In november 2009 leerde ik een jongen kennen.Na een aantal dates was ik helemaal verliefd op hem en begin december kregen we een officiele relatie.Hij was mijn allereerste vriendje en mijn grote liefde, helaas had het maar 4 jaar mogen duren. Maar het waren de mooiste 4 jaren van mijn hele leven.Hij zag er fijn uit, was knap,lief,romantisch,zorgzaam en grappig. Door mijn ogen is hij perfect.Ik dacht echt dat ik met hem mijn leven zou delen.Ik had nooit gedacht dat ik ooit zoveel van iemand kon houden, dat ik in staat was om lief te hebben.En ik had ook nooit verwacht dat iemand zoveel van me zou kunnen houden.Ik ben hem dankbaar dat ik door hem echte liefde heb leren kennen.

We hebben samen mooie en nare dingen meegemaakt.Achteraf gezien heb ik spijt dat we af en toe onnodige ruzies kregen, door mijn onzekerheden.En dat ik naar mijn mening niet genoeg liet blijken dat ik hem waardeer en dat ik heel erg veel van hem houd.De laatste twee weken van onze relatie ging het iets minder,eigenlijk de laatste drie dagen ging het minder.Op een zondag kwam ik naar hem toe en toen ik bij hem aankwam zag hij er erg in de war uit. Het leek alsof hij de hele ochtend had gehuild.We gingen zitten en praten, praten of we het nog een kans zouden moeten geven.Hij zei dat we het beter uit konden maken omdat het gevoel er niet meer qas omdat we elkaar minder zagen.Tien minuten later wou hij het nog een kans geven.Daarna wou ik het niet meer en zo ging het verder.Uiteindelijk had hij het uitgemaakt. Na een weekje begon ik contact met hem op te zoeken, kijken of we het nog niet een keer kunnen proberen, gewoon proberen zonder verwachtingen en alle verwijten in het verleden laten.Maar zelfs dat wou hij niet meer en hij begon me te negeren.Ik was bang dat hij het niet meer wilt gaan proberen uit angst dat hij mij weer kwetst. Maar ik heb het gevoel dat het niet slechter kan. Ik droom al 3 weken over hem en kan nauwelijks slapen.

Op een gegeven moment had hij zelfs een nieuwe nummer genomen.Zodat ik hem met rust kon laten.Vanaf dat moment was al mijn hoop op een hereniging verdwenen.Ik had hem nog een mailtje gestuurd,maar hij zei dat ik hem met rust moest laten en verder moet gaan. Ik ben bang dat ik op een stalker begin te lijken dus laat ik hem met rust.Ik ben bang dat hij een hekel aan mij heeft gekregen omdat ik contact met hem opzocht. Of erger nog dat hij me begint te haten.

Achteraf gezien heb ik spijt dat ik zo egoistisch ben geweest, dat ik hem niet de tijd en de ruimte had gegeven.En ik koester ook geen wrok tegen hem want het was zijn eigen keuze om het uit te maken.Ik ben alleen teleurgesteld en verdrietig waarom hij onze relatie geen kans meer wou geven.En vooral teleurgesteld in mijn eigen gedrag.

Ik heb geen spijt van onze relatie want hij was het beste wat me ooit was overkomen.Ik heb me nog nooit zo veilig en geborgen bij iemand gevoeld. En ik wens hem alle geluk en liefde uit de wereld.Stiekem blijf ik hoop ik dat we in de toekomst nog samen kunnen komen en dat ik hem gelukkig kan maken.Maar als dat niet gebeurt hoop ik dat hij een nieuwe vrouw zal leren kennen die hem heel gelukkig kan maken en heel veel van hem houdt, want hij verdient het allerbeste van de hele wereld.