Beste LDVDers,

Inmiddels is het bijna 2 weken geleden dat mijn relatie van 4 jaar uit is gegaan. De afgelopen weken zijn enorm zwaar.
Mijn Ex-vriendin en ik hebben een super leuke tijd met elkaar gehad. We zijn zelfs 4 weken geleden nog naar een van de meest romantische steden op aarde geweest.(wat we gedurende onze 4 jaar samen heel veel hebben gedaan) Hier hebben we een gesprek gehad over "ons"......zeer vluchtig waarin ze aangaf het gevoel te hebben in een sleur te zitten en zou willen dat ze me 2 jaar later tegen was gekomen. Ik heb toen aangegeven dat als we terug zouden zijn we nog eens een goed gesprek zouden voeren. Kijken waar we beide staan en rustig er over praten. Daarna hebben we nog enkele super leuke dagen samen gehad. Zoenen, vrijen, knuffelen.............

Toen we uiteindelijk terug waren hebben we het geplande gesprek telkens uitgesteld, tot 2 weken geleden. Ze vertelde met dat ze iets met me wilde bespreken. Ik voelde aan de toon en aard waarop dit gebracht werd dat het niet goed zat. We zaten, namen een slok van onze drank en ik vroeg. 'Gaan we er een punt achter zetten?' Waarna het d.m.v. een korte knik bevestigd werd. Samen een traan, een knuffel en een zoen. Geen gesprek! Zal ik blijven slapen? vroeg ik voorzichtig. Ja dat mag...gaf ze aan. Uiteindelijk toch besloten te gaan omdat ik de ochtend niet wakker wilde worden met de realisatie dat het over is.

2 dagen kropen voorbij...veel malen in mijn hoofd...hopen dat het wellicht nog goed zou komen. Er volgde een SMS van haar kan. 'Lief! hoe gaat het? Ik weet niet of we de juiste beslissing hebben gemaakt, ik heb het er erg moeilijk mee.' Ik belde haar op en we spraken over koetjes en kalfjes. Spraken uit dat we elkaar met rust zouden laten....nadenken. Een week kroop voorbij. 'ik SMSte....Lief, zullen we ff bellen?, de reactie: 'Ja Gezellig!'. We spraken over koetjes en kalfjes, ik vroeg of ze nog hoop zag voor de toekomst, of ik langs mocht komen als haar ouders weg waren. Ze antwoordde bevestigend. Ik vroeg haar uit een spontane opwelling mee naar de film, dezelfde avond. Ze gaf aan dat haar dat leuk leek maar nog niet zeker wist of ze beschikbaar was (ziek familielid). 2 uur later het telefoontje dat het niet ging lukken, of het een andere keer kon? Ik stelde zondag voor.....(overmorgen) en ze bevestigde. Geen tijd afgesproken.....het hangt in het luchtledige.........we zouden elkaar met rust laten en aan het einde van de week afspreken.

Facebook.....Hyves....noem het maar op....ze slurpen tijd en vreten energie. Werk was soms een goede afleiding...maar helaas toch heel erg veel met mijn gedachte bij haar. Malen en denken, hopen en proberen te bedenken waar het fout is gegaan? Leven naar die zondag...dat ik haar, met een grote misschien weer zal zien.....

Per toeval zie ik dat ze begin deze week naar het buitenland gaat.....niets tegen mij verteld....niets over gehoord....Hoelang? Met wie? Stond dit als op de planning of was het een last minute? Afleiding voor haar? vragen blijven maar komen. Niet online op Whatsapp....nog altijd laatst online..-..-...-.

Ik twijfel....afgelopen weken veel kunnen denken over "ons" het verleden. De eerste week was er niets mis met onze relatie...deze week toch dingen gevonden waar ik achteraf niet echt happy mee was....maar mijn god wat mis ik het om bij haar te zijn, te knuffelen en te zoenen.

Ik smacht naar een gesprek, vooral na die SMS over de twijfel......dit heb ik ook nodig om het echt af te kunnen sluiten.....maar diep van binnen toch de hoop dat we het kunnen proberen. Uit kunnen spreken wat ons dwars zat/zit...beide koppige types.
Ik kijk uit naar de zondag....maar ben in een afwachtende staat.....als ze echt iets zou willen doen....zou ze mij dan niet benaderen? Weet niet wat te doen......

Volgend weekeinde zijn haar ouders weg.....het huis een week voor me alleen geeft ze aan....graag zou ik dan een afspraak met haar willen maken.....om rustig te praten....wellicht met een goed glas wijn....we zijn dan 3 weken uit elkaar...wellicht kunnen we misschien toch nog samen zijn.

Ik ga uit van het ergste.....dat ze niet de wil heeft om door te gaan...maar zonder dat gesprek heb ik het gevoel alsof ik niet kan beginnen met verwerken. Moet ik degene zijn dit dit gesprek initieert?

P.S. de verhalen op deze site zijn hartverscheurend om te lezen....maar geven erg veel steun in deze moeilijke tijd.

groet,

ergverdrietig