Hier het verhaal van M en mij... M is 26 jaar, ik ben 31 jaar... we wonen allebei in regio Rotterdam... Waarschuwing... het is wel een erg lang verhaal geworden... eigenlijk past het wellicht ook niet helemaal op deze site, omdat het tussen ons niet 'uit' is, maar toch is het even erg ingewikkeld tussen ons...

Al 2,5 jaar heb ik een geweldige en zeer gelukkige relatie met M... Ik heb veel relaties gehad (de meeste langer dan 1 jaar), maar de relatie met M is in alle opzichten mijn fijnste tot nu toe... als vriendjes, sexueel, als vertrouwelingen, en partners... het is gewoon niet te vergelijken met de andere relaties hiervoor... Ik heb altijd het idee gehad (en nog steeds trouwens) dat dit een van de zeldzame zielen is waarbij je jezelf direkt thuisvoelt...

Ik leerde haar 2,5 jaar geleden bij een muziekconcert kennen... We raakten daar bevriend, en werden verliefd... het begin van de relatie was heel voorzichtig... we hebben een paar weken afspraakjes gehad, en bij elkaar thuis geslapen (zelfs in hetzelfde bed), zonder dat er iets gebeurde tussen ons... maar allebei waren we inmiddels heel erg verliefd geworden... Het was fantastisch... Uiteindelijk volgde na een paar weken die ene eerste kus, en daarna volgden de fijnste 2,5 jaar van mijn leven... Tot 2 weken geleden... toen alles op zijn kop kwam te staan...

Een kort overzicht van onze relatie tot nu toe...

Het eerste jaar was alles fantastisch... alles klopte, en alles was goed, alles was leuk, alles was lief, mooi, geweldig en spannend... we hielden vurig van elkaar... ruzie hadden we zelden... We lieten overal briefjes voor elkaar achter, en zelfs op de stoep van de straat lieten we liefdesboodschappen in krijtletters geschreven voor elkaar achter, die snachts stiekem werden geschreven zodat er sochtdns vroeg vlak voor het werk een lieve verassing lag te wachten... Alles was goed, en mooi en zoals het hoorde... en we genoten volop van elkaar... Het enige opvallende aan onze start tijd was dat M voor mij al een aantal keer een depressieve periode had gehad, en dat ze ook vlak voor ons een flinke dip had gehad... Aan het begin was ze dus ook nog wat op de vlakte... Het duurde best een tijdje voordat ze zich durfde over te geven aan het gevoel... dat maakte mij niets uit... ik vond het allang allemaal geweldig... ik was nog nooit zo overrompeld door een persoon...

Na dat eerste jaar kwamen (zoals altijd) ook bij ons de eerste problemen boven... Ik ben van nature best dominant en egoistisch... ik ben me hier wel van bewust, en probeer hier altijd heel erg rekening mee te houden, maar dat lukt me niet altijd even goed... Het is absoluut niet alsof ik gemeen of hard ben (het tegenovergestelde zelfs), maar ik kijk wel altijd heel snel naar dingen vanuit mezelf en mezelf verplaatsen in anderen is soms niet mijn beste eigenschap... In het begin vulde ik onze relatie het meest in... M vond dat best, vond de dingen die ik veel deed (computer spelletje spelen, veel film kijken, bordspellen spelen, wandelen, bioscoop) ook allemaal leuk, en deed met heel veel plezier mee... maar meestal was het ik die verzon wat we gingen doen... Ik nam M mee, we sliepen bijna altijd bij mij thuis, we leefden in principe mijn leven zoals ik dat zelf in mijn eentje ook leefde, alleen nu samen... Na dat jaar kwam M erachter dat dat niet goed was voor zichzelf, dat ze identiteit verloor, en dat dat voor onrust en ongelukkigheid zorgde... Er zaten ook heel veel gelukkige kanten aan, want we hadden het altijd heel erg fijn met onze dingetjes, maar toch liet het haar soms opgesloten voelen... Daarnaast had zij een veel groter sociaal netwerk als ik... Ik wilde het liefste elke dag bij haar zijn, maar zij had ook nog andere verplichtingen... Heel vaak kwam ze daardoor in een door mij opgeroepen schuldgevoel situatie te zitten... absoluut niet fijn!

