Goed, ik heb maar weinig blogs gepost maar ga nu dan toch maar weer eens even heel therapeutisch mijn verhaal opschrijven. Korte samenvatting van mijn break up: eind januari besloot ze er een eind aan te maken, haar gevoel was weg. Ze gaf nog om me, maar was er voor haarzelf achter gekomen dat ze zich niet meer tot me aangetrokken voelde. Ik zag het niet aankomen. Erg verdrietig geweest maar ik ben enorm rationeel ingesteld en met mijn heldere nadenken (en veel hulp van ldvd.nl en lovesagame.com) kon ik het enigszins een plekje geven en het echte snijdende verdriet langzaam laten wegebben.

Maar dan is er nog die andere situatie... Ze is kort na het uitmaken iets begonnen met een vriend en collega van me. Heel gezeik over gehad, iedereen (gedeelde collega's/vrienden) vonden het een domme actie van hen beiden, en onze baas stelde in eerste instantie zwart op wit dat mijn collega het met mijn ex moest afkappen om de sfeer op ons werk te behouden. Uiteindelijk is het contact doorgegaan (ik had al zo'n vermoeden dat ze het niet konden opbrengen om het af te kappen) maar nu de gemoederen een beetje gedaard zijn begint iedereen er toch snel aan te wennen. Mensen weten hoe ik me voel, maar ik heb naar iedereen aangegeven dat ik er maar aan moet wennen dat ze sinds kort weer regelmatig in de kroeg komt waar ik werk en vaak zit. Sterker nog, ik kan voor het eerst sinds lange tijd normaal en gezellig doen en overkomen alsof ik me er helemaal overheen gezet heb, wat ergens op mentaal gebied ook zo is.

Ik had in eerste instantie echt het idee dat het tussen hen niet lang stand zou houden. Het leek voor mij, zeker van mijn ex uit, een rebound relatie. De spanning, die ze blijkbaar bij mij niet voelde, voelde ze natuurlijk enorm bij hem omdat hij ook nog eens iemand uit dezelfde vriendengroep is, EN een collega van me. Het 'eten van de verboden vrucht-syndroom' zal ik maar zeggen. Daarnaast kon ik me niet voorstellen dat de eigenschappen die ze in mij niet vond, ze bij hem wel zou kunnen vinden. Ik ben op het gebied van school weinig ambitieus geweest, hij des te minder enz.

Maar goed, een aantal weken streken voorbij en ik begon me meer en meer te realiseren dat ik haar niet terug wilde, en dat het voor mij geen enkel nut heeft als hun het zouden verbreken. Ik begon me neer te leggen bij het feit dat of hun nieuwe 'fling' nu wel of geen vruchten zou afwerpen, het voor mij niet zou verschillen, ik ga mijn eigen gang. Ze is komt sinds een week of twee (in eerste instantie onaangekondigd, vrij confronterend voor mij) weer in onze stamkroeg, nu met mijn collega. Maar de laatste paar keer dacht ik bij mezelf: "Fuck it, ik sta hier boven, als 'no contact' dan geen optie is, dan maar proberen om normaal met d''r om te kunnen gaan." En dat werkte waarempel. De laatste twee keer dat ik haar zag heb ik een casual gesprekje met d'r aangeknoopt, en hoewel ik haar nog steeds erg knap vind, bleven de vlinders en het verdriet weg.

Maar dan de laatste plottwist voordat deze blog erg lang wordt: ik heb onlangs al weer een paar avonden met de beruchte collega (nu slechts nog collega, geen vriend meer) gewerkt en dat ging in principe prima. Ze weten beiden dondersgoed wat ze gedaan hebben, maar geven wel aan dat ze het nooit hebben gedaan om mij op te naaien. Maar afgelopen vrijdag werkten wij voor het laatst samen, en toen hadden we na het werk nog even een gesprekje. Het ironische: hij begon over zijn situatie met mijn ex, en vertelde me dat hij het nog met niemand erover gehad had, dat ik de eerste was. Hij vertelde dat zijn situatie met mijn ex best moeilijk was. Hij zit immers sinds kort doordeweeks in Utrecht, en zij werkt full time in onze woonplaats. Zij was daar blijkbaar boos om geworden tegen hem. Ze zou iets gezegd hebben in de trend van: "Straks heb ik alles voor niks weggegooid." (bedoelt ze de relatie met mij?) Hij vertelde dat hij het best een struggle vond en dat het allemaal maar 'moeilijk' was. En passant verteld hij ook nog even dat ze ergens nog steeds wel om me geeft, en dat ze ook echt wel van me gehouden heeft. Om het nog maar even af te sluiten met een anekdote over zijn tweede bezoekje aan haar huis, waar hij ten overstaan van bijna haar gehele familie de tafel heeft ondergekotst.

Nu stond mijn gevoel toch weer een beetje op zijn kop... Krijg ik stille hoop dat het uit gaat tussen hen? Maakt dat voor mij uberhaubt uit? Wil ik langzaamaan weer proberen vrienden te worden met mijn ex? Maar met welk doel? Waarom vertelt mijn collega dit uberhaubt? En is het allemaal waar dat het niet zo lekker loopt? Gisteren had hij immers nog een date met haar.

Tot zover mijn situatie, hoewel ik dus wat meer ben gaan twijfelen en allemaal scenario's in mijn hoofd zit te bedenken, neemt mijn verstand gelukkig af en toe de overhand en zegt dat ik me er niet mee bezig moet houden. Vraag me af wat jullie uit deze situatie kunnen opmaken. Is het een overduidelijke rebound? En moet ik me daar uberhaubt iets van aantrekken?