Lieve mensen,

Vaak vraag ik me af ; Heb ik het te snel opgegeven? Heb ik ons te snel opgegeven?

Als ik denk aan hoe het was met hem, denk ik aan fijne dingen. Maar ook aan minder fijne dingen. Ik denk aan onze eerste kus, hoe speciaal deze kus voor mij is geweest. En altijd is gebleven. Ik denk aan de hete zomer samen, onze eerste zomer. Het gaf mij het gevoel van leven weer terug. Leven na een periode van rouw voelt aan als in een diepe slaap vallen onder een pas gewassen dekbed dat ruikt naar rozenblaadjes. Stel je dat gevoel voor. En houdt dit gevoel 200 dagen vast. Dat deed hij met mij. Het was genieten, het was vrijheid, heerlijk puur. Voor het eerst fietste ik door Amsterdam. De stad waar ik sindsdien zo ontzettend verliefd op ben geworden. Maar dat was ik ook op hem. Nu, bijna 2 jaar verder, ben ik in deze stad gebleven. Alleen hij is niet bij mij gebleven. Hij met de allermooiste krullen die ik ooit heb gezien en die heldere ogen waar ik de toekomst in zag. Ik hield van deze ogen. Ik hield van dat wat ik in deze ogen zag. Deze ogen waren anders dan de meeste ogen waar ik ooit diep in heb mogen kijken. Zo vol in het leven. Tegelijkertijd niet van deze tijd. Deze ogen raakte me. Net zoals zijn lippen. Zijn volle lippen lieten mij even stil staan. Kun je het je voorstellen? LIPPEN die jouw voor 1 seconde even helemaal van de realiteit weg kon halen? Welke lippen kunnen dat nog meer? Ik geloof er niet in.

Ik geloof niet meer in die ene. Je weet wel, The One; Mr.Right. Deze metafoor is zoiets als de Kerstman, Sinterklaas of de paashaas. Op het moment dat je er in gaat geloven blijkt het een sprookje. Iets wat lijkt, maar het niet is. Het is mooi als je er in kan geloven. Dat vergt veel moed. Immers, het kan je veel pijn doen. Keer op keer belt de liefde bij je aan. Je durft niet. Maar het blijft volhouden. Je denkt na. Je denkt er twee keer over na. Je denkt er 10 keer over na. Voor je het weet heeft de liefde je gewonnen. Je geeft je over. Je gaat er in mee. Verblind. Totdat de realiteit je roept. Weg roes. Weg liefde. Hallo bloedend hart. Keer op keer. Het vergt een moedig hart om in de liefde te blijven geloven. Voorlopig heelt en bloedt mijn hart nog. Het zal nog een tijd duren voordat mijn hart is geheeld. Ik ben benieuwd hoe moedig mijn hart is. Want het doet zo’n pijn. Ik moet er niet aan denken om deze pijn nogmaals te voelen. Laat staan nog een aantal keer. Nee, voorlopig zeg ik ‘nee’ tegen de liefde. Want mijn hart heeft zijn moed en hoop nog niet teruggevonden.

Mijn hart deed al pijn toen hij nog bij mij was. Ik had verdriet. Om verschillende redenen. Allen waren volgens, mijn toen nog moedig hart, gegrond. Hij deed mij pijn. Niet opzettelijk. Maar hij deed het toch. Ik vertelde hem mijn pijn. Hij had het niet door. Helaas had hij ook niet door dat hij voor mij moest vechten. Ik had niet door dat hij geen vechtlust heeft. Ik twijfel, en dit zal ik voor de rest van mijn leven doen, of dit aan mij lag of aan hem. Lag het aan mij dat hij er niet voor wilde vechten? Voor ons, voor dat wat we waren en voor dat wat we wilde zijn. Samen. Of lag het echt aan hem en de situatie waar hij in zat?

