Morgen om 8u, ga ik de laatste keer langs waar ooit mijn thuis is geweest. Na 4maand, ga ik mijn laatste spullen halen. Het zal ongeveer een dagje in beslag nemen. Ben enigzins opgelucht en anderzijds dacht ik vanmorgen, dat het nu wel echt definitief is. Ik in een te kleine kamer met veel te veel spullen, zij in een leeg te groot huis, dat is waar we beiden staan. Als ik denk dat ik morgen op de bel moet drukken en dat zij de deur opent, begin ik al volledig te flippen. Heb nu al moeite om mijn emoties onder controle te houden. Morgen word dus weer een dag om snel te vergeten.

Denk dat morgen een zware ontmoeting tussen ons beiden zal worden. Er is nog zoveel liefde tussen ons beiden, maar het werkte niet, zoals is gebleken, anders waren we nog samen. Dit besef, dat we beiden nog van mekaar houden, maar op een of andere manier een totaal andere kijk hebben gekregen op wat we willen, maakt me soms boos. Verraad is een zwaar woord, maar soms voel ik me verraden, voel ik me alsof ik haar heb verraden. Die afstand die we beiden aan het creeëren zijn, die is nodig dat weten we allebei. We kunnen niet na vier maanden blijven praten tegen iedereen die het wil horen, hoe leuk we het wel hadden. Mensen zeggen mij, 't is over move on! Mensen vertellen haar, 't is over move on! Zij is al veel verder gegaan dan ik, ze plant dingen, maakt binnenkort een reisje. Toch heb ik soms het gevoel dat ze ook nog twijfelt of ze wel het goede heeft beslist. Maar ze heeft een soort van daadkracht, die ik bewonder, ik heb het beslist en nu is er no way back. Ik, die vroeger altijd de initiatiefnemer was, de zelfzekere, ben ondertussen verzonken in verdriet, maak mezelf iedere verwijten, twijfel constant en laat me iedere keer weer om zeep helpen door valse gevoelens van hoop. Hoop omdat ik er nog steeds van overtuigd ben, dat zij mij gelukkig maakte. Hoop omdat ik dacht en denk dat wat wij hadden opgebouwd de moeite waard was/is. Niets is minder waar, een geschiedenis van drie die hebben we, een geschiedenis waar we nu beiden trachten aan vast te houden, we noemen het vriendschap. Vriendschap waarbij een groot gevoel van onzekerheid aanwezig is, mekaar niet willen kwetsen, mekaar misschien de volledige waarheid niet durven vertellen. De waarheid niet durven horen.

Ach kan er uren over doordrammen, 't heeft weinig zin. Morgen weer een stapje verder, zo wil ik het zien en niet meer als een stap terug. Misschien knuffel ik ze nog eens voor de allerlaatste keer. 'k Vraag me af hoe je afscheid neemt van iemand, iemand die je eigenlijk liefst iedere dag bij je wilt.

grtjs