Ik moet het van me afschrijven, dus hier gaan we.

WAARSCHUWING!! het wordt een lang verhaal..

11 jaar geleden kregen mijn man en ik een relatie (noem hem altijd mijn man maar we zijn niet officieel getrouwd)
Vanaf ons eerste weekend samen wisten we het zeker. Echt liefde, liefde voor het leven en we zouden samen oud worden. Wat waren we gelukkig en verliefd. We deelde vrijwel direct alles met elkaar en gingen na een maand al samen wonen.
Nog geen 4 maanden later vroeg hij me ten huwelijk en zei ik direct Ja.. God' wat heb ik een spijt nu dat ik nooit een huwelijk geregeld heb, maar het kwam er gewoon nooit van en ik dacht steeds; komt later wel.

We zijn 11 jaar zielsgelukkig geweest, ieder vrij moment waren we samen. Ik had een man die dagelijks zei hoe mooi ik was en hoe veel hij van me hield. Hij begeerde me nog iedere dag en zijn liefde was heel groot. Hij heeft me in die 11 jaar alles gegeven wat een vrouw zich ooit kon wensen; van auto's tot een huis. Maar ik gaf hem ook alles terug! Gaf zelf mijn kinderwens voor hem op, want ik had alleen maar hem nodig. Ik regelde alles voor hem!! Maar dan ook echt alles. Hij zal niets een weten hoe een vaatwasser werkt en een koffer inpakken heeft hij ook nog nooit gedaan. (Hij zit voor zijn werk veel op zee). Hij is een succesvolle, hardwerkende man en zijn werk is heel belangrijk voor hem. Daar heb ik ook nooit een probleem van gemaakt. (tot voor kort)

Hij was ook het type man waarvan je meteen wist en iedereen om me heen. Die zal nooit vreemdgaan, dat zou hij niet kunnen en niet willen. Ik betekende alles voor hem. En bovendien had ik inzicht tot zijn mail en telefoon omdat ik al zijn zaken regelde als hij er niet was. Midden op zee zijn er behalve wat zeemeerminnen ook niet veel vrouwen te vinden. Ik twijfel er dan ook niet aan dat hij nooit "eerder" is vreemd gegaan. (moet nog blijken)
Voor zijn werk moest hij tevens veel verhuizen, we hebben in verschillende landen gewoond, waaronder Australie. Ik altijd alles weer inpakken, regelen, achter laten en opnieuw opbouwen. Maar ik bleef wel altijd mijn familie missen. Hij niet, hij had dat niet nodig zolang ik er maar was.

Maar denk nu niet dat ik de ideale man had. Ik heb me vaak genoeg beseft in die 11 jaar, dat er iets niet klopte aan hem. Dat ik veranderde als hij er was. En dat ik in sommige dingen mezelf helemaal had aangepast aan zijn wensen en gedrag. 1 keer in onze relatie ben ik eens bij een psycholoog geweest en ze vertelde mij dat ik in een Gouden Kooi leefde. Mooi van buiten maar het bleef een kooi waarin ik gevangen zat. Zij vertelde me ook dat ze vermoede dat mijn man Narcistisch is, en dat gevoel laat me niet meer los sinds dien. Hoe meer ik erover lees' Hoe meer ik herken.

Hoe dan ook, nu komt het verhaal waar ik zo mee zit.

