Hey Floortje, (herkenning ... lees maar even, dan snap je waarom)
Ik heb je idd een poosje niet gezien hier op de site.
Ik lees net je blog en wat heb jij een ellende achter de rug.
En alles komt ook altijd tegelijk!!
Het is nogal wat!
Wanneer mensen in jou omgeving je vragen hoe het met je gaat, hoef je niet altijd mooi weer te spelen.
Ik snap best dat je het niet "aan de grote klok" wilt hangen, wat er nu allemaal in je leven gaande is maar misschien kun je de mensen die je echt vertrouwd wel het ware verhaal vertellen.
Praten kan opluchten en dat niet alleen, wie weet kan iemand je ergens mee helpen, wat dan ook.
Denkende aan werk, woonruimte, spullen voor de inrichting, ik roep maar wat.
Wat er in de wereld gebeurd is ook vreselijk, maar wat jou overkomen is, staat voor jou het dichtst-bij .. dus is het ook erg en hoef je het niet weg te cijferen.
Je zult vanaf de plek (bij je oma) een nieuwe start moeten gaan maken, en dat zal niet vanzelf gaan.
Je zult alle instanties om hulp moeten vragen, werk zoeken, en woningnet inschakelen, wie weet heb je recht op voorrang, ik denk maar even mee.
Ik weet, het is allemaal niet makkelijk, zeker niet in deze tijd, maar het bijltje erbij neerleggen, schiet ook niets op.
2010 kan nog altijd jou jaar worden, geef de moed niet op maar spring op en ga aan de slag, al is het bellen, praten, nog een keer bellen, brieven schrijven en zo verder ... naar alle instanties die horen bij baan, huis en een hele nieuwe start.
Iedereen zal begrijpen (als men van je situatie afweet) dat JIJ nu even aan de beurt bent, orde op zaken te stellen.
Uiteraard ging je oma voor, en heb je haar gelukkig steun kunnen bieden, ik hoop dat het goedkomt met je oma, ontzettend veel sterkte gewenst!!!!!
Oh en over Hyves, ik kan je maar één raad geven, weg ermee ... voorlopig dan!
Of scherm je eigen Hyves af, dan wordt het spieken iets moeilijker.
Ik weet uit eigen ervaring hoe makkelijk het is om toch te spieken bij je ex of zijn nieuwe vlam.
Het doet alleen maar meer en meer pijn, wanneer je op de hoogte blijft van zijn in's en out's.
En je kunt jezelf afvragen wat je er verder nog mee bereikt, buiten het feit om dat het pijn doet.
Ik ben een stukje ouder dan jij maar ben ooit ook alles kwijtgeraakt, huis, baan en mijn liefde.
Ik kwam in een tijdelijke woning terecht, waar niets maar dan ook niets instond, behalve wat kleding van mijzelf en wat spullen die ik van mijn ouders kon gebruiken, zolang ik het nodig had.
Ik weet dus als geen ander hoe het voelt, alles kwijt te zijn.
Vandaar ook mijn uitgebreide reaktie terug, aan jou.
Ik heb ook veel verdriet gehad toen, maar ben wel van de (enige kruk) die daar stond afgesprongen en ben heel erg hard aan de slag gegaan, om werk en eigen woonruimte te gaan regelen.
Het lukte al was het niet de "wereldbaan" die ik voor ogen had, ik had weer werk en door mijn vaste inkomen kreeg ik een halfjaar later een eigen woning.
Spaargeld had ik niet, dus heb ik (via via) wat meubels op de kop weten te tikken maar het zag er ondanks alles, ontzettend leuk uit, want eeej .. het was van mij.
Heel langzaam maar zeker kon ik wat sparen, en zo heb ik alles weer opgebouwd.
Kop op hoor, je leest, het kan zeker nog jou jaar worden, het is mij ook gelukt, en reken maar dat ik ook dacht, het gaat me nooit meer lukken. Echt wel!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! En jou ook.
Liefs en heel veel sterkte, Layla