Ik moet even schrijven; vandaag ga ik onderdoor aan mijn verdriet.. ik mis haar zo ontzettend, ik vind het zo ontzettend moeilijk dat we uit elkaar zijn...
Ik werk eens in de week in de thuiszorg bij een echtpaar.. en die man is van de week overleden, dus ik had te maken met een emotionele vrouw die de liefde van haar leven miste....
En gek als het mag klinken... ik kon begrijpen wat ze zei. Een vrouw van 76, zoveel meegemaakt met haar man en ik snap wat ze bedoelt met onvoorwaardelijk houden van. In een jaar ben ik zo ongelooflijk van haar gaan houden, ik heb alles voor haar over, had alles voor haar over, ga door het vuur, help haar als ze in nood is... en zij deed dat ook allemaal voor mij ... tot het wat begon weg te sterven... tot dit punt...

Het doet me ook denken aan mijn oma die rond de kerst net is overleden, toen werd ik de hele dag door nog overladen met lieve smsjes van haar, of het wel ging, of ik wel op mezelf paste, dat ze in gedachten bij me was enz... En dat deed me zo goed; met haar heb (had? ) ik toch een band die door tijd en ruimte heenging, altijd was ze bij me. Op dit moment voel ik haar ook dichtbij me (ik snap als je me wilt laten opsluiten als je dit zo leest...maar zo is het gewoon)
En jawel hoor... ik zat net even te kijken op de site waar ik haar in eerste instantie heb leren kennen en daar was ze ook. En een mooie foto, jemig, ik kreeg me toch een steek in mijn hart, werd misselijk, hield meteen weer van haar en ik wilde haar meteen opbellen en vragen of ze me alsjeblieft wilde komen omhelzen... maar dat natuurlijk niet gedaan... Maar alles in mij wil haar nu zo graag bij me hebben ik heb verdriet om de liefde die vergaat, om de liefde die doorgaat over tijd heen.. over overlijden heen.. en ik huil en huil. Ook omdat die site me de laatste dagen weer wat vrolijkheid bracht, omdat ik daar wat nieuwe meiden had leren kennen om eens mee te praten.. en zij was nooit online... tot nu dus.............
En........ dagen mijn telefoon uit gehad; net even aan: smsje................. van haar, waarommmm??? 'Hee meisje, hoe gaat het met je? Wil je binnenkort eens wat afspreken?' Ik wil zo graag zeggen: kom nu, hou me vast, mag ik bij jou uithuilen? Hou me vast, laat me weer voelen zoals ik deed, veilig in je armen.
En als klap op de vuurpijl komt het nummer 'hello' in de versie van Dune, van een Mystic-nog-wat-album langs.... let me start by saying I love you.
Ik hou nog zo ontzettend veel van jou... jij zit in mijn bloed... en nu ben ik je kwijt... soms... heel soms wilde ik dat jij ook niet meer leefde: dat ik één keer goed afscheid had kunnen nemen, vol verdriet, maar door kon gaan en nu ben je gewoon ergens in de buurt. Het is zo verschrikkelijk moeilijk soms. Ik typ dit ook blind van tranen en zeg maar wat er in me opkomt.. om te voorkomen dat ik haar aanspreek/sms/bel want ik weet, ik weet dat het even goed voelt.. maar ik haar dan weer moet laten gaan, dus ik gooi het hier maar even neer. Wat een rotdag en wat een verdriet................. gaat wel weer een beetje over............
Ik ga niet terug sms-en, ze hoeft toch ook niet te weten hoe kapot ik ga? Misschien verwacht ze wel dat ik al vrienden kan zijn, maar nee.. en daarbij komt: laatst op internet heb ik haar tegen een ander I love you zien zeggen dus wat betekent dat zeggen nog voor haar? Voor mij betekent het alles, alles nog steeds alleen voor haar..............