Hallo,

Ik ben hier net nieuw. Ik ben zo van de leg dat ik graag mijn verhaal hier neer wil leggen.

Het is al viereenhalf jaar geleden begonnen. Nee, eigenlijk al eerder. De man die net onze relatie heeft verbroken ken ik al bijna 10 jaar. Hij was nog samen en ik was ook nog getrouwd. We hadden onderling leuke contacten. Mijn ex-man en ik verhuisden naar de stad en we zagen elkaar niet meer. Tot hij op een gegeven moment op de stoep stond, heel verdrietig, want zijn vriendin had het uitgemaakt en een scheiding aangevraagd. Er is een hele nare periode voor hem aangebroken, want zijn ex deed behoorlijk vervelend, en er waren ook kinderen in het spel. Hij werd onze huisvriend en kwam veel bij ons over de vloer. Beetje bij beetje begon ik verliefd op hem te worden.Ik was ook niet gelukkig in mijn huwelijk en er was dus ruimte ontstaan voor een nieuwe liefde. Op een gegeven ogenblik heb ik dit aan hem opgebiecht. Hoewel hij er eerst afwijzend tegenover stond, ontstond er toch chemie tussen ons. We hadden aan een woord genoeg en we bleken ontzettend veel gemeen te hebben. We genoten echt van elkaar. We hebben elkaar een paar keer stiekem ontmoet, maar toch zat het ons niet lekker tegenover mijn nu ex-man. We hebben het hem verteld, maar die vriend is weggelopen uit mijn leven en ik zette mijn ongelukkige huwelijk voort. Vastbesloten er nog iets van te maken. Dat is niet gelukt. Na tweeënhalf jaar zag ik die vriend weer en het was weer onmiddellijk raak. Het gevoel kwam er weer. Toen wist ik dat ik een einde moest maken aan mijn huwelijk. Het zou niet eerlijk zijn tegenover mijn exman. Een jaar na mijn scheiding konden we voorzichtig gaan spreken van een relatie. Wel gaf hij af en toe aan moeite te hebben met mijn onzekerheid en onbalans tussen gevoel en verstand. Hij zei dat hij soms tegen een blokkade opliep en dat hij dat lastig vond. Een paar keer stond hij op het punt bij me weg te gaan, maar hij hield zo veel van mij dat hij steeds weer terugkwam. Ik begon angstig te worden hem te verliezen, want ik voelde dat er niet veel hoefde te gebeuren. Toch bleven we samen en hadden we hele fijne tijden. Op elk vlak vulden we elkaar goed aan en ook sexueel waren we elkaars gelijken. We hadden plezier, konden goed praten en hadden dezelfde interesses. Toch bleef er een zekere mate van ongelijkwaardigheid bestaan vanwege mijn onzekere gedrag. Nu ik het zo terugkijk, griezel ik gewoon van mijzelf. Dit gedrag heeft hem bij mij weggejaagd. Hij vindt mij een geweldig mens, hij wil graag met mij op vakantie en als vriendin ben ik heel leuk, maar een relatie is met mij niet mogelijk, zegt hij. Omdat ik zo vanuit mijn scheiding met hem verder ben gegaan, heb ik geen ruimte gemaakt om mijzelf te veranderen. Daarvoor was ik teveel met hem bezig. Ik was heel erg op hem gefocust, besef ik nu ook wel. Vorige maand heeft hij er een punt achter gezet. Hij zette zijn pokerface op (gezicht zonder emotie) en zei dat ik geen hoop meer hoefde te hebben en dat hij geen contact meer wilde. Maar ik weet dat hij van me houdt, dat had hij een dag van te voren nog gezegd en dat geloof ik zeker wel. Nu ben ik zo verdrietig, dat ik het gevoel heb dat ik er in blijf. Heb ik eindelijk de man van mijn dromen gevonden waar ik al heel lang van hou, wil hij niet met me verder. Ik heb zijn respect verloren. Ik heb de blog gelezen over stalken e.d. Daar ben ik even ingestonken, maar nu heb ik zoiets van: ik zal je laten zien dat ik ook anders kan zijn. Dat ik niet langer die angstige, onzekere vrouw ben, die haar grenzen niet kon aangeven. Ik ben in therapie gegaan en ik wil mij gaan focussen op een eigen bedrijfje. Ik zal iedereen laten zien wie er onder die laag van onzekerheid zit. Helaas woont hij niet bij mij in de stad en zal ik hem nooit tegenkomen. Hoe kan ik hem het laten zien, terwijl hij mij duidelijk heeft gemaakt dat ik geen hoop hoef te hebben. Hij is in het verleden erg gekwetst en ik denk dat hij daar bang voor is. Maar niemand kan in de toekomst kijken en ik wil graag zijn respect terugwinnen. Daar hoort helaas losmaken bij en daarna heroveren, maar dan met mijn nieuwe ik. Ik ben ook ongeduldig om dit te doen. Straks komt er een ander, dat gevoel vliegt me naar de keel. Maar omdat hij nog van me houdt, zal dat laatste wel niet zo snel gebeuren. Maar toch moet ik veel huilen, want pijn doet het nog wel. Hoe ga ik dit aan pakken, iemand advies?