds snap ik niet waarom hij niet gewoon het lef had genomen om langs te komen. Vind hem plots zo walgelijk en onvolwassen! Hij gedraagt zich als een klein kind. Stond ondertussen al op zo'n beetje alle Datingsites. Dat deed me nog meer pijn. De les die ik hier van leer is dat ik eerst van mijzelf moet houden en ik hoop dat ik in de toekomst mannen weer kan vertrouwen. Ik voel me heel erg schuldig, omdat ik me afhankelijk heb opgesteld. Maar van hem vind ik het ontzettend kinderachtig dat hij
Zo doet. Ik blijf achter met veel verdriet, schuldgevoel, veel vragen en soms kan ik boos zijn. Maar boos ben ik niet gauw. Eerder op mijzelf en dat moet ik veranderen.Ik moet weer in mijzelf geloven. En dan hoop ik in de toekomst wel eenleuke volwassen man tegen te komen.