Wat een lieve reacties,bedankt...

Afgelopen weekend hadden wij het aan de kinderen verteld.Wat was dat moeilijk.
Ze zijn natuurlijk niet gek,want mijn ex en ik zijn de laatste 6 maanden al bezig met onze relatieproblemen.
Maar toch,om zo hardop tegen je kinderen te zeggen dat papa en mama uit elkaar gaan is moeilijk en definitief.

Ondanks onze terugkerende ruzies had ik tot die dag in maart'09 dat hij zei dat hij niet meer wist of hij verder met me wilde nooit gedacht en verwacht dat het zover zou komen dat we echt uit elkaar zouden gaan.
Ik had zelfs het gevoel dat we juist de laatste maanden voordat hij hiermee kwam dat we closer waren geworden.En dat vond hij zelf ook.We hadden het echt fijn en goed samen.
Hij zei zelf ook vaak dingen als:Ik heb alles wat ik wil,mijn gezinnetje,mijn vrouwtje.etc..
Daarom heb ik er ook zo'n moeite mee om hem los te laten.
Ik begrijp het gewoon niet.Er was echt genegenheid tussen ons,zoals het nooit eerder was geweest.
En toen kwam die moment dat hij iets zei en ik reageerde daarop mijn manier op.
En toen BOEM! Grote ruzie en veel verwijten.Uiteindelijk zei hij dat hij niet meer wist of hij wel verder met me wilde.
Vanaf toen tot afgelopen weekend bestond er geen ons meer en dat doet zo'n pijn want je leeft samen in 1 huis.
Je ziet elkaar,maar er was zo'n grote afstand tussen ons.In die maanden heb ik echt lijdzaam toe moeten kijken hoe hij die muur tussen ons steeds meer hoger op trok.
En dan al die ruzies.De afgelopen maanden hebben me gewoon letterlijk gesloopt.
Misschien ook wel mijn eigen schuld want ik heb hier met niemand over gepraat.
Maar ik vind het moeilijk om over mijn gevoelens te praten.
Ik weet dat mijn familie zich nu zorgen maakt over mij,want ook hun weten het pas sinds afgelopen weekend en toen heb ik ook meteen tegen hun gezegt dat ze me alsjeblieft niet elke keer moesten vragen hoe het nu met me gaat enzo.
En zo kom ik dan weer bij mijn ex,want hij was altijd degene bij wie ik alles kwijt kon.
Ik weet dat ik erover moet praten,maar ik kan het gewoon niet.
Ik zie hetzelfde bij mijn zoon,hij is 14 jaar.En hij is net zo'n binnenvetter als mij.
Ik maak me ook zorgen om hem,hij heeft net als mij A Face of A Clown opgezet.

Ik weet dat ik mijn ex los moet laten,maar hoe?
Alles doet me aan hem denken,als ik buiten met de hond aan het lopen ben denk ik weer aan die keren dat wij daar samen hebben gelopen,muziek kan ik al helemaal niet meer horen,teveel herinneringen en tv kijken idem dito,want dan zie ik ons weer samen close op de bank liggen.etc..etc...
En zelf als ik mijn kinderen zie,dan zie ik hem.
Ik moet hier gewoon weg,weg uit mijn vertrouwde omgeving want ik kan op deze manier hem niet loslaten.
Maar dan kom ik weer bij de kinderen,ik kan hun niet uit hun vertrouwde omgeving halen.
Ze zijn hun vader al kwijt,niet helemaal natuurlijk maar hun relatie gaat ook veranderen nu hun vader niet meer bij ons woont.
Maar ik kan de kinderen ook niet achterlaten.
Zo zit ik dus vast in een cirkel.En er moet echt iets veranderen want ik trek het allemaal echt niet meer.