Wat is het leven toch moeilijk. In een relatie lijkt alles zo makkelijk, als er iets is bespreek je het met je tegenhanger en je komt er samen wel uit. Nu praat je in het niets en moet je zelf alles oplossen. Wat valt het verlies mij zwaar. Ik denk ook dat er een stuk jaloezie bij zit, ik heb het zwaar met mijn verlies en mijn ex gaat door met haar leven zonder mij enig idee te geven dat zij het ook moeilijk heeft. Zij gaat verder en heeft ook al een vriend, waar mijn kinderen ook al kennis mee hebben gemaakt. Waarom kan ik haar zo moeilijk loslaten, wat is mijn probleem. Ik weet het allemaal niet meer.

Mijn probleem is ook dat ik mijn gevoel/emotie niet wil onderdrukken, dit heb ik de laatste 8 jaar van mijn relatie gedaan, door omstandigheden. Hierdoor was ik een heel ongevoelig, emotieloos persoon geworden. Dit is mij pas duidelijk geworden door de scheiding. Maar ik twijfel, het is veel makkelijker om het wel te doen, ik denk alleen dat ik nu een beter mens ben dan toen.
Nu heb ik dus moeite om met deze gevoelens om te gaan, heb ze zo lang niet gekend. Als ik naar mijn kinderen kijk en naar ze luister was het wel de juiste beslissing, het lijkt wel of zij er helemaal geen last van hebben dat hun papa en mama niet meer bij elkaar zijn, ook dat doet pijn. Dit komt misschien wel door de manier waarop wij, mijn ex en ik het hebben aangepakt en nog steeds doen.

Mijn zelfvertrouwen was ook in de relatie niet erg groot, maar deze heeft nu een hele grote deuk opgelopen. Ik ben gewoon te lief voor deze wrede wereld.
Soms probeer je dan weer je hart open te stellen voor nieuwe dingen en dan loopt het toch weer niet zoals je zou willen.