Ik heb weer een moeilijke avond jammer genoeg.
Ben nog student aan de unief en heb dus bijgevolg examens.
Nu al bijna een maand bezig.
Ze gaan langs geen kanten.
Ik probeer mij te concentreren op mijn studies, maar niets lukt.
Het maakt het allemaal erger, het besef mss een heel jaar te verliezen.
Ik voel de druk van mijzelf en van buitenaf (ouders), maar het werk tegenstrijdig.
Ik word er alleen slechter van.
Als ik dan denk dat de meeste van mijn vrienden tenlaatse vrijdag gedaan hebben en al vakantie hebben, terwijl ik nog meer dan twee weken examens heb ...
Het maakt het er niet beter op.

Ik probeer mijn gedachten wel te verzetten.
Vanmiddag naar het park geweest met vrienden, daarachter nog gaan zwemmen in natuurpark met strand, daarna nog iets gaan eten.
Maar uiteindelijk was ik heel den tijd met mijn gedachten bij haar. Ik zit daar maar wat stillekes en rustig te denken aan ons.
En dan trug op mijn kot, komt alles weer dubbel zo hard terug.
Ik smacht naar de vakantie.
Naar trug thuis zijn, weg van mijn kot. (kot = mijn studentenstudio. Ben belg dus weet nie of de nl'ers dat verstaan )

Eigenlijk hoef ik maar te bellen naar mijn ex om mij terug beter te voelen. Haar lieve vriendleijke stem te horen en ik kan trug lachen. Ze is nog altijd lief en vriendleijk tegen mij, maar ze is ook al die tijd eelrijk gebleven om mij geen valse hoop te geven (wat ik wel apprecieer). Maar toch heb ik het gevoel dat ze nie besfet wat ek meemaak. Zoals in vorige blogs vermeld, nu zie ik ze niet met de examens. Maar ze gaat er vanuit dat we elkaar trug zien na de examens. Ik kan ze gerust nog meevragen voor een wandeling, voor een etentje, voor iets te gaan drinken, ...
Dus ik zou ze gerust kunnen bellen, het zou waarschijnlijk een leuk gesprek worden, maar toch gaat het niet.
Het is als drugs, je belt of stuurt een sms'ke. En na het antwoordt wil je alleen meer en meer. Je wilt nog een sms'ke sturen of je wilt nog bellen. Je wilt ze zien, etc ...
Hoe meer je er stuurt of hoe meer je belt, hoe moeilijker het wordt om te stoppen. Uiteindelijk maakt het het alles erger.
Ook zou ik mij toch maar opdringerig voelen. Alsof ze zou denken 'is hij daar weer'. Niet dat ze dat laat uitschijnen ofzo, maar ik voel mij er gewoon niet meer goed bij ze veel lastig te vallen.