12 Maart was het zo ver, ze kwam terug van haar werk en gaf me nog een zoen. ik was op de pc bezig en zat op de bank, de tv stond aan, en zij ging zitten in een stoel tegenover mij. het was 15.15 uur, ze keek naar de tv, ik keek haar aan, zij keek mij aan, en meteen weer terug naar de tv. Ik vroeg haar of er iets was? ze zei lachend nee hoor. Oke zei ik, en ben verder gegaan. om na 10 min weer hetzelfde gevoel te krijgen, en wederom te vragen is er iets? Nee hoor, zei ze wederom lachend. Ik kreeg een raar gevoel, maar toch deed ik mijn best om iets uit haar mond te krijgen. Ik heb honger, jij ook, vroeg ik? Nee zei ze, heb geen zin om te koken, en heb ook geen honger. Oke, wil je wat drinken dan? Dat pak ik zelf zo meteen wel ....en toen begon mijn maag al te draaien! Ik hoopte dat ze met een probleem zat dat haar zus een slechte uitslag had gekregen ( ivm kanker) maar daar konden we dan samen elkaar troosten, dan was ik op gelucht! ik heb mijn frietjes met lekkerbekje bijna op, en kreeg steeds weer diezelfde blik, ze keek me aan, maar als ik keek, keek ze meteen de andere kant op, en toen werd ik boos en angstig! Nu ga je me vertellen wat er is zei ik tegen haar! Ik zag een explosie in haar ogen vol verdriet, pakte haar bril af, en vertelde mij dat we beter konden stoppen! Ik zei nog, grapje, zeiden we eens vaker, voor de lol, en dat was toen ook.......maar nu dus niet!! Nee zei ze, ik meen het, de vlam is er niet meer, hij is uit.........pfffff wat er toen met mij gebeurde.......ik was lichamelijk dood, ik kon alleen horen en zien....en flink huilen ( nog steeds) en maar denken en denken......nee alsjeblieft nee! 10 jaar hebben we samen lief en leed gedeeld, en nu dit? nee dat kan en mag niet, en terwijl ik dit schrijf springen wederom de tranen in mijn ogen. Ze was er al een langere tijd mee bezig, en heeft dus toen , de 12e Maart 2017 het besluit genomen ( wat ik wel erg dapper vind) om een einde te maken aan onze mooie, waardevolle relatie! We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, wat mij zeer dierbaar is, maar beste mensen, wat is dit een klote gevoel, wat doet dit pijn! Nog nooit eerder deze pijn gevoeld, en nu ben ik 43 ......en moet dit meemaken als een klein kind jank ik de gehele dag door, ben alleen, voel me alleen, terwijl er genoeg om me heen is, maar dat ene kleine beetje......is er niet meer! Huis is leeg, bed blijf leeg, geen arm meer om je heen, geen vakantie meer, geen gevoel dat er nog iemand op je wacht ( behalve de hond, maar die snapt gelukkig niets ervan)
we zijn inmiddels een maand verder, en zij is opgelucht, al vanaf de eerste dag, omdat ze er al langer mee liep, ik ben bij stap 2, zij is bij stap 100, ik heb dus nog 98 stappen te gaan voordat ik dan bij stap 100 ben, en in haar schoenen/gevoel sta. Het leven gaat verder, al had ik er anders over na gedacht, maar daar schiet je niets mee op. Ik hou nog steeds zielsveel van haar, en dat komt gewoon omdat ze DE vrouw van mijn leven was, ze was en is nog steeds goed voor me, ze wil er zijn wanneer ik haar nodig heb, ze heeft gewoon iets wat andere vrouwen niet hebben.....Begrip, respectvol, liefdevol, en een luisterend oor!

Bij haar speelde het al langer, en dan zeg ik niet een paar dagen, maar een paar maanden, misschien wel een paar jaar.
Ik weet nog, 5 jaar geleden, toen zaten we ook in een sleur, en waren we bijna uit elkaar gegaan omdat we als broer en zus leefde. Er was inderdaad niet veel activiteit tussen ons, maar ik hiel van haar, en voelde me fijn bij haar, dus wilde wel door gaan. Ik probeerde mijn innerlijke te veranderen, meer te gaan doen met haar, maar steeds weer sluipte het erin dat ze vaak alleen moest gaan, en dat ik geen zin had e.d.
Ze zei me, dat vanaf dat moment ze geen gevoelens meer had, en toen weer wel, en toen weer niet......zo bleef het tot op heden doorgaan, en dan vind ik het knap dat ze het zo lang heeft vol gehouden.Het ligt niet aan jou, zei ze.....Jawel, ook de fout ligt bij mij, alleen kan ik hem niet ontdekken, en zij laat zich verder er niet over uit.Ook kwam de kinderwens ter sprake, maar dat was niet de reden tot stoppen van onze relatie, maar speelt wel mee, en gelijk heeft ze! Zij is jong, ziet er goed uit, een perfecte vrouw om samen mee te leven, en dus ook kids mee te krijgen. Alleen ik wilde graag trouwen, en zij kinderen, dus we hebben de kerk zogezegd in het midden gelaten!
Het moment van de waarheid, die bewuste Zondag was voor MIJ een mokerslag, voor haar een opluchting!
En beste mensen, begrijp me niet verkeerd, zij heeft ook dit verdriet gehad wat ik nu nog heb, alleen al veel eerder.
Heel jammer vind ik hieraan, dat we niet samen erover gepraat hadden, zodat het nu wat makkelijker is, of onze relatie misschien kon redden, nu is het voor mij ineens BAM!! en thats it!