Inmiddels was er al anderhalf jaar voorbij... er waren steeds meer kleine ruzietjes, en M (en wij dus ook) werd steeds ongelukkiger... We hebben lang en vaak gepraat die periode (dat konden we altijd erg goed) en hebben een aantal nieuwe afspraken gemaakt... Ik heb mezelf ook kritisch onder de loep genomen en goed gekeken naar wat ik allemaal aan het doen was... kwam erachter dat ik een hoop dingen helemaal fout deed... Dus, ik ben aan de slag gegaan en heb die dingen goed aangepakt... In eerdere relaties had ik al vaker de fout gemaakt teveel in mijn eigen wereldje te willen leven, en ik wilde met M niet die fout maken... dat ging niet zonder slag of stoot, maar er zat zeker een goede verbetering in... Ik heb in die periode mijn best gedaan om dingen veel meer vanuit M's ogen te bekijken, en ben meer uit mijn eigen leventje gestapt, en meer in dat van haar... Dat gaf M zelf ook aan, ze vond het erg fijn dat ik daar zo mijn best in deed... Er kwam wat meer rust... leek het...

Helaas kwam die echte verandering klaarblijkelijk te laat... Twee weken geleden wachtte ik M op bij de metro om haar te trakteren op een onverwacht etentje (iets wat zij heel erg leuk en belangrijk vind en wat ik veel te weinig deed) en ik merkte dat er van alles mis was... Ze keek niet meer blij, was stil... De week daarvoor hadden we een fikse ruzie gehad, die we daarna wel weer heel goed en lief hadden bijgelegd, maar ik merkte dat M zich helemaal niet goed voelde... het hoge woord kwam eruit na het eten... ze voelde zich heel rot, maakte zich heel veel zorgen over ons... over de verschillen tussen ons... afgezien van de ruzies hadden we ook andere dromen, andere wensen, andere doelen... waren die niet te verschillend? Wat wilde ze zelf nu eigenlijk? Ze was heel erg in de war, en moe van het denken en het praten en het ruzieen...

Die nacht bleven we nog wel bij elkaar... ik heb nog nooit in onze relatie echt over ons gehuild, maar die nacht kon ik bijna niet stoppen.. ineens voelde ik hoe ernstig dit allemaal was... ik had altijd het idee gehad dat dit voor altijd zou zijn, en dit voelde erg rot aan... ze was lief, en trooste me, en zei dat het allemaal goed zou komen... dat ik me geen zorgen moest maken... dat ze zag dat ik mijn best deed, en dat ze gewoon tijd nodig had om zichzelf te vinden, dat ze dan pas goed voor ons zou kunnen zijn... Ik stelde voor om wat te gaan wandelen, maar ze wilde graag een film kijken, en samen keken we die... daarna gingen we samen slapen, en dicht tegen elkaar vielen we in slaap...

De volgende ochtend werd ik wakker, merkte dat ik me nog steeds erg verdrietig voelde en keek naar M terwijl ze lag te slapen.. Ze werd wakker, we kletsten wat, vreeen met elkaar, douchten en aten samen, en uiteindelijk ben ik met haar meegelopen naar de metro waar ik haar heb afgezet... dat is nu 2 weken geleden...

Die 2 weken zijn een hel geweest... Ik vond het enorm moeilijk om zonder M dingen te doen... Voornamelijk kwam dit omdat het allemaal heel vaag was... ik snapte niet echt wat M nu wilde... Wilde ze stoppen met ons? Wilde ze tijd? Hoe lang? Vond ze me niet meer lief? Waarom niet? Het waren vragen die als een gek door mijn hoofd raasden... ik kon aan niets anders denken dan aan haar... Na een week belde ik met L, een ex vriendin van me, die ook bevriend was met M, en die vertelde dat ze wel een idee had waarom dit was gebeurd...

Zo had M toegegeven aan L dat ze het vaak moeilijk vond dat ik een beetje "stil" leek te staan... Ik was minder aan het zoeken naar de antwoorden op grote levensvragen dan zij (ben ook 5 jaar ouder en heb mijn zoek periode al voor een deel gehad)... Daarnaast leefde ik een leven wat zich voornamelijk in mijn eigen gedachten afspeelde, en isoleerde ik mezelf op die manier... M had niet het idee dat ik wilde groeien, en dat idee beperkte haar om zelf te groeien... Daarnaast zorgde mijn levensstijl altijd voor een makkelijk excuus om zelf ook niets te doen... Zo wist ze dan dat ze eigenlijk beter een boek kon gaan lezen of gaan joggen, maar dan plofte ze toch een avond naast me op de bank neer... Die momenten samen waren overigens wel altijd heel fijn en veilig... we konden samen altijd heel erg genieten van die momenten... We keken samen veel mooie films...