Het ergste is dat ik aan mezelf ga twijfelen. Ik weet dat ik een mooi persoon ben en dat ik mijn wederhelft veel goeds kan geven. Maar ook veel slechts. Dat slechte heb ik helaas moeten ondervinden tijdens deze liefde. Lag dat aan mij? Lag dat aan hem? Ik weet dat ik geluk vond bij hem en met hem. Ik voelde me goed. Maar ik begon me steeds slechter te voelen. Hij zat niet goed in zijn vel. Hij zat al een half jaar niet goed in zijn vel. Hij zei dat het door het werk kwam. Maar ik ben me gaan afvragen. Is dat wel zo? Kwam het echt door het werk? Of lag het ook aan mij? Misschien is het zo dat nu ik zijn vriendin was, hij meer wilde presteren. Ik gaf, zonder enige reden daar toe, een extra druk op hem. Hij wilde mij trots maken. Hij dacht dat dit alleen kon door dat waar hij goed in schijnt te zijn; films maken. Ik kan je zeggen dat hij in veel meer activiteiten goed is, maar dit terzijde. Hij is een man van in de dertig en hij wilde mij trots maken. Niet onbelangrijk; hij wilde zichzelf trots maken. Zo lang hij dit gevoel niet had, kon hij mij niet trots maken. Volgens hem. Nu is het zo dat ik al de tijd zo trots op hem ben geweest. Ik was trots dat hij mijn vriendje was als hij leuk met mijn vrienden en familie praatte. Ik was trots op het moment dat hij mij vasthield in de stad. Ik was trots als hij mij kon laten lachen. Maar dit zag hij niet. Hij zag alleen zichzelf. Hij zag zichzelf over 10 jaar zonder baan, geen huis en geen vrouw. Er is mij ooit verteld dat wat je denkt en datgene wat je in je hoofd hebt ook creëert. Dat is precies wat hij heeft gedaan. Hij is er in gaan geloven dat hij een leven zonder liefde verdient. Want hij is niet trots op zichzelf. In tegendeel. Hoe kan je liefde liefhebben als je niet gelooft dat je liefde verdient? En hoe kan je liefde geven als je gelooft dat liefde iets is wat je nooit zal verdienen? Daar ging het fout.

Ik probeerde hem nog te steunen en er voor hem te zijn, maar tevergeefs. Hij is er in gaan geloven. Hoe maak je iemand duidelijk dat liefde een recht is? Net zoals een woning. Helaas zit liefde niet in een zorgverzekeringspakket (misschien een nieuw discussiepunt voor de tweede kamer?) maar iedereen, ongeacht leeftijd, sociale klasse, afkomst, intelligentie of beroep verdient liefde. Liefde is het enige pure wat er is op deze drukke wereld. Het liegt niet. Het geeft je geborgenheid en veiligheid. Zelfs zonder woning of zonder baan. Liefde biedt meer functies dan ieder ander levensbehoeften heeft. Eten voedt je. Het zorgt voor energie. Het zorgt er voor dat je dik wordt of juist slank blijft. Maar zorgt het er ook voor dat je je veilig voelt? Nee. Een baan zorgt er voor dat je je kan ontwikkelen. Maar zorgt dit er ook voor dat je je begrepen voelt of dat je jezelf erin kan zijn? Nee. Het is mij duidelijk. Liefde moet je koesteren. Liefde moet je liefhebben. Het is mooier dan het lijkt. Als je maar goed kijkt.

Ik zag het mooie niet meer. Ik zag datgene wat hij zag. Een waardeloze toekomst. Geen woning, geen baan, geen partner. Hij liet mij er bijna in geloven totdat iets in mij zei; dit laat je niet gebeuren. Het deed en doet pijn, maar de eer heb ik aan mezelf gehouden. Zelfs op het moment dat ik hem smeekte om mij liefde te geven. De liefde die alleen hij mij kan geven. De liefde die hij niet ziet. Ik dacht dat liefde je blind maakte, maar ik ben er in gaan geloven dat sommige mensen gewoonweg een bril, of dan wel niet een vergrootglas, nodig hebben om het mooie uit het leven te zien. De kleine dingen.

Dus heb ik hem ook te snel laten gaan? Ik was niet meer gelukkig. Ik heb te vaak gehuild bij mijn beste vrienden en familie en ik heb te vaak geklaagd over hem dat ik hem wel moest laten gaan. Ik moest mijn hart terugveroveren. Want hij had mijn hart te ver weggestopt. Ik zag hem niet meer. Nu is mijn hart weer terug, maar volledig beschadigd doordat het zo verwaarloosd is. Het kreeg geen voeding. Het was dood. Kil. Grijs. Nu probeer ik hem weer te laten leven en ik moet zeggen dat lukt mij aardig goed. Ik sta versteld van de krachten die ik bezit. Al bloedt het nog steeds. Dat is niet een symptoom van zwakheid. Eerder van oprechtheid. Ik had hem eerlijk waar ontzettend lief. En dat laat mijn hartje op dit moment nog eens extra zien. Door te bloeden. Want het is een gemis.

Ik denk, en dat denk ik wanneer ik oprecht naar de situatie van hem en mij kijk, ik een juiste keuze heb gemaakt. Hij slokte me op in zijn narigheid. Terwijl ik als een pas gekochte lelie was die wilde groeien, wilde hij verdorren. Ik had water nodig. Hij kilte en eenzaamheid. Nu kan ik leven. Nu kan ik mezelf voeden. Mijn hart is weer van mij. En dat blijft het ook voorlopig.