ik heb er een zooitje van gemaakt....

ik ben 40 jaar en heb 2 kinderen van 2 verschillende vrouwen...de kinderen ben ik helemaal gek mee dat is t probleem niet....

Wel het volgende...ik ben altijd op zoek geweest naar (sexuele) spanning en had weinig normbesef.. (ik heb ADHD voor volwassenen, maar slik daar nu dagelijks concerta voor, wat inhoudt dat het zoeken / de drang naar spanning weg is en ook eerst word nagedacht en dan pas gedaan)
Dit monde uit in diverse escapades.....en daardoor leek ik niet geschikt voor een relatie...wanneer t fout ging raakte me het ook niet echt, kan ook erg goed tegen alleen zijn...

Echter op 11 juli 2011 ontmoette ik iemand waar ik toch wel van onder de indruk was, al dacht ik lang dat ze te hoog gegrepen was voor mij... (ze is zo'n plaatje om te zien)
In t begin liep t voor geen meter en was ik alleen met mezelf bezig...
Haar vader overleed op 20 oktober 2011 ( de mijne op 16 maart 2011) en ik deed maar wat, was er niet echt voor haar....zocht ook nog steeds spanning....en ben 2x de fout in gegaan (waar ze achter kwam, maar t dreef ons niet uit elkaar)
In november / december 2011 heb ik mijn spullen gepakt en ben weggegaan...iets wat haar veel pijn deed./.
Maar ze liet me niet los...

Ik ben in december 2011 weer op iets betere voet met de moeder van mijn oudste zoon komen te staan en heb de indruk gewekt dat het misschein wel weer goed kwam....voor mij was t een ultieme kans om mijn kind zo vaak te zien als ik wilde...
Toch bleef mijn ex vriendinnetje in mijn hoofd....

Ik ben naar PSYQ gegaan en heb me laten onderzoeken en behandelen en dat resulteerde in dagelijks concerta slikken
in februari 2012 ben ik een weekend met mijn kind etc een weekend meegegaan naar Zeeland en dat was erg gezellig, maar de moeder van mijn zoon zei "dit is de laatste keer"...en ik vond t prima, kon me weinig schelen....
Hierna kwamen mijn ex vriendinntje weer wat dichter bij elkaar en langzaam groeide er weer iets moois...
Echter in mei 2012 ben ik nogmaals met de moeder van mijn oudste zoon mee gegaan naar de Ardennen, iets wat ik wel heb gezegd...., althans in 1e instatie loog ik erover, maar daar prikte ze snel doorheen
Daar kwam t besef dat wat ik deed niet goed was, ik miste mijn vriendinnetje heel erg en ik maakte een keuze....mijn vriendinnetje heeft me toen weken totaal genegeerd.......

In juli zat ze in Spanje en werd t contact langzaam hersteld.....2 weken later vloog ik met mijn 2 kinderen naar Menorca, waar een vriendin van mij al zat.
Mijn vriendinnetje wist dit, want het betrof de moeder van een van de beste vriendjes van mijn kinderen en zij zat daar alleen met haar zoon.
Helaas is er in die vakantie 1x iets gebeurd en ik heb ook meteen gezegd dat dat nooit meer zal gebeuren......
De moeder van mijn oudste zoon hoorde dat ook en was razend..ik heb toen een aantal lieve smsjes gezonden naar haar om de rust te bewaren...
Na terugkomst in Nederland heeft de moeder van mijn oudste mij en de kids uit voor een bbq en weer belande ik tussen de lakens....nog dezelfde avond heb ik gezegd dat ik t echt niet zag zitten

Vanaf dat momenet ben ik vol voor mijn vriendinnetje gegaan, we gingen naar Parijs en t was alsof we (iig ik) op een roze wolk zaten, ik wilde nooit meer anders...
Maar ik heb op 18 september 2012 mijn ex (moeder van zoon) een mail gezonden waarin ik zei dat ik t wel moeilijk vond haar los te laten (en meer van dat soort stomme dingen)
In oktober hoorde ze dat ik een vriendin had en toen heeft ze gesms't dat ze me helemaal kapot ging maken.
Ze heeft contact gezocht met mijn vriendin , de mail doorgezonden, gezegd dat ik ene pathalogische leugenaar ben, haar ook gouden bergen heb beloofd etc etc
De moeder van mijn jongste kind werd ingeschakeld en ook die begon mijn vriendin te bellen met wat voor hond ik ben..
Mijn vriendin heb ik hier zo veel pijn meegedaan, die wist niet dat ik de indruk had gewekt dat t wel weer goedkwam, bij de moeder van mijn oudste zoon...

