Het is onderhand 5 jaar geleden sinds het uitging met de liefde van mijn leven. En tot de dag van vandaag heb ik het daar nog steeds erg moeilijk mee. Na de breuk ben ik mijzelf volledig kwijtgeraakt. Mijn zelfvertrouwen, mijn plek in de maatschappij en de wil om verder te leven. Kan met zekerheid zeggen dat ik in een diepe depressie heb gezeten, al heb ik dit altijd ontkent. Ik heb mezelf erg zielig gevonden, alsof ik er allemaal niks aan kon doen. Nu ik hierop terugkijk kan ik zo enorm boos worden. Ik ben zo egoistisch geweest. Ik heb de mensen die er voor me waren veel pijn en verdriet gedaan. En buiten dat heb ik mijzelf enorm veel pijn en verdriet gedaan. Heb mezelf echt een slachtofferrol aangepraat. Het was allemaal niet mijn fout, maar die van haar...zucht..
 Ze maakte het uit via de app, en is toen 3 weken lang van de radar verdwenen. Ik heb nooit tekst een uitleg gekregen, dat neem ik haar wel heel kwalijk. Ik kreeg te horen dat ze al vrij snel een nieuwe vriend had. Dat was voor mij wel even een flinke klap. Toch heb ik mijzelf van mijn beste kant laten zien en haar succes gewenst met haar nieuwe relatie. Ze begon langzamerhand weer contact te zoeken met me. Had aangegeven dat ik toch graag om de tafel wilde zitten om het 1 en ander uit te praten, en ze ging akkoord. Uiteindelijk heeft ze me 4 keer last minute laten zitten. Ze was er eigenlijk nog niet klaar voor. Ik was er helemaal klaar mee en heb voor mezelf besloten om het hier bij te laten. Een domme fout achteraf...
In de maanden erop ben ik overspoeld met berichten van haar kant. Hoe het met me ging, of ik wilde praten, dat ze mij zo enorm miste..Het bracht me koppie nog meer in de war. Uit bescherming voor mezelf besloot ik om geen gehoor te geven aan deze berichten en niet meer te reageren. Ik wist immers wat ik wilde, maar terug in een relatie met haar was niet realistisch. Ze heeft me nog een keer gebeld op een zaterdagnacht met een privenummer. Ze huilde en zei helemaal niks..ik luisterde en zei helemaal niks. Na 5 minuten opgehangen onder het mom, ik weet niet wat ik hiermee aanmoet. Heb daarna nog tientallen berichten ontvangen van haar kant maar ook deze heb ik genegeerd. Ik was zuur, koppig en wilde haar eigenlijk op deze manier terugpakken. Achteraf bleek dat ik haar hier niet mee zou pakken, maar mezelf. Zij ging verder met haar leven, storte zich volledig in haar nieuwe relatie, ging trouwen en zag haar kinderwens in vervulling gaan. Ik bleef achter, ging niet vooruit, stelde geen doelen voor mezelf en stond stil in het leven. Ooh wat was ik zielig zeg.. mijn haren gaan letterlijk overeind staan als ik er nu aan terugdenk.
Na 2.5 jaar begon het wat beter te gaan met me. Ik storte me volledig op een nieuwe opleiding en op de mantelzorg van mijn Oma. Ze begreep me als geen ander en kon met haar als enige praten. Ik schaamde mij voor een hoop zaken en begon in te zien dat ik ook een groot aandeel heb gehad in de breuk. Het ging eigenlijk best goed met me, pakte de draad weer op. Begon weer met sporten, pakte mijn sociale leventje weer op, kreeg veel aandacht van de vrouwen en merkte dat me zelfvertrouwen weer een boost kreeg. Tot het moment dat oma overleed. Ik verviel weer in mijn oude patroon. Het kon me allemaal niks meer schelen en plaatste mijzelf weer in de slachtoffer rol. Het leven was oneerlijk en ik verzette mij er geeneens meer tegen. Ik liet me meevoeren zonder ook maar enige weerstand te bieden.
