5,5 jaar waren we samen. Een dochtertje van net 3 jaar.. Onze relatie zat in een dip, maar we hadden veel voor onze kiezen gekregen. Mijn ouders waren een jaar daarvoor binnen 3 maanden overleden, zij liep ziekenhuis in en uit vanwege rugklachten en eigenlijk leefden we langs elkaar heen..
19 juli riep ze me bij me en vertelde dat ze er niet meer tegenkon en dat ze wilde dat ik vertrok. Ik wist echt wel dat we in een dip zaten, maar zo erg was het toch niet???
Zij zag dat ik steeds vaker om niets boos was of geïrriteerd en was bang dat ik er een punt achter ging zetten..

Ineens was ik alles kwijt.. Zij bleek de 2 maanden ervoor steeds vaker huilend beneden hebben gezeten of als ik aan het werk was. Ze vertelde dit tegen vriendinnen en haar zus, maar ik wist niet dat ze er zo kapot van was, tegen mij vertelde ze niets en deed gewoon.. 3 weken nadat het uit was konden we ineens wel met elkaar praten en we hadden beide zoiets van; als we dit 3 maanden eerder hadden gedaan, waren we nooit uit elkaar gegaan.. Ik dacht, wat is het probleem dan? Maar zij wil niet terug op haar besluit komen en zei dat er teveel was gebeurd daarna..

We zijn nu ruim een maand verder en ik kan niet zeggen dat het lekker gaat. De eerste 4 weken had ik elke dag toch wel even contact met haar. Smoesjes en redenen bedenken om haar te bellen. Mailtjes sturen, maar ik bereikte er niets mee. Zij wil rust, alleen maar rust. Het frustreert enorm dat zij 3 weken erna contact kreeg met een man van 39, single, net gescheiden. Het voelt als vreemdgaan. Zij beloofde mij dat het voor haar gewoon een praatpaal was, iemand die ook zoiets had meegemaakt, die haar tips gaf e.d. Maar waarom een man, single en een leeftijd die bij haar past??
Deze week heb ik voor het eerst echt geen contact met haar. Vind het moeilijk, maar overal lees ik dat dat het beste is. Het lijkt alleen wel alsof het iedere minuut van de dag in je hoofd zit. Een blok beton in mijn maag die niet weggaat. En inmiddels 8 kg afgevallen..
Een ander groot probleem is dat ik geen praatpaal heb.. Mijn vrienden wonen 30 km verderop. Mijn ouders heb ik niet meer en ik heb nooit op mezelf gezeten, dus ook niet geleerd. Ik weet niet wat ik met mijn tijd moet doen.

Ik stop er nu ff mee.. Als iemand adviezen en ideeën heeft wat ik wel en niet moet doen, hoor ik het graag.
Daan