Daar ben ik dan wederom voor de tweede keer.

Begin 2015 leerde ik een nieuw meisje kennen via facebook. Een beschadigd meisje.
Ik luisterde veel naar haar en op een gegeven moment belden we elke dag uren. We konden geen genoeg van elkaar krijgen. Ik noem haar voor het gemak even S.
S verloor op haar 11de levensjaar haar moeder aan kanker. Haar vader en haar moeder zijn nooit bij elkaar geweest. Dit was een kleine affaire. Haar vader is Egyptisch(moslim). Ze heeft dus tot haar 11de levensjaar bij haar moeder gewoond. Vanaf haar 6de werd haar moeder al ziek. Ze heeft dus eigenlijk vanaf die leeftijd totdat haar moeder stierf veel voor haar gezorgd. Toen haar moeder overleed nam haar vader haar ongewild mee naar Egypte. Ze had hier nauwelijks vrienden en werd door haar vader bij een oppas gedumpt. Haar vader was er nooit voor haar.
Totdat ze ongeveer op haar 18de de kans nam om weer terug te komen naar Nederland. Het meisje heeft weinig liefde gehad en er is nooit goed voor haar gezorgd. Ze heeft altijd alles alleen moeten doen. Ze heeft in Egypte veel dingen meegemaakt waar ik ook tot op heden nog niet alles van weet. Kortom erg beschadigd dus.

Toen ik haard leerde kennen belden we uren. We konden geen genoeg van elkaar krijgen. Eindelijk
was er iemand die haar begreep en een luisterend oor voor haar had. We spraken af en we spraken nog meer af.
We werden verliefd, en niemand kon ons kapotmaken. We konden de hele wereld aan.

Op dat moment woonde ze bij een vriendin van haar overleden moeder. De situatie daar was niet fijn, dus haalde ik haar in huis. Ze woonde enkele maanden bij mij totdat ze een kamer vond in Den Bosch. Daar is ze gaan studeren op het HBO.
Ze kreeg daar een fijne nieuwe vriendengroep en alles ging een stuk beter.

Door de hele relatie heen zag ik dat ze toch veel last had van haar verleden. Ze is vaak niet gelukkig met zichzelf en zit heel erg met zichzelf in de knoop. Wij kregen steeds meer ruzies en irritaties. Ze werd vaak boos op mij om hele kleine dingen. Dit escaleerde dan.

Toch hielden we zielsveel van elkaar en het kwam altijd wel weer goed.

Tot 2 a 3 maanden geleden. S voelde zich niet meer begrepen, ze voelde zich beklemt en wilde eerst zelf gelukkig worden. Ze nam een week geen contact met me op. Een week later belde ze me op en vroeg of we konden praten.
Ze kwam bij mij thuis en we hebben allebei flink gehuild. We zouden allebei aan onszelf werken.
Ik zou wat meer leuke dingen met haar gaan ondernemen en wat positiever in het leven staan. Zij zou ook aan zichzelf gaan werken.

De periode hierna ging het nog bergafwaartser. Ik heb geprobeerd om veel dingen met haar te doen, maar ze was vaak druk met school.

Totdat ze me anderhalve week geleden appte dat we moesten praten. Ze gaf meteen aan via de app dat ze het niet meer kan en rust nodig heeft. Ik ben naar haar toe geweest en ze maakte het tranen met tuiten uit. Ik gaf aan dat ik dan net zo goed naar huis kon gaan. Maar dat wilde ze niet. Ik mocht niet uit haar leven want ik was te belangrijk voor haar en ze hield teveel van me.
We spraken af om af en toe nog contact te hebben en af en toe wat leuke dingen te doen. Dit zodat zij zich op haar school kon focussen en om haar eigen problemen alleen te trotseren.

Ik vond dit vreselijk en kon dit niet goed aan. Ik appte haar teveel en gaf haar een bedrukkend gevoel. Dit vond ze niet fijn.

Ze kwam eerste kerstdag nog, dit omdat we al cadeaus en lootjes met het gezin hadden getrokken.
Ik had deze hele dag buikpijn. Want ik wist dat dit voorlopig de laatste keer zou zijn dat ik haar zou zien.
Deze dag was heel fijn. We hebben geknuffelt, kusjes gegeven ze heeft me veel omhelzingen gegeven.
Ik lag lekker tegen haar aan op de bank.

Totdat het einde van de avond naderde. Ik bracht haar naar het station. Wij hebben beide nog nooit zo hard gejankt....
Ze gaf aan dat ze echt rust nodig had en dat het voor nu definitief was en voor nu mag ik geen hoop houden.

Ze gaf aan dat als ik van haar hield voorlopig geen contact met me te houden....

Hoe ik er nu voor sta? Slecht ontieglijk slecht. Ik huil als een baby ik eet niets.
Wat moet ik doen... Ik heb stiekem nog hoop.. ooit.. waarom denk je?

Omdat eerste kerstdag zo fijn samen was, Ze zei toen ook: De afgelopen 2 dagen ben je weer de jongen waar ik verliefd op ben geworden. We knuffelden we kustten elkaar. Het was gewoon heel intents.

Ik zag in haar ogen dat ze nog zoveel van me hield. Ik vind het jammer dat ze op deze manier haar eigen problemen wilt trotseren. Ik zou deze graag samen willen trotseren.

Momenteel zit ze in een lastige periode. Ze maakt veel ruzie met haar beste vriendinnen en op school vind ze het ook moeilijk. Ze vertelde me ook dat ze vroeger altijd ruzie met haar moeder maakte en dat ze daar zoveel spijt van heeft.
Dit geeft mij ook aan dat ze mensen wegduwt die dichtbij haar staan. en waarom weet ik niet.

Nu gaf ze steeds aan dat ze voor NU mij even niet in haar leven wilt hebben. Voor NU wilt ze geen contact.
Ik weet niet wat dit betekend... Ik zal vast een hoop zijn vergeten op te schrijven. Maar ik kan op vragen of verduidelijkingen altijd een reactie geven.

Groetjes en een kus van gebroken M.

P.S

ze heeft me niet geblokkeerd oid. Ze zit nog in de whatsapp groepen van mijn familie en mijn vrienden. Tevens heb ik haar gewoon op facebook.