Mijn man is al 1 jaar ongeveer een beetje depressief, dat merkte ik bij vlagen maar hij had enorm van stress in zijn werk. Ik steunde en luisterde, maar ik kon er niet veel aan veranderen, behalve er voor hem te zijn. Hij werd wat kortaf soms, en sloot zich iets meer af. Maar er gingen ook hele maanden voorbij waarin het zo goed leek te gaan. Afgelopen Maart kwam ik er via zijn mail achter dat hij mailde met een vrouwelijke collega (ander kantoor en land) maar de mails waren wel vreemd.. Ik mis je zo!!! en meer van zulke mails. Ik confronteerde hem ermee. Hij ontkende en ontkende en ontkende... Maar toen ik de mails erbij pakte moest hij wel toegeven. Hij vertelde dat ze nooit iets met elkaar hadden gedaan, elkaar ook niet zagen. Maar dat hij aandacht miste, dat ik hem niet zo veel meer wilde als vroeger en hij vond de aandacht wel spannend. Hoe dan ook. Ik heb hier veel verdriet van gehad en gehuild. Maar het hem wel vergeven en we gingen verder. Op voorwaarde dat hij zijn baan opzei. Want ik vond het moeilijk als hij dagelijks contact met haar zou hebben.

Dat hij heeft dan ook gedaan en hij heeft echt voor mij gekozen. Ik kon het wel loslaten en we waren weer helemaal gelukkig en happy.. Geen vuiltje aan de lucht. Totdat eind Oktober hij een nieuwe baan kreeg, maar wel een baan waarin hij veel moest samenwerken met zijn oude opdrachtgever. Wat volgde waren weer dagelijkse emails van de dame in kwestie. Oké, ze waren werk gerelateerd maar daar had ik toch wel moeite mee. Ik ging hem zeker niet dwingen of vragen om weer ontslag te nemen, dat kon ik hem niet aandoen en hij miste zijn werk zo ontzettend de afgelopen maanden. Ik moest me er maar overheen zetten..

Maar hoe ik me best ook deed, er waren momenten dat ik mijn zelfcontrole verlof. Dat ik huilde en vroeg om bevestiging dat alles ok was tussen ons. Maar hij werd kil en afstandelijk. Heeft nooit 1 x sorry gezegd of begrip getoond en dat vond ik nog wel het ergste.

Na 3 weken aan boord van het schip te hebben gezeten. Heeft hij het uit gemaakt. Hij belde!!!! Ja ja' na ruim 11 jaar kreeg ik een telefoontje. Hij kon niet eens wachten tot hij thuis was om het in mijn gezicht te zeggen. Hij kon mijn jaloerse gedrag niet aan en onze ruzie's erover. Ik heb hem gesmeekt en beterschap beloofd, maar het was te laat zei hij. Hij zweert dat hij niets met haar heeft en ook niet wil, maar iets zegt me dat hij liegt. Daarvoor ken ik hem te goed. In mijn gedachte zijn ze verliefde en al over de toekomst na aan het denken. Ik geef toe dat ik jaloers was.. Maar zeker niet iedere dag. Hij was 3 weken weg en daarin hebben we misschien 4 x erover ruzie gemaakt. Ik was in die 11 jaar nog nooit eerder 1 dag jaloers geweest dus: Give me some credit!!!

We zijn nu 2 weken en 1 dag verder. En hij blijft bij zijn besluit. Het is over en klaar. Ik ben mijn spullen aan het inpakken en verhuis voor de kerst terug naar Nederland. Dit was het dan. Ik huil nog iedere dag, heb het zo moeilijk en heb zoveel vragen. Ik ga door een hel.. En hij?? Hij belt soms omdat hij administratief iets moet weten. Is altijd aardig en heel rustig. Maar nooit verdrietig, overstuur of spijt. Alsof het allemaal zo weinig voorstelde..

Ik kan alleen maar hopen dat als hij straks thuis komt en hij zijn werk niet als afleiding heeft (hij zal zo'n 6 weken vrij zijn) dat hij ineens eenzaam is. Dat hij me gaat missen en beseft wat hij heeft weggegooid. Hoeveel ik van hem hield en voor hem deed. Hij heeft mijn hart gebroken. Het zal jaren duren voordat ik hier over heen ben, ik zal nooit meer verliefd willen worden of iemand echt kunnen vertrouwen als hij zegt; Ik hou van je. Maar ik denk niet dat ik hem terug zou nemen. Zoveel pijn als hij me nu doet, ik moet mezelf beschermen..