Nadat alles was uitgekomen heeft mijn vriendin mij een allerlaatste kans gegeven, omdat ze nu alles wist, maar ook zag dat vanaf Parijs ik helemaal voor haar ging..
We spraken over kinderen en samenwonen en zijn ook naar een groter huis gaan kijken
Maar ik heb haar vertrouwen zo beschaamd en schaam me daar zo diep voor.....
We zijn 15 oktober 2012 nog naar Dusseldorf gegaan en dat was wederom heerlijk om lekker samen te zijn, ver weg van alle ellende

op 26 oktober 2012 stuurde ze een sms dat ze er helemaal klaar mee was, blijkbaar had iemand op haar werk iets over mij gezegd, maar meer ben ik nooit te weten gekomen...

Inmiddels zijn we 4 maanden en in die 4 maanden heb ik gemaild, gesms't en allerlei dingen geprobeerd.
Ze negeert me totaal, wil met rust gelaten worden en heeft volgens mij ook een nieuwe vriend (zag op Valentijnsdag 2013 iemand bij haar naar binnen gaan)

Ik, degene die heel goed alleen kan zijn en normaal geen traan laat om een verbroken relatie, lig totaal in puin.....Zij is de WARE voor mij.....dat wist ik al vanaf onze herstart in Parijs en weet t voor 1000 % zeker...ik wil nooit meer iemand of iets anders
Ik ben gestopt met leugens, wil echt nooit meer een ander en heb zelf hulp ingeroepen van een paragnost...zij vertelde mij dat ze heel boos is en dat ik haar met rust moet laten...hoe harder ik trek, hoe verder ik haar bij me vandaan duw.....en dat ik moet werken aan mezelf....in mijn hoofd is t 1 grote chaos....haar advies zal ik ook absoluut opvolgen

Echter...ik ga kapot zonder haar, voor t eerst in 40 jaar weet ik wat ik wil....alleen haar nog......
Ik heb mijn leven veranderd, slik elke dag concerta, heb schoon schip gemaakt.....geen leugens meer, geen andere vrouwen..heb iedereen de waarheid verteld en ook wat ze voor me betekend....dat heeft me een aantal vriendschappen gekost, maar dat interesseert me echt niet.....ik speel eindelijk open kaart

Ik weet nu gewoon niet meer wat te doen...door t los te laten, ben ik zo bang dat ik haar voor altijd kwijt ben..
Ik heb absoluut geleerd van mijn fouten en schaam me kapot voor mij gedrag, want het besef dat ik de enige ben die hier verantwoordelijk voor is is er maar al te goed

Maar...ik wil knokken, knokken tot ik erbij neerval om te laten zien dat zij echt de WARE is en niet alleen in woorden, maar ook in daden.....
Na 40 jaar er een zooitje van te hebben gemaakt heb ik de ware gevonden, alleen heb ik die eerst vreselijk gekwetst....ik weet gewoon echt niet meer wat nu te doen...
Al begin ik ver onder 0 en moet ik alles met hele kleine stapjes opbouwen...i don't care...ik ben zo zeker van mijn zaak.....maar tevens radeloos en machteloos .......door mijn eigen schuld !!
De gedachte/wetenschap dat ze in de armen van een ander ligt is killing....
ik wil me letterlijk leegkknokken voor haar.....dit gebeurd me nooit meer....heb mijn les absoluut geleerd, want ik heb DE WARE op t spel gezet !!! en verloren.........
Ik ben niet zielig en hoef geen medelijden, want er is hier maar 1 iemand verantwoordelijk voor en dus is er ook maar 1 iemand die het kan herstellen door zichzelf te veranderen en dat ben ik...
WAT NU ??