Mijn gevoelens slingeren verschrikkelijk heen en weer, ik word er soms helemaal gek van. Mijn verstand begrijpt dat het goed is zo, dat het niet anders kan, maar mijn gevoel gilt, schreeuwt, krijst dat dit niet is wat ik wil, ik wil bij hem zijn, zijn armen om me heen, horen dat het goed komt. Ik blijf huilen en allejezus wat doet het pijn zeg. Ik trek het niet meer! En dan morgen........oud en nieuw!!! Er zijn momenten dat ik denk: kom op meid, een heel nieuw jaar voor de boeg, een jaar met nieuwe kansen. Het kan nooit meer zo dramatisch zijn als het jaar dat je nu achter de rug heb, je kunt alleen maar gelukkiger worden dan je nu bent. Maar helaas komt steeds het allesoverweldigende gevoel dat ik hem voorgoed kwijt ben terug. Het is alsof ik steeds opnieuw een klap in mijn gezicht krijg. De machteloosheid van het niets meer kunnen veranderen aan deze situatie werkt verlammend, al ga ik op mijn kop staan dan nog komt hij nooit meer terug.
Toch heb besloten morgenavond/nacht niet thuis te blijven, ik ga toch - met ontzettende tegenzin - maar naar een feestje met vrienden. Ik zie er vreselijk tegenop, maar ik moet die stap zetten. Ik moet door, terwijl alles in mij zich er tegen verzet. Ooit zal de pijn slijten, zal dit niet meer dan een nare herinnering zijn.......hoop ik......