Ik ga nu toch maar mijn verhaal doen na veel twijfelen maar ik hoop dat jullie me kunnen helpen en advies hebben.Misschien zien jullie het wel heel anders in dan mij.

Ongeveer 1,5 jaar geleden ben ik de liefde van mijn leven tegen gekomen.Ik had al een kindje uit een eerdere relatie en zij was toen 1, die ik overigens zelf verbroken had.
Mijn droomman woonde in Rotterdam en ik in Haarlem,na ongeveer 8 maanden zijn we samen gaan wonen en ben ik naar Rotterdam verhuisd en alle schepen achter me verbrand.
Voordat we samen gingen wonen hadden we al wel eens ruzie en als we ruzie hadden dan was dat heftig en vlogen de vonken ervan af.
Ik ben niet bepaald de makkelijkste en ben snel boos en teleurgesteld en hij is ook niet de makkelijkste ook snel boos maar heel onafhankelijk in tegen stelling tot mij en dat botste dus wel eens.We hadden verder de perfecte relatie buiten de ruzie's om.De liefde was groot,goede sex elke dag weer,vertrouwen wederzijds,op 1 lijn liggen samen,leuke dingen doen,mijn kleine die hem als papa ziet enz enz
Nadat we zijn gaan samenwonen zijn de ruzie's meer en heftiger geworden.Waarom we dan ruzie kregen??? tja soms om niks om mijn onzekerheid,elkaar verkeerd begrijpen maar al snel werd dat dan een ruzie die heel heftig was en waarbij alle oude koeien uit de sloot kwamen.
Hij ging altijd weg,soms was hij een paar uur weg maar soms bleef hij ook bij een vriend slapen waarmee hij mij echt boos maakte want hij nam dan ook zijn tel niet op en reageerde niet op smsjes en dan ontplofte ik en belde ik hem wel 20 keer en smsde hem de ergste dingen allemaal verwijten. Meestal kwam het wel weer goed maar ik kon dat niet zomaar vergeten want het was voor mij heel kwetsend.
Begin oktober kregen we weer een hele heftige ruzie en ik heb hem echt heel erg beledigd en erge dingen gezegd en toen was hij het zat.Hij wilde niet meer en wilde rust,wij huilden allebei vreselijk en heb hem echt gesmeekt of hij het niet nog eens wilde proberen maar nee zijn besluit stond vast,hij kon niet meer tegen de ruzie's en ik had hem echt gebroken!!!!
Ik ben met mijn kleine meid naar Haarlem vertrokken en bij mijn moeder en stiefvader in huis gegaan.
Ik was kapot,kon niet meer eten en kon niet meer slapen,hele dagen janken,hoe kon dit nou zover gekomen zijn,hoe had ik dit zo kunnen laten gebeuren,hij is mijn alles,we houden van elkaar,hij was en is de liefde van mijn leven maar doordat mijn liefde zo groot is had ik steeds bevestiging nodig dat hij van me hield wat hij ook deed maar voor mij was het nooit genoeg. Ik had het allemaal verpest.
Ik kon het niet geloven en bleef hem smsen en bellen,vragen of hij me niet og een kans wilde geven,ik was verander (dacht ik) enz enz en als hij dan niet terug smsde of zijn tel niet opnam als ik belde dan werd ik weer woest en belaadde ik hem weer met boze smsjes met verwijten.
De realtie tussen mijn moeder en stiefvader is niet te beschrijven.Die sporen echt niet en ik zat dus tussen de ruzie's van hun,brak mijn hand toen ik tussen hun in ging staan en hij haar wilde slaan.Echt te bizar voor woorden!!Mijn moeder is zo negatief in alles en begint om 1uur al aan de wijn tot s'avonds laat en dan wordt zij baldadig en gaat zitten zeiken.Door hier 1 maand tussen die ruzie's gezeten te hebben zijn mijn ogen open gegaan en zag ik letterlijk hoe ik ook geweest ben tegen mijn "ex" het moet verschrikkelijk moeilijk voor hem geweest zijn om zo met mij te moeten leven,die negativiteit en dat gezeik van mij enz enz
Ik heb hem een smsje gestuurd en dat allemaal verteld,dat ik alles inzag en dat het grotendeels mijn fout was want tot die tijd dacht ik dat het allemaal aan hem lag.
