Hallo allemaal, ik zou heel graag mijn ervaring met jullie delen...om het zelf beter te kunnen loslaten en om de eventuele reacties die ik zou kunnen krijgen op mijn verhaal.
Anderhalf jaar geleden is het allemaal begonnen dat ik een jongen ontmoet heb op een verjaardagsfeestje van een vriend van mij...hij is helaas veel jonger dan mij maar ik voelde me direct tot hem aangetrokken maar dit was ook vooral interesse in zijn persoon en zijn conversaties met mij....ik was overdonderd door zijn intelligentie en aangetrokken tot hem omdat hij dus niet op de versiertoer was maar wel liet blijken dat hij me leuk en aantrekkelijk vond.
Hij toonde veel interesse naar mij toe en het klikte en voelde allemaal heel fijn en spannend ook vooral omdat ie me gelijk berichten stuurde dat hij me graag weer wilde zien etc. Na onze eerste date vertelde hij me spontaan dat hij het syndroom van Asperger heeft(soort van Autisme) en Add maar ik dacht hier niet over na als zijnde dat dit een negatieve impact op ons contact kon hebben.
Na een tijdje toen de verliefdheid bij mij op begon te laaien kwam ik erachter dat hij zich wat begon terug te trekken en ook vertelde dat hij niet toe was aan een relatie maar het vrijblijvend wilde houden met mij...terwijl hij het wel heel erg fijn met mij vond. Ook vertelde hij me dat hij last van bindingsangst had en dat hij een heel heftige verliefdheid/relatie achter de rug had met een meisje van zijn eigen leeftijd die er ineens plotsklaps vandoor was gegaan zonder enige uitleg of afscheid(naar het buitenland vertrokken)
Ik merkte dat dit nog niet goed verwerkt was bij hem en hij hier nog steeds op een of andere manier mee bezig was...moeite met loslaten dus.
Het ging door het vrijblijvende van onze relatie/band nooit echt om de sex want hij hield zelfs maanden de boot af zodra het wat intiemer werd op dit gebied en ik snapte dit niet zo goed allemaal.
Later vertelde hij mij dat hij dit deed omdat hij wist zodra een meisje/vrouw sex heeft gehad ze vaak een diepere betekenis aan de relatie wil geven/verwacht en dit wilde hij me niet laten voelen.
Dus aan de ene kant hadden we dus wel iets maar mocht het niet te ver gaan van hem maar ik kon dit dus niet en had/heb grote moeite met het accepteren van dit en stelde me zonder dat ik het wilde toch kwetsbaar op naar hem toe.
Was altijd en nog steeds super blij als hij bij me is. en ook als ik een berichtje via mijn telefoon krijg heb ik dit gevoel nog steeds en het voelt of hij mijn grote liefde is en ik weet rationeel heel goed dat ik mezelf hiermee kwets en dat het niet haalbaar is eigenlijk...heb grote moeite hiermee.
Ik worstel dus emotioneel al heel lang met deze ongewone relatie die ik eigenlijk nooit een relatie heb kunnen noemen omdat ik hem alleen zag als het hem uitkwam en dan praten we ook uren en het ging dus niet zozeer om het sexuele aspect alhoewel ik het wel fantastisch met hem vond omdat hij juist nooit pushte en totaal anders was/is dan ik gewend ben.
Hij hield me dus de hele tijd bewust op afstand en kon zich ook moeilijk voorstellen denk ik hoe het voor mij voelde ook i.v.m. zijn Asperger want dit hoort hierbij dat je dus moeite hebt met empatisch vermogen maar hij is moet ik zeggen wel vrij sociaal want heeft het zichzelf aangeleerd ook.
Sinds een tijdje terug heeft hij besloten om het helemaal uit te maken met mij(niet dat ik vond dat het echt aan was maar dat labeltje had hij er wel aan gegeven) en wilde toch vrienden blijven en dacht dat dit wel mogelijk zou zijn tussen ons.
Hij vind mij te leuk om nooit meer te willen zien en eerlijk gezegd ben ik ook nog nooit zo'n boeiend en interessant persoon als hem tegen gekomen...we hebben wel vaak felle discussies maar ondanks dit gegeven toch respect voor elkaar...dit komt doordat we beiden nogal diep op onderwerpen ingaan en dit kan nogal eens botsen qua mening.
Maar waar ik nu het meeste mee zit is dat ik heen en weer geslingerd word met positieve gevoelens naar hem toe en dan weer heel negatief...verwarring. Dan denk ik weer van ik wil hem super graag blijven zien als vrienden maar dan weer van dit kan niet en ik hou mezelf voor de gek en kwel mezelf hiermee. Aan de andere kant krijg ik het ook benauwd bij het idee dat ik hem zou verliezen als vriend en probeer zijn keuze te accepteren en te snappen ook.
Laatst zijn we samen naar een feestje geweest en toen hij nog mee naar binnen ging begonnen we weer heftig te zoenen en zo gaat dit dus aldoor maar dit maakt mij later weer heel verdrietig omdat ik dan weer veel naar hem ga verlangen etc. Die nacht is hij met groot drama van mijn kant weg gegaan omdat ik met hem naar bed wilde en hij dit tegen hield terwijl ik merkte dat hij het wel wilde maar van mijn kant was dit meer...het voelt nu goed en de gevolgen wil ik dan niet aan denken...de aantrekkingskracht was te heftig(ook doordat we beiden samen blowen als we bij elkaar zijn word dit gevoel sterker vaak)
Ik zit nu dus echt in een soort van dilemma van helemaal afbreken ons contact om mezelf te beschermen en het te kunnen verwerken en aan mezelf toe te komen ipv steeds in mijn hoofd met hem bezig zijn of toch het de kans geven om als vrienden verder te gaan...wat je hier dan ook onder verstaat. Ook wil ik steeds met hem hier over praten maar op dit moment houd hij me wat op afstand en ik kan hem moeilijk bereiken via de computer of telefoon...waardoor ik me weer heel gevoelig opstel naar hem toe en strijd geeft.
Zit dus een beetje in een vicieuze cirkel en voel me hier heel erg onstabiel door en huil ook snel etc. en weet dat ik mezelf eigenlijk te kort doe hiermee.