Jij bent dus degene die geen keus heeft gehad... Jou wordt meegedeeld dat de ander niet meer met je verder wil... Jaren heb je alles samen gedaan, ben je plannen aan het maken voor de toekomst en plots is alles weg. Je blijft achter met een hoop vragen en niet te vergeten een hoop verdriet.

Het is ongeveer een maand geleden nu, dat ik en mijn ex uit elkaar zijn. Het gaat redelijk, maar met momenten is het gewoon nog kut. Links en rechts hoor je verhalen of je ziet een foto op facebook verschijnen... Waarom lijkt het dan alsof de ander daar totaal geen moeite mee heeft? Alsof het haar niks doet. Hoe kan dat?

Ze heeft nu d'r leven wat ze al langere tijd wou en helaas pas ik daar niet in. Waarom gaat het goed met haar en niet met mij? Als ik aan haar terug denk, lijkt ze net een vreemde voor me. Op veel vlakken waren we verschillend, maar ook op heel veel vlakken hetzelfde. We konden ontzettend botsen met elkaar, maar toch waren wij ons. Wij samen.

En nu? Nu zit ik hier... wéér alleen. Al de zoveelste avond. En zij... zij doet lekker haar ding en is daar gelukkig bij. Hoe kan het dat het lijkt alsof zij geen verdriet heeft? Ik vraag om dingen waar ik toch geen antwoord op krijg. Het is ontzettend pijnlijk, maar er zit niks anders op dan verder te gaan. Op mezelf te focussen en voor mezelf te zorgen.

Mensen vragen me of het goed gaat. Als een boer met kiespijn lach je maar en zeg je ja. Maar het gaat niet goed, maar dat hoeft niet iedereen te weten. Het leven is op dit moment gewoon niks en het krijgt van mij een dikke vette nul. Je geeft je hart aan iemand, ze pakken het aan, kijken ernaar en vertrappen het dan. Altijd zal ze haar zin krijgen...