Hallo Im,
Ik denk dat het met de tijd bij je zoon idd wel zal "bijtrekken" al zal hij het nooit vergeten hoe zijn moeder heeft gehandeld.
Voor kinderen is het vooral zo ellendig als er nergens over gesproken wordt.
Maar ik weet hoe jij je moet voelen, ook ik ben na een relatie van 6 jaar ineens, uit het niets, aan de kant gezet.
Hij heeft via een tel. (dronken, midden in de nacht) de relatie stopgezet, nam daarna geen tel. meer aan, liet me voor zijn deur staan, reageerde niet op mijn wanhopige brieven om ook maar een klein beetje uitleg, 10 mnd. geleden is dit nu, hij heeft me al 10 mnd doodgezwegen.
Al die tijd moest ik verder, werken, 1 zoon nog thuis, andere woont elders met vriendin, mijn ouders helpen, kortom, alles gaat door, maar vanbinnen ga je langzaam kapot van de pijn, later komt daar de woede en (dat geef ik rustig toe) de haat bij.
Dat je iemand die alles voor je betekende zo kunt haten,.
Ik denk dat je hier allemaal doorheen moet en jij staat nog maar aan het begin, geloof me, het zal met pieken en dalen beter gaan, al zul je het nooit meer vergeten en laat het een wond na, dat heb ik ook en heb ook het gevoel dat er iets anders is geworden in mijn leven, maar 1 lichtpuntje, ook heb ik weer af en toe gelukkige momenten en hoop dat dat er meer worden.
Mijn advies; schrijf het van je af, al is het 10 x hetzelfde en accepteer dat je regelmatig in een dip raakt en de fout ingaat (in mijn geval; ik heb hem en zijn kids weer een kerstkaart gestuurd, weer op een vriendelijke manier verzocht of hij ooit eens contact zou willen opnemen, natuurlijk niks geen reactie, en nu zit ik er weer mee, tranen, pijn, verdriet, woede en haat) maar ooit zal ik het wel afleren en het opgeven, want dit is het niet waard, je voelt je als mens zo vernederd als een ander niet het fatsoen kan opbrengen om ook maar een sms-je of briefje te sturen.
Ik wens jou heel veel sterkte. xx Paula

Ze maakt zich er makkelijk vanaf op deze manier, ik kan dit niet begrijpen en waarschijnlijk vindt zij de manier waarop ze dit heeft gedaan, heel normaal pffff ken er nog 1......
Wat kunnen mensen toch ongelofelijk egoïstisch zijn, gatver.. ikke, ikke enz...
Ondertussen zitten jij en je zoon er maar mooi mee, en laat hem maar even boos zijn op zijn moeder, ik vind dat heel normaal, mijn dochter hoeft haar vader ook even niet meer te zien...Ze zijn oud genoeg om het zelf te bepalen, ik ben gestopt met het schoonpraten van zijn akties, blijkbaar houden zij meer van zichzelf dan van hun eigen kinderen....en dat snappen de kinderen heel goed, als A. iets fout heeft gedaan, ga ik het niet goedpraten, fout is fout..klaar!!!
Hou je taai!!
Letje

Hoi lm, bij mij was het een vergelijkbare situatie. Ze heeft een ander gevonden en deed ook erg afstandelijk. Voor mij idd ook van de ene op andere dag, zij is al veel verder in de verwerking. Jij bent dan een gepasseerd station, hoe hard dat ook klinkt. Terwijl jij nog een flinke tijd met jouw emoties zit, in jouw eigen lot gelaten, gaat zij gewoon verder met haar leven. Je zou zeggen dat dit een egoïstisch besluit is, onrechtvaardig, je stapt namelijk niet zomaar uit een gezin, alsof het niets is. Speelt er al wat langer iets tussen jullie? Is het sleur? Is ze toe aan iets nieuws, spanning en romantiek? Tja, het huwelijk, eeuwige trouw, tot de dood ons scheidt? Het wrange is dat ze na zoveel jaar ermee kapt, jou en jouw zoon achterlatend met alleen maar herinneringen. Sommige mensen kunnen dit, sommigen niet, zomaar eruit stappen als het even tegenzit. Wie zegt dat een relatie gemakkelijk is? Wie zegt dat het leven gemakkelijk is? Wegvluchten naar een andere relatie heeft vaak geen zin als haar levenspatroon niet verandert, na een poosje zal de roze wolk verdwenen zijn, wat dan? Dan weer een volgende relatie, het eeuwige vluchtgedrag? Maar men kan nooit wegvluchten voor zichzelf.
Dat wegvluchten voor zichzelf, dat geldt voor haar, maar ook voor jou. Jij zult met deze rotsituatie moeten leren leven, de harde confrontatie moeten aangaan met veel pijn en verdriet, om het goed te kunnen verwerken en uiteindelijk een plekje te kunnen geven. Dan kun je er veel sterker en wijzer uit die dal komen, zie dat als een troost, dat je uiteindelijk je als herboren kunt voelen, afhankelijk hoe je met de situatie omgaat.
Voorlopig is het gewoon rot, de hele toestand, je moet er doorheen, maar op een gegeven moment moet je ervoor gaan, knokken, voor jezelf en je zoon. Extra sneu zo tijdens kerst, maar ook een schrale troost, de pijn , het gevoel alsof je hart in duigen is, wordt wel wat minder. Het is zaak om de scherven een beetje op te rapen, jezelf beetje bij beetje op te rapen en elke dag zien te overleven. Voorlopig zit je in een emotionele achtbaan, je hoeft je totaal niet te schamen voor je negatieve emoties, al helemaal nog niet denken aan vergeving enzo. Je moet niets forceren, je voelt wat je voelt, hoort bij je verwerking, alles komt later wel.

Veel sterkte

Mr Bean