ik heb gisteren mijn laatste paar spullen opgehaald bij mijn ex. Ik zou eigenlijk pas volgende week mijn spullen op gaan halen, maar de afgelopen week ben ik er steeds meer tegen op gaan zien, omdat het al wel bijna 2 maanden uit is, maar dit het definitieve karakter ervan alleen maar meer bevestigd. Vreselijk vond ik die gedachte en daarom heb ik van de week gebeld en afgesproken dat ik mijn spullen eerder wilde ophalen. Gisteren was het dan zover, samen met mijn broertje ben ik naar haar toe gegaan. Eenmaal aangekomen was ze nog niet thuis, maar kwam ze er vlak daarna aan. Ik voelde me echt klote en ik was best wel wat afstandelijk. Toen we alle spullen naar beneden gesjouwd hebben, ben ik nog even terug naar boven gegaan, om gedag te zeggen. Toen ik haar daar zag, heb ik haar nog even vastgehouden. Eventjes leek het alsof er niks aan de hand was, alsof de tijd stil stond, ze was weer als vanouds en vertelde me dingetjes op de manier zoals dat ze me het altijd vertelde. Dat was fijn, maar ook heel moeilijk. Ik heb haar nog gekust en zij beantwoordde mijn kus. Na een paar minuten ben ik weggegaan, met een ontzettend leeggevoel. Op de terugweg kon ik alleen maar aan haar denken, en ik heb dan ook nauwelijks nog gesproken. Vandaag kan ik alleen maar aan haar denken, en hoop ik dat ze iets van zich laat horen. Helaas, het is inmiddels half elf, en nog helemaal niets gehoord. De afgelopen paar weken zijn echt vreselijk geweest. Altijd maar weer gaat ze door mijn gedachten heen. Meestal wel op de achtergrond, maar toch, ik vraag me af wat ze doet, met wie ze is, en of dat ze misschien al wel een ander heeft, die gedachte alleen geeft me een echt rotgevoel. Ik wil zo graag dat het weer goedkomt, ik hoop het echt, dat we op de een of andere manier weer bij elkaar komen.