Zoals eerder gezegd, zal ik haar waarschijnlijk wel zeggen het contact te verbreken. Maar ik wacht nog tot na de examens. Het zou niet eerlijk zijn tov haar dit nu mee te delen.
Het is zwaar om het contact op te heffen. Vooral als ze nog zo lief en vriendelijk doe en ze het gevoel heeft dat ik nog altijd zeer belangrijk ben. Niet zolang na de breuk had ik haar al eens gezegd geen contact meer te willen, en toen liet ze wa traantjes. Nuja, ik zou het toen toch nog niet uitgehouden hebben. Ook eens tijdens etentje laten uitschijnen dat mijn ouders het beter vonden dat ik nie meer zoveel optrek met haar zodat ik de relatie kon verwerken, en ook toen liet ze wa traantjes in het restaurant. Ze toont nochtans niet rap haar gevoelens. Het fotokader met mijn foto in staat nog altijd recht voor haar neus op haar bureau waar ze studeert. Mijn andere foto's staan er ook nog.

Ik zei haar toen dat ik het nooit zou aankunnen haar met een andere jongen te zien.
Ze antwoordde dat ik waarschijnlijk rapper iemand anders ging hebben dan haar. Maar dat kan ik mij nooit voorstellen. Het zal volgens mij nog zeer lang duren voor ik iemand anders leer kennen waar ik zo'n gevoelens voor kan hebben. Zeg natuurlijk nooit nooit.
Haar vriendinnen zeggen ook wel dat ze nu totaal niet klaar is voor een nieuwe relatie.

Haar gevoelens zijn weg en dat moet ik accepteren zeker?
Ze sluit niet uit dat het ooit nog goedkomt. Ze zegt "we zien wel".
Maar daar ben ik niet veel mee. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat de gevoelens na een breuk van drie jaar relatie niet meer zo rap opwakkeren. Het onbekende en spannende is weg.
Maar toch, het maakt het zo zwaar om het contact te verbreken wanneer ik nog zo opp haar kan rekenen. Mijn partnerke ben ik kwijt, maar mijn soulmate en beste maatje is er nog.
Alleen doet het zoveel pijn om haar te zien. Ze ziet er gelukkig uit (alhoewel ze wel zegt het ook af ent oe moeilijk te hebben) en het lijkt alsof zij verder gaat met haar leven terwijl ik stilsta. Zij kan haar wel amuseren zonder mij. Het contact zou op den duur waarschijnlijk toch maar ondraagelijk worden.

Miller