Mijn naam is Pieter. Ik ben een vijfentwintigjarige jongeman en dit is mijn verhaal...

Anderhalf jaar geleden leerde ik in alle toevalligheid een meisje kennen op het net. Hoewel ik in het begin wat terughoudend was, begonnen we toch meer en meer te praten met elkaar. Het werd zelfs zo erg dat we dagelijks zeven tot acht mails naar elkaar verstuurden. Je moet weten dat het mails waren die vaak meer dan vier of vijf bladzijden bevatten. Hoe dan ook, het was gezellig. Op een gegeven moment dachten we eraan om af te spreken. Nu, makkelijk was dat niet, gezien we op honderd kilometer afstand van elkaar woonden.

Uiteindelijk kwam de spreekwoordelijke kogel dan toch door de kerk; we besloten af te spreken in Leuven (de plek waar ik studeerde), op de tiende dag van de achtste maand. Het was een spannende dag, want veel ervaring met internetafspraakjes had ik niet. Het was dan ook niet gek dat ik niet meteen onder de indruk van haar was. Op foto zag ze er veel beter uit. Maar dat was niet mijn reden om af te spreken en dus toonde ik haar de stad. Als student geschiedenis wist ik wel 't één en 't ander over de gebouwen, de mensen, etc. Aandachtig luisterde ze en regelmatig vroeg ik of ik niet teveel praatte. "Je kan hemels vertellen," zei ze. "Ik vind het heerlijk." En dus vervolgden we onze tocht. Tegen de avond namen we afscheid van elkaar - we waren tenslotte al van tien uur 's ochtends onderweg. "Jammer dat de dag al voorbij is," stuurde ze enkele minuten nadat ze de trein was opgestapt. "Van mij had hij nog veel langer mogen duren."

Een tweede afspraakje kwam er niet meteen, nee. Zij had herexamens en wou zich daar op focussen. De mails daarentegen minderden niet. Integendeel, zij werden steeds talrijker en volumineuzer. Het was pas rond oktober vooraleer we terug afspraken. Deze keer ging ik naar Gent, waar zij studeerde. Ze had alle mogelijke voorbereidingen getroffen om mij een gelijkwaardige rondleiding te geven, maar verder dan haar kot zijn we nooit geraakt. Daar hebben we uren met elkaar gepraat, alsof we mekaar al jaren kenden. Maar ook toen voelde ik niet echt veel voor haar. Ze was interessant, maar ... daarmee was de kous af. Toch bleef ze vragen om af te spreken en ik ging daar op in. Het was tenslotte al twee jaar geleden dat ik me terug met een meisje bezighield. Ik was er meer dan klaar voor.

Vervolgens kwamen er nog afspraakjes, maar die waren zeer sporadisch. Meestal ontmoetten we elkaar in Leuven of Gent, aten er wat, liepen was rond samen en beleefden een heerlijke tijd. Het was midden december toen ze me uitnodigde om samen met haar iets te gaan eten. Ze had me in een mail gezegd dat ze een heerlijke wokschotel kon maken en dat wou ze nu bewijzen ook. Eén ding was zeker na die avond: koken kon ze niet. Nu, het was wel zeer gezellig. Op een gegeven moment zaten we naast elkaar in de zetel en - ik dacht eerst dat ik last had van haar wokschotel - mijn buik voelde raar aan. Ik was verliefd.

Het grote probleem was dat ik niet wist hoe zij erover dacht. Tenslotte had ze er nog nooit iets over gezegd. Slechts één keer vroeg ik haar of ze een vriendje had en ze verzekerde me dat dat niet zo was. En dus besloot ik het rustig aan te pakken. Als kind was ze altijd dol geweest op sprookjes en droomde ze er altijd van om zelf in een sprookje mee te speen. Na heel wat zweten en zwoegen, wist ik een sprookje voor haar te schrijven. In het sprookje speelde zij de hoofdrol en de zijpersonages waren allerlei mensen die ze uitbundig had beschreven in haar mails. Ze was dolgelukkig toen ik het haar overhandigde. Tranen vormden zich in haar ogen. Op het eerste blad stond dan ook: "Omdat jij de Alice bent van mijn Wonderland."

De boodschap scheen echter niet te zijn overgekomen, want ze reageerde er voor de rest niet veel op. Wat wel was veranderd, was dat ze nu ineens brieven wilde schrijven. Dat deden we ook. Maandenlang schreven we bijna twee brieven per week. Ik was zo gelukkig. We deelden werkelijk alles. In de brieven vertelde ze me over haar liefdesverleden. Haar ex-vriend had haar tot tweemaal toe bedrogen. Geen wonder dat ze zo terughoudend was op het vlak van de liefde. Ik besloot dan ook om geen druk achter de ketel te zetten.

