Welkom, als je dat al zo kan noemen als je op een site als deze komt, om je verhaal te delen.

Een lichamelijke 'handicap' waardoor je bedlegerig bent is sowieso al geen fijne beleving, daarbij ingesloten het liefdesverdriet, maakt het dan ook een soort van dubbel lijden.

Probeer dit als zodanig ook te zien, het één (de hernia) versterkt de ander (het ldvd), accepteer for the time being dat het is wat het is.
Het gebrek aan mobiliteit kan als een obstakel overkomen als je in een (enig welk) verwerkingsproces zit, dit zou je echter ook om kunnen draaien.
Neem de ruimte in jezelf om te 'dealen' met beide beperkingen zeg maar, wat begint bij acceptatie in jezelf, beide vormen van pijn die je nu ervaart, maken op dit moment deel uit van wie jij bent, en waar in het leven jij je bevind, je kan er vanuit het feit dat je nu (gedwongen) rust nodig hebt, mee proberen te werken, vanuit het idee dat er verder even 'niets hoeft'.

Of jij nu degene bent geweest die de relatie heeft verbroken, of zij, in beide gevallen is er een trauma aanwezig, ook de 'breker' (jij dus) heeft een weg te gaan als het op het verwerken en het plaatsen van deze pijn aankomt.
Dat één en ander nu voor jou samenvalt maakt het niet gemakkelijker, dat mag duidelijk zijn.

Probeer te relativeren, ga ervan uit dat je hernia op termijn zal verbeteren, evenals het verdriet, ondanks dat het lastig is dat het tegelijk 'komt'.
Een stelling die hier wel eens geschreven is, is dat je 'krijgt' wat je kan 'dragen', persoonlijke ervaring zegt mij, dat dit ook zo is.

Jaren geleden heb ik een vergelijkbare situatie meegemaakt, Hernia, en tijdens mijn 'ziekte' verliet mijn toenmalige vrouw mij, voor mij is het een 'bekend' terrein zeg maar....

Misschien heb je er iets aan voor nu.

Z

Dat jij degene bent die het uit heeft gemaakt, dat neemt nog niet weg dat jij je er ook klote onder kunt voelen, hoor. Maar het geeft je wel de verantwoordelijkheid om na te gaan denken. Waarom? Waarom heb je het uitgemaakt? En waarom voel je je er klote bij?

Na twee-en-een-halve maand heb je een beetje afstand, misschien, en kan je een beetje na gaan denken. Wat waren de redenen om het uit te maken? Waar zaten jouw frustraties, ergernissen? Waarom wilde je het uit maken? En wat is er sindsdien veranderd? In jouw behoeften, jouw wensen, jouw gedachten? Heeft het werkelijk zin om het opnieuw te proberen? Of is het eigenlijk beter zo? Allemaal vraagjes die dan op je bordje liggen.

Allemaal heel serieuze vragen. Ik neem aan dat jij goede redenen had om het uit te maken. En als dat zo is, dan is het alleen maar 'prettig' dat ook zij er overheen komt. En als de redenen goed waren, is het eigenlijk beter zo. Kom jij er ook wel overheen, en daarna kunnen jullie dan praten. De tijd zal dan zijn (haar) werk dan doen. Afstand houden, rust zoeken, en dan gaat het na verloop van tijd beter.

Maar als jij het idee hebt dat je eigenlijk de grootste fout van je leven hebt gemaakt, door haar van je af te stoten, dan zul je moeten bedenken waarom je dat gedaan hebt, en of je haar eigenlijk toch terug wilt. Maar wees dan voorzichtig, das een gevaarlijk stapje. Zorg dan dat je tamelijk zeker van jezelf bent.

Maar waarschijnlijk ligt het allemaal niet zo zwart-wit. Is je gevoel er ergens tussenin. Ben je aan het twijfelen. Weet je eigenlijk niet zo goed, of het goed was om het uit te maken, of het goed zou zijn om het weer proberen aan te maken. Twijfel je, en zit je vol onrust.... Dan kun je het beste met mensen gaan praten. Vrienden, familie..... Praten, over wat er fout ging tussen jullie, wat er goed ging. Waar je naar op zoek bent, waar je angsten zitten. En waarom je het uit maakte, welke redenen je daarvoor had. Praten, praten praten om het voor jezelf duidelijk te krijgen. Maar ik denk voorlopig maar even niet met haar praten. De onrust niet verder voeden. Stabiliteit zoeken, zonder haar. En is de onrust weg, dan kan je voorzichtig haar op gaan zoeken.

Ik hoop dat je ongeveer begrijpt wat ik bedoel
Heel veel sterkte
Waterman