Hij wist nog niet wat hij wilde,hij was nog heel verdrietig en een gebroken man zoals hij zei.Kan me ook wel voorstellen want ik had hem geen dag zonder smsje met rust gelaten.Ook lieve smsjes maar ik bleef contact houden.Het was niet meer uit te houden bij mijn moeder en ik kon in zijn huis verblijven totdat hij definitief zijn beslissing had gemaakt.
Ik kon het enigzins niet begrijpen want ik was een maand weg geweest en ik miste hem verschrikkelijk en ben me gaan beseffen hoeveel ik echt van hem hou,had hij dat dan niet?? Miste hij me niet?? Die gedachtes maakten me gek!! Hij ging gewoon verder,elk weekend de kroeg in,voetballen,met vrienden weg enz enz en ik stond stil,alles draaide om hem.
Ik kwam ongeveer 3 weken geleden dus weer terug in Rotterdam,hij ging voorlopig bij een vriend wonen. Was gelukkig weer in 'mijn eigen huisje'(want het is zijn huis) met mijn eigen spullen. Het was echt een rotzooi overal dus heb me de 1e dagen met opruimen en wassen en strijken bezig gehouden. Intussen maakte ik eten voor hem wat hij kon ophalen,bracht hij zijn was en kwam thuis douchen.
Wat eigenlijk vervelend is,is dat we dus gezamelijke vrienden hebben.Dus wordt steeds met hem geconfronteerd,hoor van alles over hem.Met een ander meisje is hij niet bezig waar ik wel bang voor ben.Het is zo onzeker allemaal want hij weet het nog steeds niet.Ik ben hier nu alweer 3 weken en heb hem eigenlijk nog steeds niet met rust gelaten,of het nou gewone smsjes zijn of boze of lieve of een praatje poep ik kan hem niet met rust laten.
Ongeveer 2x per week komt hij spullen halen,zijn was brengen en douchen. Eten maken doe ik niet meer voor hem. Echt een gesprek hebben we ook niet,hij zegt wel dat als er wat is dat ik kan bellen en of ik geld nodig heb want dat heeft hij me wel gegeven sinds ik hier ben.Ook neemt hij films mee en legt die voor me neer. vorige week maandag heb ik hem gesmst en gevraagd of hij naar huis wilde komen. Hij had ruzie met die vriend gekregen waar hij verbleef en ging bij een andere vriend logeren dus ik zei,kom gewoon naar huis joh. Hij reageerde er niet op wat hij steeds bij mijn smsjes doet als ik iets vraag,de volgende dag heb ik hem gevraagd of hij dan die week naar huis wilde komen want ik was afgelopen zaterdag jarig en werd 30 en dat wilde ik zo graag met hem vieren maar hij smste me dat het niet zo makkelijk is als ik denk en hij nog steeds een gebroken man is en dat hij zichzelf niet kent enz enz
Ik werd boos,hoeveel tijd heb je nou nodig?? Wil je me gewoon met mijn 30e verjaardag laten zitten (wat een feestje zou worden) je houd van me of je houd niet van me maar laat me niet meer in die onzekerheid zitten en zeg wat je wil en voor die kleine meid schiet dit ook allemaal niet op,ik ga op zoek naar een ander huis!! Toen kreeg ik een smsje waarin stond dat ik het weer niet kon laten omvan k*tsmsjes te sturen en dat als ik een huis wil zoeken dat ik dat maar moet doen en dat zijn beslissing eind december zou komen.
Nou ik las dat en ontplofte natuurlijk!! Wat eind december?? dus hij wilt mij en met mijn 30e verjaardag laten zitten en met sinterklaas en met de kerst????
Kon het niet geloven meende hij dit nou serieus?? Hoe weet je dan dat je eruit bent en dan kan ik gaan zitten wachten en dan maar de vraag of zijn beslissing dan maar positief is en of hij tegen die tijd geen ander hebt!! Dat zijn dan dus nog 2 maanden dat ik moet gaan wachten?? Was hij gek geworden ofzo!! Was echt heel boos en dit heb ik ook in een smsje gezet en naar hem gestuurd.
