Gister zag ik hem rijden, met haar, toeval bestaat niet... Heb hem gebeld, ik moest ergens zijn maar kon het niet vinden. Ik werd weggedrukt en toen stond zijn telefoon uit. Even later belde hij terug. Even over wat praktische dingen gepraat, ik had hem nu toch aan de lijn. Toen kwam het bericht, ik wist nog in principe nog niet eens dat ze wat hadden, al had ik wel vermoedens. Ondanks alle hoop die hij mij gegeven heeft viel het leven alleen hem toch tegen en gaat hij al weer samenwonen. Hij vond het leven alleen saai en eenzaam zei hij. (Vertel mij wat.....) Ondanks dat hij pas geleden nog zei bang was niet meer verliefd te kunnen worden omdat ik in zijn hart zat. Ondanks dat hij dit jaar sowieso geen relatie meer wilde en nooit meer wilden samenwonen. Je ziet hoe dingen kunnen veranderen. Ik heb gevraagd of ze verliefd zijn , zijn antwoord? We gaan het proberen. Drie maanden geleden hebben ze gezoend en toen zei hij nog dat hij daar niets bij voelde en dat hij bij mij altijd liefde voelde. Hij zei gister ook, zolang ik mijn eigen dingen maar kan doen en ze me niet op mijn huid zitten vind ik alles best. Hij heeft ook ooit gezegd dat als ik hem helemaal vrij had gelaten het nu nog aan zou zijn. Is het dan zo moeilijk om alleen te zijn? Dat je vlucht in de armen van iemand anders. Ik heb in ieder geval weer een stuk respect verloren. Had hem hoger ingeschat, maar hij is net als al die andere exen. Ondanks zijn lieve woorden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, het is echt waar. Misschien kan ik het nu weer beter afsluiten. Ik wist al dat als we ooit nog een kans zouden hebben dat dat niet op korte termijn zou zijn. Alleen denk ik niet dat ik dit ooit zal vergeten, wat hij nu doet en gedaan heeft. Al die valse hoop en dan de makkelijkste weg kiezen. De tijd zal allemaal leren hoe de toekomst eruit ziet voor me, wat het lot in petto heeft voor me. En hoe het hen vergaat, al kan me dat op dit moment even niet zoveel schelen. Ben zo teleurgesteld...