Tot het moment dat mijn lieve moedertje een hartstilstand kreeg. Ik heb dagen lang aan haar bed gezeten. Ik ben zo enorm boos en verdrietig geweest op dat moment. Begon op dat moment echt in te zien wat een egoistisch klootzak ik wel niet ben geweest. Het enige probleem was dat ik waarschijnlijk nooit meer de kans zou krijgen om het goed te maken met haar. Ben 2x die week 's nachts gebeld door het ziekenhuis met de vraag of ik zo spoedig mogelijk wilde komen, omdat overlijden in de lijn der verwachting lag. Ik kreeg steun van alles en iedereen maar heb het nooit aan kunnen nemen. Ik ben niet meer van haar zij afgeweken. Uren/dagenlang heb Heb ik mij gefocust op de monitor waarin ik iedere hartslag nauwkeurig in de gaten heb gehouden. Ik heb alles tegen haar verteld terwijl ze slapende werd gehouden en heb gebeden voor een goede afloop. Heb mezelf toen voorgenomen dat mocht er een wonder gebeuren ik het allemaal zo anders aan zou pakken. Uiteindelijk gebeurde dat wonder, en ze werd wakker. Voor mij het mooiste moment uit mijn leven. Sindsdien is er een hoop verandert. Ik ben het leven gaan waarderen en ben in gaan zien dat het zomaar afgelopen kan zijn. Het is het allemaal niet waard om boos te zijn en in het verleden te blijven hangen. Ik geniet van iedere dag en overspoel de mensen die er altijd voor me geweest zijn met heel veel liefde. Ik heb een nieuwe kant van mezelf leren kennen en daar ben ik daadwerkelijk wat mee gaan doen. Werk momenteel vast in de zorg en haal er zoveel ongelofelijk veel voldoening uit.
Nu ik zo terugkijk op deze zwarte periode kom ik tot de conclusie dat het allemaal een reden gehad heeft. Alsof iemand van boven mijn ogen wilde openen en mij in wilde laten zien dat mijn gedachten en prioriteiten totaal verkeerd waren. Zo ben ik uiteindelijk ook anders naar de breuk met mijn ex gaan kijken. Het is niet haar schuld geweest maar de mijne. Ik was nog niet volwassen genoeg om aan haar verwachtingspatroon te voldoen. Ze wilde graag jong kinderen en ik was meer een levensgenieter. Uiteindelijk zat ik gewoon niet op 1 lijn met haar. Ik heb haar laten twijfelen over onze toekomst en zij heeft uiteindelijk besloten om haar geluk achterna te gaan. Een moeilijk maar dapper besluit. Eigenlijk ben ik enorm trots op haar. Veel te jong zijn we bij elkaar gekomen, in de bloei van ons leven. Het was gewoon niet realistisch om te denken dat het voor altijd zo zou zijn. Zeker niet nadat ik op het einde haar voor lief ging nemen. Het was gewoon te vertrouwd allemaal.
Als ik het zo teruglees is het een lekker warrig verhaal waarbij alle emoties aan bod komen. Ik ben er nog niet, maar ben duidelijk op de goede weg. Zit er zelfs voorzichtig aan te denken om is een keertje contact met haar op te nemen en een praatje te maken. Ze is een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest, en ze heeft me laten zien wat echte liefde is.

Wat ik de mensen mee wil geven die in een zelfde situatie zitten of hebben gezeten is dat het niet erg is om verdrietig / boos te zijn. Maar laat jezelf hier niet onder lijden. Schaam je niet en probeer erover te praten met een vriend/ vriendin / ouders of een ander belangrijk iemand. Lukt dit niet probeer is met een psycholoog te praten. Probeer je op jezelf te focussen. Ga lekker sporten of met vrienden weg. Neem afstand van alle negatieve dingen in je leven totdat je er klaar voor bent om deze onder ogen te komen. Het is een proces wat bij de 1 langer duurt dan de ander. Probeer jezelf weer lief te hebben, want als dit niet lukt zal je nooit liefde aan een ander kunnen geven.  En geloof me, als ik het kan, kan een ander het ook. Ik heb een hoop verloren tijd in te halen maar met deze drive en vooruitzichten weet ik zeker dat alles goed gaat komen. Wel op mijn tempo natuurlijk ik wens iedereen succes hier en zal als ik het lastig heb zo nu en dan terugkeren en andere verhalen/blogs lezen. Liefde is een raar iets, maar het mooiste wat er is. Heb jezelf lief dat ben je dubbel en dwars waard. Mocht je vragen of aanmerkingen hebben voel je vrij om me een berichtje te sturen. We zijn hier allemaal vanwege dezelfde reden.