Hier komt mijn verhaal...
Ben een man van 32, ben 11 jaar bij mijn vrouw geweest waarvan 4.5 jaar getrouwd. We hebben een mooie woning gebouwd waar we 2,5 jaar gewoon hebben. Op 18 mei kwam mijn vrouw thuis met de mededeling bij me weg te willen, zo ineens. Mijn leven stond (en staat) nog volledig op z'n kop. Ze werkt reeds 4 jaar bij een bedrijf waar ze graag carriere wilde maken.

Het laatste jaar was ze veel op pad met haar baas. Ze heeft zich veel kunnen ontwikkelen daar en haar baas (41 met 2 kinderen en ook getrouwd) heeft haar veel handvatten aangereikt om haar op de positie te krijgen waar ze nu is. Hoofd marketing. Functie is n.b. gecreëerd door hem, hij heeft haar zelfs op een briefje geschreven wat ze ging verdienen. Hij is er dus al heel lang mee bezig geweest haar te veroveren en onbewust heeft ze hier op ingespeeld. Zij kreeg veel van hem en dus dankbaar. Ze mist in onze relatie de liefde en zegt me ook dat het daarom niet werkt. Als de liefde er wel zou zijn, was dit ook niet gebeurt... Tijdens tripjes naar het buitenland zaten ze veel bij elkaar in de auto en bepraatten allerlei zaken. In april zaten ze in Milaan en sprak hij uit gevoelens voor haar te hebben, ze beaamde dat. De maand daarop heeft ze gekeken naar onze relatie, niemand erbij betrokken en voor zichzelf besloten. Ik wist echter van niets en deed gewoon mijn ding. Beiden erg druk met werk en vergaten weleens er voor elkaar te zijn. Haar baas heeft dat opgevuld. Ze heeft me ook eens gezegd dat wanneer iemand vreemd zou gaan dat niet perse het einde van de relatie zou betekenen...

Gesprekken leidden tot niets en hadden alleen nog maar contact via sms. terwijl we beiden in de communicatie zitten. Ik Ze blokkeerde alles. 3,5 mnd later is het scheidingsconvenant getekend en ligt nu bij de rechter. Het huis dat we samen gebouwd hebben blijft zij in wonen. Ik ben naar een appartement gegaan wat me ontzettend veel pijn doet. Terwijl we nog getrouwd waren heeft ze haar nieuwe vriend al voorgesteld aan haar ouders. Dat deed zo ontzettend veel pijn, ze zijn 2 maand in relatie. Ik kwam hen arm in arm tegen in een winkel (ze zagen mij niet) maar dat is zo ontzettend naar gevoel. Zo zit je in een restaurant je verjaardag te vieren, alles koek en ei en 2 maand later woont ze samen met een ander. Hij is nog niet gescheiden kan nog wel 1,5 jaar duren. het onrecht en de deuk die je oploopt alsof 11 jaar er niet toe doen is niet uit te leggen. Machteloosheid, boosheid, frustratie, zo ontzettend respectloos niet eerst het ene willen afhandelen. Doet echt zeer. Ik heb besloten naar een psycholoog te gaan om hier uit te komen. Ze scoort in persoonlijkheids profielen een 2 voor sociale empathie. Haar inlevingsvermogen is dus niet best.
Wanneer ik vraag wat ze van het feit vindt dat haar baas zijn vrouw achterlaat die nu een alleenstaande moeder is van in de 40 met 2 kinderen die opzij is gezet door een meid van 26 zegt ze dat dat niet haar probleem is.

Daarnaast heb ik in ons huwelijk nooit echte emoties bij haar gezien totdat haar vader iets afkraakte waar ze hard voor gewerkt heeft. Ze is echt ontzettend intelligent en ambitieus. Ze is gevoelig voor kritiek en waardering. De waardering die ik haar altijd heb gegeven komt niet over op haar, omdat ze geen ontzag voor me heeft en onze relatie blijkbaar niet gelijkwaardig was. Ik heb dat nooit zo ervaren. Ze kijkt op tegen haar baas, kent z'n weg in de wereld en heeft ze ontzag voor, Hij heeft een bredere algemene kennis, weet overal raad mee. Het doet me zeer dat ze ons beiden gaat vergelijken. Hij is n.b. 15 jaar ouder en heeft idd meer levenservaring. Als diezelfde baas dan ineens toegankelijk wordt en gevoelens voor je heeft wordt alles ineens heel erg mooi. Eindelijk iemand waar ik naar opkijk die waardeert wat ik doe...

Ik snap er helemaal niets van. We wilden graag een gezin en nu is ze er van door met een man van 41 (zij is 26) met 2 kinderen die niet van haar zijn. Zo vreemd. Ze is een hele lieve meid die superhard kan zijn. Ze werkt de zaken af alsof ik een gebruikt product ben, zonder enige emotie. Wanneer ik haar vragen stel over gedrag, normen en waarden weet ze hier niet mee om te gaan en kiest ze ervoor geen antwoord te geven, ook niet als ik haar aankijk, ze doet dan gewoon niets.
Nu kan ik begrijpen dat je verliefd wordt op een ander, maar het is hoe je daar mee omgaat. Achteraf nadat het onheil is geschied kreeg ik van alles naar m'n hoofd geslingerd. Ik wil een man waar ik trots op kan zijn, ik hoop dat jij ook gaat voelen hoe liefde ook kan zijn. En dan zijn dit nog maar kleine voorbeelden. Deze uitspraken komen snoeihard aan, alsof je nooit in staat bent geweest liefde te geven.
Terwijl we nog getrouwd waren maar wel gescheiden waren van bed woonde ik nog in ons huis. Deze woning heb ik echter niet kunnen houden, omdat deze alleen niet te betalen is (3,5 ton) Ik heb een maand lang daar alleen gewoond, wetende dat mijn ex de woning kon overnemen (met hulp ouders) Ik bleef de tuin e.d. onderhouden. Ik vertrok op vrijdag en de volgende dag woonde ze reeds samen met haar baas in onze woning. Het idee dat we een jaar druk zijn geweest een woning voor onze toekomst te bouwen, onze smaak, onze spulletjes, onze inrichting en dat daar nu een kerel in woont, die gebruik maakt van de dingen waar ik zo druk voor ben geweest doet heel erg zeer. Je bouwt een woning naar je eigen smaak en wordt ineens uit je handen gerukt, "zo bedankt voor de moeite dan ga ik daar gebruik van maken en in wonen met jouw vrouw en douchen onder jouw douche en doe mijn kinderen in jouw bad, heb je mooi gemaakt vriend".
het meeste pijn doet het nog te zien dat het mijn ex niets doet, ze vind zich zo onafhankelijk, stapt van huishouden A in huishouden B... Daarnaast van haar ouders in deze tijd nooit 1 telefoontje gehad met de vraag hoe het met me is.

Jullie lezen de frustratie en de onmacht in mijn verhaal. Steeds meer en meer dingen ga je over nadenken. Ik kan het gewoon niet bevatten dat mensen zo met je om kunnen gaan alsof al die jaren niet geteld hebben.