Beste mensen,

Sinds een maand is het gedaan met mijn vriendin. We waren 3jaar en 9 maanden samen.
We kenden elkaar voor onze relatie al zeker 6 jaar en we hadden beiden een relatie van ongeveer 3 jaar achter de rug toen we aan onze relatie begonnen.
Wij zijn echt 2 handen op 1 buik, we kunnen alles bij elkaar kwijt, we liggen op vlak van toekomstvisie en huishouden volledig op hetzelfde niveau. Dus eigenlijk in mijn ogen de perfecte basis voor een goede relatie.

Ik zal eerst even een schets geven van de relatie.
Ik ben van de ene relatie in de andere gevallen, zij was de reden voor mijn breuk met mijn vorige vriendin. Zij was al 6 maanden alleen. Maar tijdens deze 6 maanden hebben we enorm veel samen gedaan en zijn we naar elkaar toegegroeid, hoewel ik nog een relatie had.

Ik ben nooit vreemdgegaan, maar was wel zot van haar.

In het begin van mijn relatie was zij echt stapelverliefd op mij, ik was eerder nuchter en had iets van dit is verliefdheid, we zullen wel zien wat de toekomst brengt. Je weet nooit of dit voor eeuwig duurt. Mede door mijn verleden van de andere relatie had ik besloten zo te denken.
Tijdens onze relatie is mijn liefde enorm gegroeid, ik begon haar knapper, aantrekkelijker te vinden en begon stilaan toch die toekomst uit te bouwen. Maar door mijn iets mindere zekerheid in het begin van onze relatie is bij haar de liefde juist stilletjesaan afgezwakt. Dat is toch het verhaal dat zij verteld.

Ik moet ook nog vertellen dat ik in het begin van onze relatie veel fouten heb gemaakt, waar ik enorm veel spijt van heb. Ik heb haar soms afgebroken, schaamde mij soms voor haar in het openbaar, heb letterlijk gezegd dat ik voor haar innerlijk was gevallen,...
Maar mijn gevoel het laatste jaar van onze relatie was juist helemaal anders. Zij was echt van kop tot teen, van binnen tot buiten perfect voor mij.
Het probleem is dat een persoon dat eerste negatieve jaar niet vergeet, en dat zal stilletjes bij beetje geknaagd hebben aan haar liefde en zal ook het goede teniet doen. Hoe lief ik ook was, knuffelen in het openbaar. Het kwam altijd over bij haar alsof het niet echt was.

Ze maakt het dus een maand geleden gedaan. Ik heb toen gezegd van, ja dit is de beste manier, want anders had het in de toekomst nog ontploft en hadden we nooit geen vrienden meer kunnen zijn.

Maar diep in mijn hart zie ik haar nog zo graag. Het leek alsof zij er over was, ze had er waarschijnlijk al lang over nagedacht.

Maar ik heb een paar dagen geleden nog eens met haar afgesproken om onze relatie nog eens te overlopen en ze heeft af en toe moeten huilen. En gisteren was ik met wat vrienden weg en zij was er bij. Nu had ik met een vriend afgesproken om deze avond iets te eten. Dat kwam ter sprake.
Nu krijg ik deze ochtend een mail van mijn ex dat ze liever heeft dat ik als zij erbij is, ik niet over afspraken met vrienden moet praten, want ze zegt dat haar dat kwetst dat ze daar niet meer bij kan zijn.

Maar als ze dat mist, en het verdriet wijst erop dat ze van mij houd. Moeten we onze relatie dan niet gewoon een tweede kans geven, en vanaf nu gewoon veel opener communiceren, en de problemen aanpakken wanneer ze nog pril zijn?

Moet ik voor deze relatie nog vechten? Moet ik nog contact houden? Ze is echt mijn soul-mate. Ik mis haar ook enorm als steun en maatje. Maar ook als mijn vriendin.
Ik wil haar zo graag terug, maar is dit wel een goed idee?

Ik hoop dat iemand hier mij tips kan geven. Ik wil een beetje meer duidelijkheid, ben echt super in de war.