Na vijf jaar is het dan toch gebeurd. Eigenlijk zat het er aan te komen maar toch..

Mijn vijf jaar durende relatie is verbroken. Het was niet de eerste keer dat ze die stap nam. Maar deze keer kwam hij wel even anders binnen. We woonden nu immers samen en niet zo als de vorige keren als een soort van LAT.

Het gaat te ver om in detail te treden, maar ik hou van iemand die haar gevoel met enige regelmaat kwijt raakte.
Hoe vaak dit gebeurde? Geen idee, te vaak naar mijn mening. En ja, ondanks dat hou nog ik steeds van haar, geen spat minder als toen ze voor het eerst om mijn hals vloog en mij betoverde met alles wat zo mooi is aan haar.

Twee jaar zijn we vooral door haar gevoelens door dalen en over bergen gegaan in het begin van onze relatie, tot ze op een moment besloot er mee te stoppen. Telefonisch....
Ik ben toen stuk gegaan, heb in die periode dingen gedaan waar ik niet trots op was maar ik had mijzelf niet goed in de hand. Heb haar uit mijn hoofd gezet en ben verder proberen te gaan.
Na een maand of vier kwam ik haar weer tegen en diezelfde avond lagen we weer in elkaars armen. De weken daarna hebben we alles besproken op 1 ding na. Zonder in detail te treden, het was iets waar ik mij niet voor schaam maar wat ik in die periode niet goed heb aangepakt.
Voor we zijn gaan samenwonen hebben dat uiteindelijk ook samen verwerkt. Het was allemaal zo goed inmiddels.

We zijn gaan samenwonen daarna, verhuisd naar een groot huis met tuin en alles leek zo goed te gaan in die periode.
Tot het moment dat we in het nieuwe huis zaten. Gevoel weer weg. toch weer terug gekomen, weer weg en weer terug tot het ergens in september weer weg was.

Voor Kerst 2015 was haar gevoel een maand of drie weg en ik had besloten om er mee te stoppen. Ik trok het echt niet meer. Echter na Kerst ontvlamde haar gevoel weer. Anders dan dat kan ik het niet omschrijven. Ik zat met iemand die niet wist wat er met haar gevoel gebeurde maar wel wist dat ze mij ontzettend had gemist en toch verder wilde.
Ik kan echt niet omschrijven wat er door mij heen ging die dagen. Ondanks het feit dat ik er in mijn hoofd klaar mee was kwam mijn gevoel toch weer boven drijven. Het gevoel dat ik met een complexe vrouw als haar toch gelukkig kon worden.

Tot een paar maanden geleden het gevoel weer verdween. In gesprekken die volgden verwachtte ze wel dat het weer terugkwam. We zijn elk onze weg gegaan met in mijn achterhoofd dat we er in een echte LAT-relatie wel uit zouden komen, zoals we het vaak hadden besproken. Heb haar nog geholpen. Met van alles en nog wat. Met geld, goede raad en spullen.
Gigantisch was het gat dan ook waarin ik viel toen ik een belletje kreeg dat het niets uit had gemaakt. Gevoel was en bleef weg....

Heb je daar zolang over moeten doen? Heeft iemand zoveel tijd nodig? Moet je zo vaak tegen mij zeggen dat ik het wel ben, dat je een heerlijk gevoel hebt bij mij om vervolgens alles telkens weer te ontkrachten?
Je weet in een oogwenk of iemand je aantrekt, dan duurt het maar kort voor je weet of je iemand ook echt leuk vind. Dan beslis je of je er verder mee wil. Niet bijna vijf jaar iemand wegduwen en weer terugtrekken.

Ik was er bij hoor, en stond het toe. Nu sta ik er naast en voel weer al die liefde die ik altijd voor haar heb gevoeld. Ben verward want m'n hoofd is duidelijk tegen. Ik zit op het randje...

Zal ze ooit beseffen dat ik wel diegene ben die haar alles geeft en er altijd voor haar ben? Is ze in staat om te begrijpen dat hetgeen haar tegenhoudt ergens uit vandaan komt dat voor mij speelde? Jeugdervaringen of iets dergelijks.
Ik praat met zoveel mensen, mensen die mij dichtbij staan en professionals. Het ligt niet aan jou zeggen ze dan. Maar wat ligt niet aan mij?
Waarom ben ik niet in staat geweest om echt tot haar door te dringen? En wat als het gevoel er ineens wel weer is.
Ik weet waarom ze dit heeft gedaan, het was voor haar ook niet prettig. Dus liever nog niets dan die wisselende gevoelens.
Maar voor mij heeft ze een gedrocht gecreëerd. Het gedrocht liefdesverdriet.

Het proberen te begrijpen maakt dat ik mij soms tot waar ik nu ben. Hopeloos, moe en vertwijfeld.
Maar ik leef ook, ook al is het niet zo als ik zou willen..... Mijn naam zegt het al, ik ben niets wijzer geworden de afgelopen 5 jaar.