Dennis is mijn jeugdliefde. Wij zijn 8 jaar samen geweest en hebben 6 jaar samen gewoond. Inmiddels ben ik 24 jaar en is het nu precies een maand uit.

Dit is niet de eerste keer, het is al vaker uit geweest. Twee jaar geleden was de laatste keer. Het is toen een maand uit geweest, ook toen had hij die beslissing gemaakt om ermee te stoppen. Uiteindelijk krabbelde hij weer terug. Had ik toen maar doorgezet, dan was ik al veel verder geweest, maar helaas bedenk je dit altijd achteraf.

De reden dat het nu weer uit is, net zoals de vorige keer, is omdat hij het allemaal niet meer weet. Het klinkt raar, maar Dennis zit in een soort van "Mid-life-crisis". Het is een beetje vroeg, ik weet het, maar waarschijnlijk komt dat doordat wij sinds ons 16e bij elkaar zijn geweest. Hij heeft het gevoel veel dingen gemist te hebben, wilt emigreren etc. Diep van binnen weet ik dat hij niet "de" persoon is waarmee ik oud wilde worden en was onze relatie ook niet meer zo geweldig. We leefden langs elkaar heen, hij deed dingen met de jongens en ik met mijn vriendinnen. Als we dan een avond samen hadden zaten we op de bank een filmpje te kijken. Hij nam al heel lang geen initiatief meer om iets te gaan doen, we deden geen leuke dingen meer samen. Op een gegeven moment nam ik daar ook maar genoegen mee. Eigenlijk heb ik mezelf een hele lange tijd tekort gedaan. Maar zelf had ik nooit die stap kunnen nemen om er een punt achter te zetten.

De eerste 3 weken nadat hij het uit had gemaakt, voelde ik me heel sterk. Uiteraard wel last van huilbuien, niet eten etc, maar ik wist dat ik ook iemand verdiende die 100% voor mij ging. Dit zat er met hem gewoon niet meer in. Geen 1x heb ik hem bericht dat ik hem mistte of gesmeekt om bij me terug te komen, terwijl ik dit 2 jaar geleden wel heb gedaan. Dit was ook iets wat hij niet van mij gewend was en bleef mij dus ook berichten. Of het nu om een hoeslaken ging of een tv, elke keer vond hij wel weer een reden om mij te berichten. Als ik dan even niet gelijk reageerde op zijn whatsapp bericht, belde hij gelijk of stuurde hij boze berichtjes of ik bij een andere jongen zat. Uiteraard maakte dit soort acties van hem mij sterker. Op een gegeven moment ben ik hem gaan negeren, blokkeren op fb en whatsapp, nou daar kon hij al helemaal niet mee omgaan. Ik kreeg berichtjes dat hij nu de helft van de borg van het huis terugwilde etc. (terwijl wij daar al afspraken over hadden gemaakt)
Uiteindelijk kreeg ik een hele lange sms dat hij die keuze nu eenmaal had gemaakt, maar dat we wel 8 jaar samen waren geweest etc. Hij is toen vorige week woensdag langgewenst om de laatste spullen op te halen en ik heb op een briefje gezet wanneer hij wat nog kreeg, zodat hij daarna geen reden meer had om mij te contacten.
Echter bleek dit toch wat moeilijker te zijn dan ik dacht. Twee vriendinnen van mij gaan met de vriendjes van mij ex. Kortom ik hoor nog weleens wat over Dennis. Zo ook met koningsnacht. Alle vrienden van mijn ex waren in de kroeg, behalve hijzelf. Hij scheen bij een meisje te zijn. En ja eerlijk is eerlijk dit had ik niet helemaal aan zien komen. Vooral omdat ik absoluut geen behoefte heb aan een ander. Dit was dus vorige week vrijdag en sindsdien voelt het alsof ik weer helemaal terug bij af ben.
Ik eet niet meer, slaap niet meer en voel me echt een dweil. En dat terwijl aan het van-god-losgaan is. Het is niet eerlijk. Hij moet zich toch ook k*t voelen?! In deze buien heb ik hem van het weekend ook boze berichtjes gestuurd, heel stom. Nu voelt het dus alsof de rollen weer zijn omgedraaid en dat terwijl ik ruim 3 weken zo sterk was.

Deze week betrekt hij zijn eigen woning, de afgelopen maand heeft hij bij vrienden in huis gezeten, terwijl ik nu al een maand alleen woon. Ik hoop dat hij zichzelf gaat tegenkomen. Aan die gedachte houdt ik mij vast. Waarschijnlijk is het losgaan een manier om afleiding te zoeken en waarschijnlijk denkt hij ook dat hij er op die manier overheen gaat komen. Ik weet dat dat niet de juiste manier is om zoiets een plek te geven. Ik kan gelukkig met iedereen heel goed praten, hij niet.

Ik geloof niet dat er iets zwaarders is dan dit. Het klinkt heel depressief, maar hoe moet je iemand loslaten die de laatste 8 jaar het meest dichtbij je heeft gestaan? Het lijkt onmogelijk. Ik weet dat het tijd nodig heeft, maar ik voel me op dit moment zo ontzettend k*t, eenzaam en in de steek gelaten dat ik dat nog even niet zie. Heb zojuist mijn vriendinnen geappt dat ik niks meet over hem wil horen, want dat sloopt me echt. Het vervelende is dat ik hierdoor niet goed kan eten en steeds meer af val, terwijl mijn lichaam dat echt niet kan hebben. Ik ben 171cm en weeg nu 46 kilo. Heb deze week maar een afspraak bij de dokter gemaakt.

Het voelt goed om mijn verhaal aan buitenstaanders te vertellen die er objectief naar kunnen kijken. Alle steun en tips zijn welkom