Mijn tweede blog dan maar...ik ben de laatste dagen, nu het echt tot me door begint te dringen dat het over is, door een diep dal gegaan. Verschillende keren verschrikkelijk moeten huilen en gisteren was ik enorm chagrijnig.
Maar ook komt langzaam het besef dat het misschien wel beter is zo, ik realiseer me dat het de laatste tijd inderdaad niet zo lekker meer ging in mijn relatie. Ik denk niet dat dat komt doordat wij als personen niet bij elkaar passen, maar dat er gewoon van beide kanten foute keuzes zijn gemaakt. We zagen elkaar (bijna) elke dag, op een gegeven moment komt er dan een sleur in, zeker als je nog zo jong bent als mij en mijn ex. Ook zie ik nu eigenlijk hoe verschrikkelijk leuk ze mij moet hebben gevonden, als ik zie hoelang ze het heeft volgehouden met mijn opdringerige, bezitterige en jaloerse gedrag. Ik snap totaal niet waarom ik me zo ben gaan gedragen en ik heb daar heel erg veel spijt van. Ik neem het mezelf ook enorm kwalijk dat ik het door mijn gedrag verkloot heb met zo'n lief meisje dat zó gek op mij was. Ja, gebeurd is gebeurd en ik heb het nooit eerder zelf zo ingezien en heb het niet met opzet gedaan. Alles wat ik wilde was haar gelukkig maken, maar dat is me niet gelukt. En dat doet me pijn en maakt me verdrietig...ik zou haar zo graag vertellen dat het me verschrikkelijk spijt, maar het lijkt me beter om nu even afstand van haar te nemen.
Een andere herinnering die in me bovenkwam van de laatste tijd is dat ik, wanneer ik haar wilde zeggen dat ik van haar hou, ik die woorden de laatste tijd niet of nauwelijks over mn lippen kon krijgen. Ik denk dat dat ook komt omdat de spanning, het leuke, de klik langzaam weg was gegaan...want als ik kijk hoe ik me nu voel, weet ik dondersgoed dat ik heel veel van haar hou.
Ik vind het verschrikkelijk jammer dat het zo gelopen is, want het had niet zo hoeven lopen...als we ons eigen leventje waren blijven leiden naast onze relatie en ik was mezelf gebleven (en niet jaloers, etc.), dan waren we een geweldig koppel geweest/gebleven...het had heel goed liefde voor het leven kunnen zijn. Maar helaas.
Nu gaat het wel weer wat beter, hoewel ik mijn tranen nauwelijks kan onderdrukken nu ik dit typ. Ik heb nu in ieder geval het gevoel dat het beter is zo, ook al doet het pijn. De echte liefde was er niet meer, waarmee niet wil zeggen dat ik niet verschrikkelijk veel van haar hou. Maar ik mis mijn maatje, degene die ik opbel als ik iets leuks of iets rottigs meemaak...degene die met mij leuke dingen doet en bij wie ik echt mezelf kan zijn. En nu komen dan toch de tranen, ik voel me heel erg alleen nu, maar ik weet dat het beter is zo. Voor mij en voor haar.
Maar ik weet ook wat er geweest is...hoeveel liefde er was, hoeveel leuke dingen we met elkaar hebben meegemaakt en de fantastische klik die er geweest is.
Die klik, dat gevoel was gebleven als ik haar vrijer had gelaten, als ik relaxter was gebleven, zoals ik dat altijd was. Misschien was het ook het verschil in leeftijd, zij wil nog leven als een jongere...uitgaan, school, etc., terwijl ik die tijd voor mijn gevoel al een beetje gehad heb.
Het zou kunnen werken tussen ons, dat weet ik zeker...ik dacht dat zij de ware voor me was, nu weet ik dat niet meer zeker...het zou zeker kunnen, ze heeft alles wat ik zoek in een meisje.
Ik laat haar maar los nu, dat is haar wens en het is beter voor nu, als we echt bij elkaar horen zullen we elkaar ooit vanzelf wel weer 'tegenkomen'. Ik hoop het.