Het nieuws van L, daar kon ik wat mee... Ik ben toen gaan nadenken, en realiseerde me dat ik inderdaad gewoon te lang had stilgestaan... ik had eigenlijk de relatie als excuus gebruikt om mijn eigen problemen uit de weg te gaan... de relatie was veilig, was constant en een perfecte gelegenheid om mijn kop in het zand te steken... Ik heb dus die avond besloten dat ik alles om zou gooien... Allereerst besloot ik een afspraak te maken met mijn huisarts... Ik wilde een afspraak maken om een keer met iemand van het Riagg te praten... dit had ik al een aantal keer gedaan, maar elke keer ging ik de situatie weer uit de weg, en stopte ik na 2 of 3 keer met zon afspraak... Ook besloot ik mijn sociale contacten weer op te pakken en mijn band (die enkele maanden daarvoor uit elkaar was gegaan) weer op poten te zetten... ik schreef me in voor een "buddy" project en een reiki cursus en solliciteerde als vrijwilliger op een voorleesmiddag in een biblioteek... Ik deed zoveel mogelijk dingen alleen...

Ehm... het is nu een onsamenhangend verhaal aan het worden geloof ik... Even kijken... Na anderhalve week (en enkele spaarzame mailtjes en een telefoongesprek waarin ik voornamelijk moest huilen) kon ik de onzekerheid niet meer aan en belde haar op en vroeg hoe het nu zat... Ik wilde weten waar ik aan toe was... ik kreeg een lief mailtje terug :

Hallo jongen,
Het geeft niet hoor, ik snap echt dat het heel moeilijk is voor jou. En ik ben echt heel trots op je dat je nu zo met jezelf bezig bent, echt heel goed.
Het is inderdaad gewoon dat ik het nodig heb om wat afstand te nemen omdat ik anders nog de hele dag met jou in m'n hoofd zit zeg maar, en dan kan ik me niet concentreren op andere dingen en schiet het nog niks op. Dat was het hele idee, snap je dat een beetje?
Maar dat betekent niet dat ik je niet mis of je niet wil spreken
hoor..alleen moet ik wel een beetje rust hebben. En momenteel heb ik ook het gevoel dat ik nog niet zoveel tegen je te zeggen heb omdat ik nog steeds in de war ben enzo, dus dan voelt het ook stom om je te bellen en dan niks te zeggen te hebben.
Maar ik ben heel benieuwd om te horen wat je allemaal gedaan hebt, dus
ik ga je echt wel bellen..
Hoop dat het steeds beter met je gaat en ik vind je nog steeds
hartstikke lief!
Zoentjessss
M

Daarna volgde een telefoongesprek van een half uur, dat eigenlijk heel goed was... We maakten zelfs vakantieplannen, nog een paar grapjes, en ik vertelde over wat ik allemaal had aangepakt de laatste periode... Ik gaf wel aan dat ik me heel graag wilde focussen op de dingen die ik nu aan het doen was, en dat ik dat minder goed kon als ik nog met mijn kop bij ons zat... dus ik vroeg of het okay was om een vast telefoontje te doen elke week... Ik wilde haar heel graag alle tijd geven, maar wilde wel graag weten dat dingen nog okay waren tussen ons... ik was ook heel bang dat we uit elkaar zouden groeien... 1 keer per week een half uurtje, uurtje bellen dus... Dat vond ze helemaal geen probleem... Verder vroeg ze me nog of we niet een termijn wilden vaststellen voor haar denk periode, maar ik wilde dit niet... ik zei dat ik begreep dat haar periode op dit moment niet aan een termijn te binden is... en dat ze gewoon alle tijd moest nemen die ze nodig had... dat vond ze erg fijn om te horen... en met een gerust hart legde ik neer, en dat was het...