We zijn nu pas 1 maand verder, we hebben nog contact, en willen graag vrienden blijven, maar wat is dit moeilijk om te accepteren dat zij een oogje heeft op iemand anders.....
Ik zie ze straks hand in hand lopen....ja.....dat deden wij toen ook pfffff
Ook ik ben bezig om een leuke vrouw te vinden, in mijn rouwperiode.
Mensen zeggen dat ik eerst aan mezelf moet werken, eerst het verdriet kwijt moet, en het houden van haar moet los laten.
Toch denk ik er anders over, omdat er iemand in mijn leven wil en kan komen, die me het verdriet wegneemt en het houden van haar dus ook, ook al lijkt dat jullie niet mogelijk.
Ik kan en wil niet alleen zijn, de feestdagen, bijzondere gelegenheden, ik kom de deur niet meer uit.....jawel, dankzij mijn Hondje probeer ik de dagelijkse sleur van binnen zitten op te pakken naar de buitenwereld.
Eenmaal in die buitenwereld, voel ik me rustig en goed......
Maar zodra ik een terrasje pak, komt ineens die onrust in me, dat je weer naar huis wilt, want er is niets hier op het terras of iemand die je misschien wel leuk vind, en dan komen de tranen weer, loop naar huis, en zit weer ge-issoleerd.
Echt nooit geweten hoe liefdes verdriet voelt, als je echt van iemand houd, en zij niet meer van jou, en dan voel je pas hoe je echt bent! Een gevoelig mens dus, vol emotie, snel over te halen, liefdevol naar iedereen, maar de pijn, de pijn kan ik niet omschrijven.....het is misselijk makend, in mijn maag draait van alles rond, die het weer aanstuurt naar mijn hoofd, en die mij dan weer zegt, maak je hoofd leeg, dan komt het janken, weer en alweer....wanneer houd het op?

Ik heb al mijn vrienden belooft, inclusief mijn ex, dat ik mijn best doe, en zal gaan doen, ik ben op de juiste weg...
EN mijn ex, die helpt me, ze is er als ik ze nodig heb, ze wil er voor me zijn, alles is er.......behalve datkleine stukje wat ik juist nodig heb, dat beetje liefde, haar vast kunnen houden en zeggen "ik hald van dich"
Ik heb daarop ook een tekst, melodie en arrangement op gemaakt ( ben dus muzikant) tekst is in het Venloos dialect, maar het gevoel erbij moet je raken, kijk en luister hier maar eens....

https://soundcloud.com/marcel-driessen-287111569/ik-hald-van-dich

Al met al moet ik alles loslaten en een nieuw begin maken, hopelijk nu wel tot de dood ons scheid, want ik wil dit echter nog niet een keer meemaken!
Ik blijf erbij, dat ik mijn ex NOOIT in het kwaad daglicht zal zetten, omdat ze dat zeker niet verdiend heeft, maar vooral alles nog voor me wilt doen, althans, het mogelijke, en ze wil er voor me zijn! Tot nu toe is dat, en geeft ook weer een beetje rust, maar zeker geen hoop. Alleen ben ik bang haar kwijt te raken, als ze eenmaal met die ander is, want dan ben ik maar schone schijn, en niet meer belangrijk! Als ze werkelijk om me geeft als vriend, dan laat ze me niet in de steek!
Ik maak een einde aan deze blog, want kan nog uren typen, maar daar schieten we niets mee op, de ergste gevoelens heb ik nu van me af geschreven, en zij heeft het eerste stuk ook gelezen...."dat is jou beleving" was het antwoord.
Misschien als ze de rest ook leest, dat ze het ook kan plaatsen, en dan een klein plaatsje in haar hart bewaart!
Ik zal ze NOOIT vergeten, miene sies, mijn eerste echte liefde, 10 jaar, ......weg....jammer maar het is zo!