Gisteren voelde ik me sterk genoeg om mn vriend nog eens op te bellen.
IK wist dat ik rustig was en geen angst had om hem te bellen noch angstig zou zijn of hij nu wel of niet de telefoon zou opnemen en wat hij me eventueel zou zeggen.

Na meer dan 4 weken stilte vond ik dat het welletjes was geweest en wou ik wel eens weten hoe de vork aan de steel zat.

Hij nam de telefoon op. Dat was al een geluk.
En we hadden een lang, lang gesprek over vanalles behalve relatie .
Hij heeft veel werk (en dat was al zo het laatste jaar, zelfs tijdens de vakantie werd hij heel regelmatig door zn werk opgebeld en heb ik telkens de gesprekken mee kunnen horen dus het waren niet "geveinsde" werktelefoons). HIj heeft een sportaccident gehad, hij heeft problemen met zn huis, eet slecht, slaapt slecht,...
Ik heb gewoon geluisterd; geen advies gegeven (wat ik vroeger wel soms deed)

Kortom voor iemand die heel goed weet hoe je eigenlijk met je beide voeten op de grond zou moeten staan ,jezelf niet voorbijlopen , zelf je leven leiden ipv geleefd worden, ...kreeg ik het gevoel dat hij in een negatieve spiraal zit.
Hij heeft ook naar allerlei dingen gevraagd van mij :mn werk, mn dochter, mn moeder, .........en eigenlijk als ik antwoord gaf, merkte ik dat ik heel rustig was en had ik het gevoel dat ik blijkbaar tijdens de voorbije 4 weken aan me gewerkt had om te zien dat tijdens de stilte mn leven toch goed vooruitging, dat ik in de "driving-seat" zat voor wat betreft bepaalde beslissingen in mn leven.

Ik liet heel veel stilte in het gesprek om te zien of hij eventueel het gesprek zelf zou beeindigen maar na een paar seconden stak hij weer van wal en bleef hij maar verder praten over wat er allemaal zo druk en vermoeiend was momenteel .

Heb toen een paar maal gezegd dat ik er me helemaal niet goed bij voelde dat er 4 weken stilte was geweest. Hij zei toen dat hij wel al een aantal keren had willen bellen maar dat hij er niet toe gekomen was.
Heb toen ook gezegd dat ik eigenlijk wel wil een gesprek hebben onder 4 ogen om de situatie uit te klaren.
Het antwoord was : moet dit nog in dit leven?
JA! heb ik gezegd.

En daar sta ik nu. Doet hij volledig de deur dicht OF zit hij in zo'n situatie dat hij de bomen door het bos niet meer ziet OF wil hij gewoon niet zeggen "rot-op".

In elk geval was ik trots op mezelf dat ik een rustige en beheerst gesprek heb kunnen voeren. Dat hij ongetwijfeld moet hebben gemerkt dat ik rustig was en toch ondertussen verder aan mn leven heb gewerkt.
Ik voel ook dat ik zeker nog niet klaar ben aan mezelf te werken en dat dit nog ruime tijd zal innemen en daar heb ik voldoende motivatie voor.

Maar........en dat woordje betekent nooit veel goeds........een duiveltje in mn hoofd zegt :"heb ik nu nog een kans of niet".
Toch vreselijk dat ik hier niet zelf een antwoord op weet.
Heb jij wel hier inzicht over , laat het me weten want ik denk dat ik nog een paar levenslessen nodig heb.
diep