Hoi vreemde,

Daar zat je dan weer, recht voor mijn neus. 5 jaar ouder, vijf jaar wijzer, net als ik. Ik voel het gat, maar tegelijkertijd is het als de dag van gisteren. We zouden elkaar ontmoeten, zo spraken we af. Impulsief, naïef. Ik dacht er niet bij na, het enige dat ik me kon bedenken is dat het wellicht mij iets goed zou brengen. Een echte afsluiting, en dat na al die jaren - en zelfs na een andere relatie van jaren. Nog steeds zit jij in mijn hoofd. Nog steeds heb ik het nog niet 100% verwerkt. Ook al dacht ik nog van wel.

We raken weer aan de praat. Ook flirten hoort daarbij, we vinden elkaar namelijk nog steeds oogverblindend aantrekkelijk. Opeens zijn we heel open, hoe we het beide verwerkt hebben. Jij had een paar jaar nodig om even niets serieus te hebben, je ding te doen. Ik zat er jaren doorheen en nam me alles kwalijk, had eigenlijk naar een psycholoog gemoeten. Want nu voel ik - nu ik zo tegenover je zit - hoeveel ik stiekem toch geleerd heb. Van ons. Van toen.

Ik was 16. 16 jaar jong. Toen wij begonnen. En jij... 19? 18? Te jong. Ik zou willen dat ik je later was tegengekomen. Dat we een goede basis zouden hebben om onze relatie te hebben. In mijn ogen was hij zo mooi, die relatie die we hadden. Maar ik zie ook hoe wispelturig ik was destijds, hoe snel ik het alweer uitmaakte voor een paar dagen als we even ruzie hadden. Ik was een kind. Een kleuter.

En toen na een aantal jaar, dat ik dacht dat wat wij hadden niet goed was. Ik maakte het uit en meteen daarna zocht ik iemand anders op. Wat was die een messensteek in je rug, zo vertel je mij opnieuw na al die jaren. En graag geef ik je hierin gelijk. Eindelijk kan ik zeggen dat het niet netjes van me is geweest. Eindelijk kan ik zeggen dat ik volwassen ben geworden, ben gegroeid. Mijn eigen keuzes kan maken en daar mijn moeder niet meer voor nodig heb. Want ook zij had een grote rol, ik had haar toen nog nodig. Zoals ik zei, ik was een kind. Een kleuter.

Jij wilt me zoenen? Nee, dat wil ik niet. Simpelweg omdat ik ook niet single ben, maar ook al zou ik het willen: wat zou het betekenen? Voor mij een nieuwe start, een nieuw begin. Voor jou ook? Pak je me daarom zo stevig beet? Voel ik daarom dat je me zo krachtig een knuffel geeft? En nog een? Waar komen die emoties vandaan?

Maar ik voel ook dat het iets anders voor je betekent. Jij hebt ons echt afgesloten. Eind. Punt. Geen nieuw begin. Jij wil wellicht even voelen wat het was, je wilt wellicht even een oude liefde voelen om jezelf te troosten. Meer wil je niet. En kan ik je dat kwalijk nemen?

Hoi bekende. Wat is het als de dag van gisteren. Het voelt zo vertrouwd. Is dit wat ze zeggen dat echte liefde is? Ik ben er van in de war. Ik voel ergens diep van binnen dat ik weer terug wil in de tijd. Dat ik weer verder met je wil. Dit is wat mij zo heeft verpest. Onze breuk, die vanuit jou kwam. Ook al zijn we het er over eens dat het toen wel moest. Het was nodig, uit elkaar gaan. Maar wat nam ik het jou kwalijk. Jij die het definitief stopzette, destijds. Terwijl het eigenlijk zo bijzonder was. En nu voel ik het weer. Het voelt allemaal zo bekend, zo vertrouwd. Ik ben eindelijk weer helemaal mezelf bij een man. Bij jou kan ik echt mezelf zijn. Dat heb ik zo gemist in die vijf jaar. Die eindeloze zoektocht naar wie ik ben, wie ik was, wie ik wil zijn, wie ik moet zijn. Dat ik niet goed genoeg ben. Dat ik stomme fouten maak.

En later - na onze afspraak - hebben we het erover. Gaan we op onze verlangens in? Ik geef aan dat ik dat niet zomaar wil. Iemand anders zit in mijn hoofd, maar dat weet hij niet. Maar ook: stel ik was vrij, dan wil ik dat nog niet zomaar. Zomaar zoenen, zomaar de " liefde " bedrijven. En dan? Ik zou dan meer willen. Een nieuwe start. Ik geef je dit aan, maar jij wijst rigoureus af. Jij vindt iets opnieuw opbouwen angstaanjagend. Angstaanjagend. Een no go, want je wilt mijn ouders niet meer zijn. Mijn moeder die op bepaalde punten een grote rol heeft gespeeld, volgens jou. Jij denkt dat het echt niet meer zou kunnen. Een relatie zit er niet meer in. Optie 3 wordt het: we blijven vrienden.

Mijn hartje staat in het teken van iemand anders, iets pril. Maar toch is mijn hart weer gebroken. Door jou. Voor de laatste keer. Het komt niet meer goed. Wat geweest is, is geweest. De fouten die ik heb gemaakt, zijn niet meer goed te maken. Het komt niet meer terug. Het is klaar. Is dit dan het ultieme einde, het ultieme afscheid? De laatste knuffel, de laatste keer dat ik me zo mezelf voel, het zo vertrouwd voelt.

Ik denk het wel.