Soms lukt het niet om een "samen" te beginnen omdat je je rugzakje blijkbaar niet goed hebt leeg gemaakt.
Twijfels, twijfels en nog eens twijfels.
Inmiddels ongeveer 15 maanden samen met veel ups en downs.
Beide in het bezit van de wel bekende rugzakjes en geprobeerd om hier samen door heen te worstelen.
Precies het punt waar ik de mist in ga.
Vanuit (wat ik denk dat liefde is) mijn gevoel, dingen proberen te regelen die ik zelf al eerder had opgelost.
Door dit te doen mijn eigen rugzakje gewoon weg gestopt "heeeeelll ver weg in een donker hoekje"
Aangezien ik ook maar een mens ben, kwam ik mezelf tegen, mijn rugzakje barstte open.
Dom dat ik ben, ik wilde er niemand mee opzadelen.
Nu het punt bereikt waarop ik me onbegrepen, ondergewaardeerd en onzeker voel ????.
Eerlijk is eerlijk dit is dus mijn fout/valkuil/zwakte en ik ga dan ook niet met een vinger wijzen. lees communicatie grr
Hetgeen mij nu enorm opbreekt is dat gevoel van onmacht..ik heb gezegd dat ik niet meer wil..maar is dat wat ik wil??