Beste LDVD-ers,

Dit is mijn afsluitend verhaal. Mijn samenvatting, mijn slotpleidooi. Het is iets langer geworden dan verwacht. Maar de wellicht de moeite waard te lezen.

Het is alweer enige tijd geleden dat ik hier schreef. Waar ik eerst nog de weken telde van geen contact, is er nu "slechts" het idee en gevoel dat ik nooit meer een normaal woord met haar zal wisselen. Iets dat ik deels zelf schuld ben, maar gekomen is door een actie waar ik geen spijt van heb. Ik kan jullie ook eerlijk vertellen dat het "goed" met mij gaat. Goed tussen aanhalingstekens omdat ik voor mijn gevoel zeker nog niet de gehele berg heb beklommen. Al voelt het wel aan alsof de top inzicht is

Daarbij wil ik iedereen op dit forum ook heel erg bedanken voor de reacties die ik gekregen heb op mijn berichten gedurende een enorm moeilijke periode in mijn leven! Mijn dank is enorm groot. Ik heb LDVD altijd zwaar onderschat, maar nu aan den lijve ondervonden wat een vreselijk verdriet het is. Ik wens dan ook iedereen die dit "onder de leden" heeft heel veel sterkte toe! het wordt anders! Mijn berg is nog niet beklommen, maar ik denk dat ik het laatste stukje "alleen" kan voortzetten

Ik schijf mijn verhaal nogmaals op.

Mijn verhaal:

4 jaar een relatie gehad. Mijn eerste echte relatie waarin ik dacht dat ik alles had gevonden wat ik maar kon wensen.
5 maanden geleden, net na de zomervakantie verbrak mijn toenmalige vriendin de relatie met als reden dat ze niet meer verliefd was en vrijheid wilde. Er zou GEEN andere jongen in het spel zijn. Ze wilde vrijheid, tijd voor haar studie en voor haar vriendinnen. Ze vond zich te jong om te binden en wij gingen als goede vrienden uit elkaar.

(in mijn ogen gedroeg ze zich, toen ze terug kwam van vakantie al erg raar, maar hier heb ik toen nooit iets achter gezocht)

In het begin werd er over en weer nog contact gezocht. Ik had nog hoop dat het uiteindelijk allemaal nog wel goed zou komen. Mede door de berichtgeving van haar kant. Ik maakt iedere fout die je maar kunt maken in een break-up en probeerde zo goed en zo kwaad als ik kon haar er van te overtuigen dat ze deze relatie niet zomaar op moest geven. Ik gaf veel om haar en wilde niet dat ze 4 jaar zomaar weg zou gooien.

Het gevecht begon....tranen....gedachtes......verdriet.....gemis........en.........de 100.000 vragen.

Na bijna 3 maanden van uit elkaar zijn (en op een redelijk normale manier contact hebben (en hoop)) kwam ik bij het opruimen van "onze" foto's per toeval privé gegevens van haar tegen. In een emotionele bui maakte ik gebruik van deze informatie en ontdekte dat er veel meer aan de hand was. (Ja, ik kreeg veel spijt van mijn actie)
(Mijn actie om gebruik te maken van haar privé gegevens is iets dat niet te rechtvaardigen is, maar wellicht gezien de omstandigheden te begrijpen.)

Ik ontdekte dat ze op vakantie gevoelens had ontwikkeld voor een buitenlandse jongen (iemand die ze al jaren kent) en daarover tegen mij loog. Maar nog veel erger...dat ze schreef dat onze relatie niets voorstelde, ze mij maar een arrogante en zelfingenomen jongen vond en dan mijn ouders en zus ook nooit goed waren geweest. (ik kon dit op geen enkele manier plaatsen. Zeker niet na wat mijn ouders, mijn zus en ikzelf voor haar, ook gedurende moeilijke periodes gedaan hadden)
Ze loog tegen haar nieuwe vlam over de tijd die wij uit elkaar waren en loog daarnaast (in haar verliefde bui) over alles dat afgelopen jaren was gebeurd. Ook schreef ze dat haar ouders geen goed woord over mij te vertellen hadden (en dat terwijl het contact SUPER! was) en dat ze contact met mij maar raar vond. Ze wilde mij eigenlijk helemaal niet spreken!

Ik ging kapot! de grond onder mijn voeten verdween en mijn eigenwaarde smolt sneller als sneeuw op de stranden van Hawaii.
Overal polste ik of er ergens een kern van waarheid in haar verhaal zou kunnen zitten. Was ik arrogant? (enthousiast, ja, maar arrogant?) Was ik iemand die haar niet goed had behandeld? Waar had ik dit aan verdient? Allemaal vragen die weken door mijn hoofd gingen.

