ik surf hier al een tijdje rond maar heb nooit echt mijn verhaal verteld. Het is voor mij nu 5 weken geleden dat hij het heeft uitgemaakt. Hij vertelde aan mij dat hij geen gevoelens meer had voor mij en dat mij aanraken, zoenen voor hem een kwelling begon te worden. Hij zei dat het tijd voor hem was om door te gaan met zijn leven. Op dat moment stortte mijn hele wereld in. Hoe kon het dat opeens alles waarvoor ik die 2.5 jaar geleefd heb weg was? Opeens viel de enige zekerheid weg. Nooit meer zou ik samen met hem zijn. Die pijn is nog steeds verstikkend.
De eerste fase van shock ben ik nu wel zo'n beetje voorbij, maar de echte verwerking begint bij mij nu pas. Eerst ontvluchtte ik mijn verdriet zo ongeveer, maar nu zoek ik juist de herinneringen op, ook al doen ze enorm pijn. ik heb gister voor het eerst ook weer met hem gebeld en het was erg fijn, het voelde echt vertrouwd. Het was voor mij gewoon een opluchting om te horen dat hij het er ook moeilijk mee had. We hebben een uur gebeld... Na het bellen voelde ik me voor het eerst weer vrolijk en dacht dat die vriendschap wel goed zou komen, maar vandaag kwam de klap eigenlijk pas. Hoe kan het dat als hij het er ook moeilijk mee heeft, het niet genoeg is om het nog een kans te geven... Ik weet dat die beslissing voor hem duidelijk was en dat hij er nog steeds achter staat (anders had ik het wel gehoord) maar dit soort dingen spoken dan wel door mijn hoofd. Ik mis hem gewoon super erg.
De afgelopen weken is het mij met vallen en opstaan gegaan. Ik heb veel afleiding gezocht en gehad, maar het gemis is niet te ontvluchten. Heeft iemand van jullie nog veel contact met zijn/haar ex?