Hoi allemal, mijn verhaal is als volgt.
we woonde 4 jaar samen van de 5 jaar dat ik haar ken.
in de liefde en gevoel was alles perfect. We waren inmiddels verloofd
en alles was zoals het hoorde. Achteraf herken ik veel dingen die helemaal niet
zo goed waren. Ik heb achteraf spijt dat ik niet meer heb gegeven. Ze was nogal ongelukkig persoon in het leven. Haar werk en familie alles om haar heen
zat niet mee. Ik was zoals ze dat altijd ook beschreef. Het beste in haar leven. Zag haar als de ware en heb nooit zoveel van iemand gehoudenm tot voor dat het uiy was was ik er zoo erg van overtuigd dat deze vrouw mij never nooit zou verlaten
ongeheid wat. Dit puur vanuit de opgebouede extreem sterke liefde die te bewonderen was in haar ogen tegenover mij. Er wafen discusies inderdaad. Zij was dit en ik was dat. Verbaal kon ik wellis uit de bocht vliegen en zeker verkeerde dingen zeggen die ik totaal niet meende. Ik was totaal anders.bij discussies en ruzoes wou ik alles heel snel weer goedmaken. Ik hou niet van die negatieve energie die bleef hangen en probeerde zo altijd de slechte dingen zo snel mogelijk te vergeten. Zij liep wel altijd weg.. en kon zo wel heel lang sagerijnig blijven.
nou het ging een keer uit. Kort ongeveer 3 weken geleden. Ik deed zo een beetje alles fout. Raakte in paniek..emotioneel. huilen..ongeloof. en heel veel vechten
maar volgens haar zat het anders. Ze zegt dat ze dit al lang in gedachten had. En wel wiat dat dit ging gebeuren. Nou ik had dit nooit kunnen dromen. Dus kwam als een grote klap aan. Ik heb alles gelrobeerd en het word aleen erger.
ik herken haar totaaaal niet meer. Haar blik ..houding. gedrag. Ongelooflijk
Ze reageerd nergens op. Heeft nieuwe telwfoonnummer. Op facebook als k vraag
hoe het gaat. Leest ze maar geen reactie. Hoe kan iemand van de dag op nacht zo extreem veel veranderen? Ik heb 1000 vraagtekens en van haar kan ik letterlijk geen 1 antwoord krijgen.
ik hoef haar niet terug na deze pijn die ze me aandoet maar..als ik haat zoek
en wil spreken is het een mix van. Emotie met het opzoeken van rust/reslect.een soort princype waarin ik het minate zou verwachten dat ze me niet als een stranger behandeld. Maar een persoon met wie ze haar bed 4 jr lang gedeeld heeft
en in me armen in slaap viel. Minimale respect voor alles waarin ik haar geholpen en gesteund heb waneer nodig. Ik bedoel. Dat maakt het zo moeilijk. Alsof ik aleen degene ben met verdriet. Ze toont geen liefde. Geen verdriet. Niks komt over als een soort opluchting voor haar.. heel apart dit. En ik.. sja... 24/7 met haar in me gedachte..alle mooie dingen herleven in me gedachte.. en ja... heel veel oijn vooral al die nare gedachtes van.. heeft ze een ander? Mist ze me niet een klein beetje?
Voel me diep ongelukkig..en niet aleen doordat ze ne verlaat maar puur de manier op. En kan egt niet begrijpen hoe iemand zo snel kan veranderen. Ik was letterlijk alles voor der. gaar ware..nu ... helemaal niks meer.