Hallo allemaal,

Wat ben ik blij deze site ontdekt te hebben. Ikzal proberen mijn verhaal zo kort mogelijk te vertellen. Ik ben een 20jarig meisje en ben door mijn handicap en mijn persoonlijke thuissituatie sociaal geisoleerd. Ik en mn ex leerden elkaar kennen via internet. Door de afstand konden we mekaar niet vaak zien maar we besloten er het beste van te maken. Hij zou elke keer naar mij toe moeten komen want ik kon onmogelijk naar hem toe. Dus hij kwam in het begin alleen in de vakanties. Na een tijdje ging ik me meer en meer aan hem hechten en kon ik het niet meer aan hem zo weinig te zien dus probeerden we elkaar elke maand een keer te zien. Maar ik weet niet wat mij is overkomen. Dit was mijn allereerste serieuze relatie and I guess dat ik door de hele situatie heel onzeker ben geworden. Ik was van nature al heel onzeker en dat werd alleen maar erger. Ik ging me aan hem vastklampen, hem claimen als het ware. Ik heb zelfs paar x gedreigd as die weer moest vertrekken dat ik zelfmoord zou plegen als hij echt zou weggaan, ook al wist ik dat die elke x weer trugkwam. Na een tijdje raakte ik door o.a. gezondheidsproblemen met een ziekenhuisopname tot gevolg, in een zware depressie. Ondanks het feit dat die de hele week bij mij is gebleven (hij bleef thuis slapen en kwam me elke dag met de bus bezoeken) en zware ruzies met mn moeder moest trotseren (zij kon hem ni uitstaan) ging mijn onzekerheid niet weg. Na een tijdje ging ik in behandeling bij een psych omdat ik het allemaal niet meer aankon. Ik heb met die psych al mijn blokkades en angsten mbt onze relatie overwonnen en ik besloot mijzelf niet meer zo claimend op te stellen. Ik veranderde mijn gedrag en was ook écht veranderd. ik was ook goed op weg mijn depressie te overwinnen, tot......Mijn moeder bijna dodelijk ziek werd. Ik kan niet voor mezelf zorgen en kon nérgens terecht. Ik wilde ook niet in ziekenhuis blijven slapen. Dus ik zag het nimeer zitten. Ik stuurde hem 1 smsje waarin ik hem om knuffel vroeg en hij werd boos omdak hem weer claimde volgens hem. Daardoor werd ik ook boos en schreeuwde dat ik echt veranderd was. Sindsdien wil hij nix meer van me weten. Ik heb ?ɬ†lles geprobeerd om nog vrienden te kunnen blijven maar hij vindt bij elke poging dak hem stalk. Ik vecht gewoon voor datgene waar ik imo recht op heb. Hij heeft me tenslotte altijd beloofd da we vrienden zouden blijven en zei in ons laatste tel.gesprek da hij er ook kapot van was en da hij nog om me gaf. Maar later kreeg ik sms dak voorgoed uit zijn leven moet verdwijnen. Ik heb er alle begrip voor als hij een relatie nimeer ziet zitten ma waarom wil hij zelfs geen vrienden meer zijn? Wa heeft hij nog te verliezen? Wrom krijg ik geen kans meer om te bewijzen dak de laatste tijd echt ben veranderd? Wrom wil hij niet nog 1 x met me praten? Allemaal vragen waar ik blijkbaar nooit meer een antwoord op zal krijgen. Ik ben hier werkelijk kapot van. Hij was de enige persoon die echt dicht bij me stond, mn enige leeftijdsgenoot ook. Hij was mn alles, mn hele wereld. Door hem durfde ik weer van een toekomst dromen, iets wat ik jaren ni heb gedurfd. Nu is alles kapotgeslagen. Mijn leven is nu zinloos en ik ben weer trug bij af. Iedereen zegt op ieder potje past een dekseltje ma dat wil ik ni horen. Ik wil geen ander, ik wil hem al is het maar als gewone vriend. Ik kan hem ni vergeten, kan hem ni loslaten want zonder hem is mijn leven 1 grote leegte. Maar hij is mij blijkbaar al vergeten, merk ik aan zijn posts op de site waar ik hem heb leren kennen en ik begrijp dat niet. Ik ben daar kapot van.

Is er iemand die zich hier in herkent of die mij mss btje zou willen proberen te troosten.

Alvast bedankt,
Groetjes brokenhearted