Helaas kwam een week later weer de twijfel boven en in ons volgende telefoongesprek kon ik het niet laten om duidelijkheid te vragen... wat wilde ze nu precies, behalve tijd? Had ze nagedacht wat ze met ons wilde? Ze klapte dicht en het gesprek eindigde rot... terwijl ze vlak daarvoor nog had gezegd dat ze een paar dagen daarvoor een film had gezien die ze van me had meegekregen toen we elkaar voor het laatst zagen, en dat ze die heel mooi vond.. en dat ze me ineens miste, omdat ze het altijd zo fijn vond om met mij mooie films te kijken...

Een half uur na het gesprek belde ik haar op om te vertellen dat ik snapte dat ik geen garanties van haar kon verwachten... ik kon geen vragen stellen over onze toekomst, ik snapte dat ik haar niet voor het blok kon zetten en dat ik dingen op die manier alleen maar erger maakte... ik zei dat ik van haar hield en nam afscheid...

En daar, op dat punt, zitten we nu dus... M is nu voor 1 week vertrokken naar London... om daar een beetje op adem te komen... Ik hoop dat dat lukt...

Ik ben zelf heel veel bezig om dingen op een rijtje te krijgen... Dat is best zwaar en confronterend... ik ben altijd iemand geweest die dingen systematisch is ontvlucht... alle verantwoordelijkheden wist ik te ontkomen... Ook mijn problemen heb ik altijd weggestopt... ik heb een enorm rommelige jeugd gehad, en ik denk dat ik best nog wel een hoop te dealen heb met die periode... ik heb een ongeloofelijk fragiel zelfbeeld, ben snel afhankelijk van anderen...

Ik vind wachten op M dus ook ontzettend moeilijk... Ik vind het verschrikkelijk dat ik niet echt iets van haar hoor, afgezien van het vaste telefoontje 1 keer in de week... ik moet me inhouden om niet elke dag te mailen en te bellen, wat me overigens goed lukt... Ik laat haar met rust... Ik wil haar heel graag alle tijd geven, maar ik wil ook heel graag nog een kans krijgen om te laten zien dat we wel heel erg goed kunnen zijn... Als ik daarnaar vraag, reageert ze altijd een beetje pinnig... ik snap ook wel dat ik geen garanties kan vragen, maar ik vind het heel moeilijk om niet te weten waar ik aan toe ben... het vreet veel energie van me weg...

Ik heb ooit in de apenheul (ze is helemaal gek van apen) een soort apenschriftje voor haar gekocht, wat ik nu gebruik als dagboekje... ik schrijf daar in naar M... Het voelt soms alsof ik dan toch een beetje bij d'r ben... Ik weet niet of ik het ooit zal geven...

Contacten aan de telefoon en email zijn overwegend goed... ze is lief, ze zegt dat ze van me houdt, dat ze me mist, dat ze me lief vindt, maar toch lijkt het niet genoeg... ik ben bang dat ze die dingen zegt omdat ik ze wil horen... omdat ik ze zelf ook zeg... en dat is natuurlijk een rotte situatie... ook haar beste vriendin, die ik via email sprak, zei dat ze gewoon heel veel tijd nodig heeft, maar dat het verder helemaal goed gaat komen... De ene keer dat ik haar vroeg of ze het idee van 'ons' in de toekomst had afgeschreven antwoorde ze : "Dat zou allemaal wel heel erg drastisch zijn he?" om vervolgens een paar minuten later toe te geven dat ze het wel overwoog... het is dus allemaal heel erg ingewikkeld...

Wat ik nu moet doen... weet ik wel... ik moet haar compleet met rust laten, en in de contacten die we hebben moet ik laten zien dat ik goed bezig ben met mezelf, en dat ik dat niet alleen voor haar doe, en dat ik snap dat ik (net zoals zij) fouten heb gemaakt... soms richt ik me teveel op mijn eigen fouten, maar zij heeft de fout gemaakt dat zij (zeker in de laatste periode) zo ontzettend gesloten is geweest, en me geen enkele keer heeft duidelijk gemaakt hoe hoog het haar echt allemaal zat... Dat heeft ze ook toegegeven aan de telefoon...

Helaas is moeten en kunnen een ander verhaal... ookal weet ik dat ik sterk moet zijn, vind ik het nog wel heel erg moeilijk... ik ben dapper bezig om mijn zaken op orde te krijgen, maar er is geen moment van de dag dat M niet in mijn gedachten zit... het is nu 2 weken gelden dat ik haar bij de metro afzette en ik mis haar elke dag weer meer...

Ik hoop heel erg dat dit allemaal nog goed kan komen....