In maart besloot ik dan toch mijn slag te slaan. Ik schreef haar een kaartje waarin stond dat zij het beste was wat me was overkomen. Ze vroeg me wat dat betekende, maar wist eigenlijk al genoeg. "Ik vind het ontzettend lief, Pieter," zei ze. "Maar ik ben er nog niet klaar voor." Ze omhelsde me, gaf me een zoen en stapte weg. Een tijdje bleef het stil, maar algauw hervatten we onze communicatie alweer. Vanaf dan werden de afspraakjes steeds minder zeldzaam. Ze kwam zelfs tot bij me thuis (wat voor haar een hele trip was). We amuseerden ons te pletter de maanden die erop volgden, maar daar stopte het ook bij. Er werd haast niet meer gesproken over relaties en/of gevoelens.

De zomer begon en mijn omgeving moet aan mij hebben gezien dat ik met iets zat. Op een gegeven moment kwam ons mama naast me in de zetel zitten en vroeg ze me hoe het nu eigenlijk zat tussen ons. "Ik weet het niet," zei ik.
"Zie je haar graag?" vroeg ons mama.
"Meer dan wie dan ook," zei ik.
"Laat haar dan gaan, vooraleer je er weer ziek van bent. De vorige keer dat zoiets gebeurde heb je enorm geleden en ik zou niet willen dat dat nu terug gebeurt."
Eén ding is zeker: moeders hebben ALTIJD gelijk. Ik schreef opnieuw een brief - het briefverkeer was door examens wat stilgevallen. Daarin verklaarde ik mijn gevoelens door middel van een minisprookje. Het was het stomste wat ik ooit kon doen, want van zodra ze het las stuurde ze een sms'je - jawel, een sms'je - waarin stond dat ze er nog steeds niet klaar voor was en dat ze het contact even wilde bevriezen.

Dat gebeurde niet, helaas. Ze bleef sturen, waardoor ik niet meer wist wat ze wilde. Sterker nog: ze wou dat ik mee met haar op reis ging (wat ik dan ook niet heb gedaan). Ze wou me afstoten, maar zocht meer contact dan ooit. Ik werd gek. De zomervakantie begon, maar de afspraakjes bleven zo goed als uit ... tot eind augustus. Plots wilde ze weer tot bij mij thuis komen en dat deed ze ook. Nog een week later ging ik dan weer naar ginder. Ze vertelde me dat ze het super fijn vond om in mijn gezelschap te vertoeven, dat we dat vaker moesten doen. Ze begon meteen van alles en nog wat te plannen. Maar het was de laatste keer dat ik haar in levende lijve zag.

Ergens halfweg september stopten de mails - de brieven waren al lang gedaan - en sms'te ze nauwelijks nog. Ze zei dat ze ziek was of naar familiefeestjes moest of ... weet-ik-veel-wat. Maar nu weet ik wat er aan de hand was. Enkele dagen terug vond ik een foto van haar op Facebook. Daar stond ze naast - lees: tegen - een "vriend". Ik wist wie hij was en had haar zelfs al eens gevraagd of ze iets voor hem voelde (gezien hij bijna dagelijks bij haar op kot zijn "boterhammekes" kwam eten). Ze had me al die tijd verzekerd dat het niet zo was ... tot nu. Ze zegt niet dat ze een relatie met hem heeft, maar wel dat ze het niet meer weet. Toen ik dat hoorde, wilde ik meteen naar haar toe om met haar te praten, maar dat weigerde ze. Ze zou me laten staan aan het station (iets wat ze al eens had gedaan - ik was in november vorig jaar naar Gent gegaan om haar een verjaardagscadeautje te geven. We hadden daadwerkelijk afgesproken, maar toen ik er arriveerde, stuurde ze me een sms waarin stond dat ze op stap was met vrienden en geen tijd voor me had.)

Ik probeerde met haar te praten, maar al wat ze deed was rond de pot draaien. Het is voorbij, zoveel is duidelijk. Mijn vrienden zeggen me dat ze me al lang aan het lijntje hield, dat ze alleen maar aan zichzelf dacht. Lang heb ik geweigerd daarnaar te luisteren en zelfs nu twijfel ik. Voelde ze dan echt niks voor mij? Waarom stond ze dan toe dat ik de laatste zes maanden openlijk haar het hof probeerde te maken? Waarom zei ze steeds weer lieve woordjes, legde ze haar hoofd op mijn schouder, kwam ze me helpen met verfwerken in mijn appartementje? Woede voel ik niet, maar het verdriet is nauwelijks te harden. Had ik het moeten zien aankomen? Of had ik maar beter mijn best moeten doen? Er is één ding erger dan een gebroken hart: een liefde die nooit wordt beantwoord. Want bij een gebroken hart heb je tenminste geweten hoe het voelt om écht gelukkig te zijn .....