Enkele weken na dit nieuws en waarin ik besloot om het maar te laten voor wat het was nam ze weer contact op. Ze wilde graag "gezellig" bijkletsen....(waarom? kan ik tot op de dag van vandaag nog niet indenken)....mijn hart en hoofd waren te ver uit elkaar en ik besloot om "het gesprek" met haar aan te gaan. Wellicht wilde ze vertellen dat ze een nieuwe relatie was aangegaan en wilde ze zaken verhelderen......(wat was ik een optimist...pfffff)

Gedurende dit "vriendelijke" gesprek stelde ik haar meerdere malen de vraag hoe het met haar ging, of ze al een nieuwe vriend had etc....waarbij ik telkens te horen kreeg dat dit niet het geval was en ze hier nog niet klaar voor was (omdat ze dan te veel zou vergelijken)
Wederom besloot ik om haar nu maar helemaal los te laten...ze loog wederom en ik voelde me (ook gezien de zaken die ze over mij en mijn familie had geroepen) slechts alleen maar slecht. Het was tijd om te gaan. Liefde was geen optie en vriendschap was ook gezien de zaken die ik had gelezen niet mogelijk. Ik vertelde haar niets en vertrok met de eer in mijn zak.

Enkele weken later, net voor de kerst nam ze contact op. Ze wensen mij fijne feestdagen, ook voor mijn familie die ik de vriendelijke groeten moest doen, en ze vertelde me dat ze na de feestdagen (nadat ze was gaan "winkelen" in het buitenland) contact op zou nemen om een afspraak te maken. Ze wilde ook nog even langs mijn ouders (dat ze nadat wij uit elkaar waren niet meer had gedaan). Ik verbeet mijn gevoelens en wenste haar hetzelfde. Op de afspraak plannen reageerde ik niet.

Het nieuwe jaar kwam aanzetten. Ik voelde me, na een zware kerst (met in het achterhoofd dat "mijn" meisje bij een ander was) een stuk beter. Het werk bood leuke mogelijkheden en ik kreeg weer heel veel zin in de nieuwe dingen die ik inmiddels was gaan ondernemen. Totdat.............

Ze schreef (4 januari) dat ze mij het beste voor 2012 wenste, "iemand" haar relatie status op Facebook had gewijzigd (ze dus een nieuwe relatie was aangegaan met "die jongen") dat ze zich lullig voelde dat ze dit niet persoonlijk tegen mij had kunnen vertellen, maar dat toen wij een gesprek hadden gehad hier nog totaal geen sprake van was. Ze was eerlijk tegen mij geweest en hoopte dat wij elkaar toch nog konden spreken. We hadden immers 4 hele leuke jaren gehad en het zou enorm zonde zijn om deze nu zomaar te laten varen. Ze wilde weten hoe het met mij ging en of ik inmiddels ook al aan het daten was.
Daarbij stelde ze voor dat ze binnenkort langs zou komen.

...................IK..........Knalde uit mijn voegen!.................en draaide volledig door! Schreef in een zeer genuanceerde brief alles op dat ik afgelopen maanden had meegemaakt. Dat ik privé berichten had gelezen en dat ik het zwaar hypocriet vond dat ze nog contact zocht en DIT voor zichzelf probeerde goed te praten. Ze wilde mij toch niet zien? Vond mijn ouders toch ook niet waardig? Mijn zus? eigenlijk alles? Waarom dat toch dit contact??

naja....ik verstuurde de 12 pagina's tellende brief (waarin ik ook alle mooie momenten omschreef).....verspeelde al mijn eigen waarde maar kon niet blijven lopen met de informatie die ik had en mooi weer blijven spelen......ik zou nooit meer een normaal gesprek met haar kunnen voeren met de informatie die ik had.......en nu......nu was het tijd om deze grote last van mijn schouders te gooien......en zo geschiede.

3 dagen later een reactie. Ze had deze informatie tot zich genomen. Stelde dat ze mij 0 verantwoording schuldig was. Stelde dat ze aangifte tegen mij zou kunnen doen maar dit voor de lieve vrede maar zou laten...en dat ze tegen mij gelogen zou hebben over haar relatie om mij niet te kwetsen....Zij zou het inzicht hebben gehad zich te verplaatsen in andermans gevoelens.. het zou beter zijn geweest dat ik (de informatie over haar nieuwe relatie) niet zou hebben geweten.....ze had immers, als het haar niets zou hebben geïnteresseerd na 2 weken haar status kunnen wijzigen en niets meer van zich laten horen...........Ik zocht zelf de waarheid, deze kwam hard en en ze had maar 1 zin voor mij over ....."eigen schuld, dikke bult!!".......ze wenste geen contact meer (net als ik) en wenste mij het beste....

Over de overige informatie werd geen woord gerept.

Dit was dat.....over en sluiten...ik verwijderde alles wat me ook maar aan haar zou kunnen herinneren en ging verder met verwerken. Al voelde ik mij ENORM stom dit te hebben verstuurd...ik kon het mijzelf niet aandoen mooi weer te spelen.

Nu..na al dit drama.....gaat het zoals ik in het begin al schreef goed met mij
De berg is nog niet beklommen, maar de top is inzicht

Nogmaals: Mijn dank gaat uit naar jullie! de gebroken hartjes! de steun en het toeverlaat!

Het ga jullie goed! (ik zal nog reageren op jullie verhalen, maar ik zal niet meer bloggen) Het boek gaat dicht...en in de openhaard:-)

groeten,

Ergverdietig (veel minder verdrietig)

May the sun be in your face, and the wind be in your back, so that the winds of destiny can cary you aloft. To dance with the stars!