Beste iedereen,

Nadat ik mijn zoveelste 'mental breakdown' kreeg, besloot ik hier te komen om mijn verhaal te delen. Dit is mijn situatie, mijn ervaring en mijn advies. Ik hoop jullie hiermee te helpen en hier ook zelf steun te vinden.

In september 2015 ben ik begonnen aan mijn hbo studie Communicatie in Leeuwarden. We gingen op introductiekamp naar Schiermonnikoog, waar ik een meisje leerde kennen. Ik kon het meteen erg goed met haar vinden en had erg veel gemeen met haar. Voordat ik het wist zaten we samen in de bioscoop en na een gezellige avond was het officieel.

Wanneer je in een, wat in jouw ogen een eerste echte relatie is, terecht komt, ervaar je een nieuw soort geluk en daar moet je ook zeker van genieten! Jullie voelen het waarschijnlijk al aankomen: na een half jaar samen te zijn geweest zag ze het niet meer zitten en natuurlijk 'lag het niet aan mij, maar aan haar'. Dat nieuwe geluk dat je hebt leren kennen, dat laat een leegte achter. De pijn van deze leegte zal toenemen en afnemen, maar misschien wel niet compleet herstellen, totdat je een ander vindt.

Goed. Het is voorbij. Voor een laatste keer omhelzen en emotioneel afscheid nemen. Jankend in de trein naar huis en uithuilen bij mijn ouders. Twee weken lang had ik nergens zin in, kon ik weinig steun vinden bij mijn vrienden en daarbij kwam ook nog dat mijn niet-meer-vriendin bij mij in de klas zat, waardoor ik nog dagelijks met haar geconfronteerd werd.

Na deze twee weken was ik er klaar mee. Mijn tentamens kwamen eraan en ik vond het wel genoeg geweest. Dit is waar ik de fout in ging. Omdat ik mij moest concentreren, hield ik al mijn gevoelens in. Wanneer dit lastig werd, ging ik drinken. Op korte termijn heeft dit gek genoeg geholpen, mijn resultaten vielen mee, maar op lange termijn heb ik mezelf kapot gemaakt.

Zodra mijn tentamens voorbij waren wilde ik stoppen met drinken, mijn gevoelens kwamen weer naar boven, maar ik weigerde te accepteren dat het er was. Ook wilde ik niet afhankelijk worden van anderen en daarom zei ik tegen iedereen dat alles goed was. Al het bovenstaande is een opsomming van wat je NIET moet doen.

In de tussentijd heb ik vaak last gehad van hyperventilatie, flauwvallen, jank- en schreeuwbuien en ik ben zelfs in het ziekenhuis beland met een slag in mijn darm als gevolg van stress. Op het moment dat ik op een zaterdagavond, met tranen in mijn ogen en een drankfles in mijn handen op de bank zat brak ik.

Dat was het moment dat ik besloot een klasgenote op te bellen omdat ik wist dat ik in vertrouwen op haar kon rekenen. De volgende dag heb ik mijn hele verhaal aan haar verteld en ze heeft mij een hoop nuttige adviezen gegeven. Sindsdien ben ik mezelf langzaam, maar zeker bij elkaar gaan rapen. Vanaf dat moment dacht ik dan ook dat ik er in één keer overheen was, maar nee, helaas was ook dat niet zo.

Inmiddels ben ik drie maanden verder en ik ben er zeker nog niet overheen. Na een hele hoop ups en downs kan ik wel zeggen dat het beter met me gaat, maar wanneer ik een terugval krijg voelt het alsof ik al maanden constant depressief ben geweest. Daarbij komt ook nog dat ik afgelopen week tijdens de les begon te hyperventileren en buiten het lokaal flauw ben gevallen, maarja, ze zat dan ook tegenover mij.

Het hoort er allemaal bij. Accepteer dat het gevoel er is en laat het gaan. Jank zoveel als dat nodig is. Wanneer mensen zich zorgen om je maken; leg uit dat het tijd nodig heeft. Zeg niet dat je jezelf eroverheen MOET zetten, maar accepteer dat nog wel even duurt. Wees niet bang om afhankelijk te worden van steun van anderen en schaam je niet om te vragen om hulp. Wanneer je iemand nodig hebt zijn er mensen voor je.

Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte en succes wensen! <3

"Het komt goed, het komt echt, echt, echt, altijd goed."

- De klasgenote die mij onwijs veel steun heeft geboden