Hey,

Ik heb al eventjes niets geschreven (buiten wat liedjes gepost), maar nu heb ik het blijkbaar weer eventjes nodig om mijn hart te luchten. Ik heb anderhalve maand geprobeerd om met mijn ex samen te leven op kot (wel twee aparte kamers, maar delen nog met 4 anderen een badkamer en keuken). Hij wou niet verhuizen en ik ook niet, omdat het allemaal toffe mensen zijn. We hebben een relatie van 4 jaar gehad en hij is op mijn gang komen wonen een 2 en half jaar geleden. Twee maanden geleden zette hij er plots een punt achter zonder ik dit had zien aankomen.

Maar dus, ik heb echt geprobeerd om nog tot september te proberen 'samen wonen' met hem (we studeren beide af in september), maar dit ging echt niet. Ik hoorde hoe hij plezier maaktte in de keuken met de andere kotgenoten, kwam hem meestal 's morgens en 's avonds in de keuken tegen. Ook was het gemakkelijk voor mij om toch nog eens op zijn deur te gaan kloppen en steun te gaan halen bij hem. Ik kon ook elke keer zien wanneer hij er was en wanneer niet en dat maaktte mij dan gek als hij er niet was en ik wist niet waar hij dan zat.

Dus heb ik mijn moed vorige week bijeen geschraapt en hem gevraagd om toch van kot te verhuizen nog. De moment dat ik het vroeg kwamen de twijfels dan ook weer: "voel ik me wel beter als hij weg is", "ooh ik wil eigenlijk niet dat hij weg gaat", enz.. enz... Hij heeft me duidelijk gemaakt dat hij het niet wou, maar het wel voor mij ging doen. Mijn masterproef ligt door heel de situatie nu ook al twee maanden stil, terwijl hij wel lekker verder doet aan zijn onderzoek en masterproef en ik dacht dat dit een grote stap vooruit ging zijn om me weer te laten beginnen met mijn schoolwerk. Nu dit had ik hem vorige week gevraagd, ondertussen negeerde hij mij plots zowat en liet me niet weten of het gelukt was om nog te veranderen van kot. Een vriendin zei deze morgend dan ineens dat ze hem aan de congiërge had gezien en toen ze aan hem vroeg wat hij daar deed, begon hij direct over iets anders. Dus ik sms hem om te vragen of hij dus een ander kot heeft.. geen antwoord. Een paar uur nadien probeer ik op facebook of hij mijn sms had gekregen... "ja". Dus ik vroeg of hij dan geen zin had om te antwoorden... geen antwoord. Ok laat dan maar zo dacht ik. Dan kwam ik deze avond op kot en in de gang hing een poster die in zijn kot hing. Dus ik stuur of dat dan zijn manier is om mij te laten weten dat hij een ander kamer heeft... geen antwoord. Voor vorige week stuurde hij dus wel altijd terug als ik eens iets stuurde. Dan kwam hij met een vriend op kot en gingen koken dus vroeg ik het hem daar maar... en ja blijkbaar was hij al aan het verhuizen.

Ik weet dat ik hem dat zelf gevraagd heb, maar het doe gewoon zoveeeel pijn nu, nu hij aan het verhuizen is. En ergens voel ik me dan schuldig, omdat ik aan het wenen ben, terwijl ik weet dat hij ook niet weg wilde. Maar hem nog meer loslaten doet echt pijn , ookal zeggen vriendinnen dat dit echt nodig was voor mij. Wat ook pijn doet is zijn negeermodus momenteel. Misschien zijn manier om hier mee om te gaan? Ik ben er zeker van dat hij zich nu ook slecht voelt.

Bedankt aan degene die dit hebben willen lezen!

Groetjes,
Chibi