En ook dat hij voortaan maar bij die vriend moet gaan douchen en zijn was lekker bij zijn moeder moest brengen en mij en die kleine met rust moest laten en dat ik nu echt heel verdrietig en veel pijn heb dat hij zo met mij omgaat en dat ik dit niet verdiend heb!!
Hij smsde of hij spullen kon komen halen,ik zei nee doe dat morgen maar want dan ben ik jarig (was dus afgelopen zaterdag) en ga ik met een vriendin en die kleine naar blijdorp dus dan ben ik er niet en kun je je gang gaan. Hij stuurde terug dat het niet kon wachten en dat hij boxershorts,sokken en een broek nodig had en er binnen 30 minuten zou zijn. Waarop ik zei..ik zet het wel in de hal in een tasje want die kleine slaapt nog niet en als ze je weer ziet is het voor haar ook alleen maar moeilijker en zit ik weer met haar op vannacht omdat ze om jou zit te huilen.
Dus zo gezegd zo gedaan,heb zijn stapkleren en de rest in tasjes gedaan en beneden neergezet. Word een half uur later gebeld en hij was het of ik de deur open wilde doen want was zijn sleutels vergeten. Ik de deur open gedaan en hij kwam boven,die kleine meteen ....jaaaaaa daar is ie papa papa dus kon wel weer janken. Gelukkig bleef ik rustig,hij zei dat ik niet voor hem kon bepalen wanneer hij zijn beslissing maakte,ik moest niet denken nu ik 2 weken al goed bezig was en veranderd was dat het bij hem ook maar weer goed moest zijn,hij heeft niks met verjaardagen en baalde ervan dat ik weer boze smsjes had gestuurd,als ik het noodzakelijk vond om een huis te zoeken moest ik dat maar doen en hoe wil ik dat financieel doen?? zeker de hoer gaan uithangen ofzo...hij zei ook dat hij nooit goede voornemens heeft maar dat hij had gehoopt dat hij met mij het nieuwe jaar kon beginnen met goede voornemens,hik heb hem gebroken en pijn gedaan en morgen zou hij een kaartje of iets voor mij neerleggen voor mijn verjaardag.Hij vroeg of ik geld nodig had en als er iets was dan hoorde hij het wel en als er niks was dan hoorde hij niks en als er wat was dan kon ik hem bellen........pfffffffff ik heb eigenlijk weinig gezegd op alles en ben rustig gebleven,hij heeft die kleine gedag gezegd en is weg gegaan.
Wat een kl*tezooi zeg,lekker is dat 1 dag voor je 30e verjaardag.
Heb niks van me laten horen alhoewel de drang heel groot was. Hij stuurde zaterdag een smsje...gefeliciteerd ik moet voetballen en daarna leg ik thuis een presentje hele fijne dag........heb ook hier niet op gereageerd,ik kwam zaterdag dus thuis na toch wel een leuke dag te hebben gehad met mijn kleien meisje,er wilden nog vrienden komen maar had er geen zin in wilde alleen zijn maaaaar er lag dus helemaal niks,geen presentje en ook geen kaartje!!!!
Even later ben ik nog naar mijn vrienden geweest die woont 2 huizen verderop en haar vriend die had hem gesproken en gezegd dat ik vandaag jarig was enzo en hij zei dat hij een luchtje voor me ging kopen en een kaartje,dat als ik niet van die boze smsjes had gestuurd dat hij 1 dezer dagen was terug gekomen,dat hij het allemaal niet weet en moet nadenken.
Gister dacht ik nog van misschien komt hij om wat langs te brengen,hij heeft niks laten horen,ook niet dat het zaterdag dus niet gelukt was om wat thuis neer te leggen ofzo nee heb helemaal niks meer van hem gehoord!!
gelukkig heb ik me zelf weten in te houden en geen boze smsjes gestuurd van waarom sms je dat je wat voor me neerlegt en er is niks en je laat ook niks van je horen had het dan niet gezegd.....Had dit smsje graag verstuurd maar heb het niet gedaan en ben het niet van plan om iets van me te laten horen ook!!
Maar wat moet ik doen??? wat moet ik hier van denken??? moet ik wachten,smsen om juist niet,wat voor houding moet ik aannemen???? Ben echt einde raad