Heel herkenbaar. Ik zit zelf sinds een tijd in deze situatie... ik heb dan ook nog geen bruikbare tips voor je, behalve toch proberen de aandacht op jezelf te richten, het ruimte te geven, niet wachten op contact; je bent geen stuiterbal die zij op kan pakken wanneer ze zin heeft om te spelen en laat vallen als het even niet gaat... (ik weet dat dit heel erg moeilijk is om aan te nemen, want misschien wil je omdat je zoveel van haar houdt zelfs wel even zo behandeld worden, omdat je liever iets van haar krijgt dan niets....) Ik wilde je iig zeggen dat ik je situatie herken en je veel sterkte wensen! Het is ook nog zo kort.... Bij mij begon het met een gevoel dat er van haar kant veel minder (liefs) kwam dan eerst, daarna een sms met daarin de vraag of ik haar ruimte kon geven omdat ze het allemaal even niet meer wist..... de verplichtingen die bij een relatie horen/het overleg/het openstellen naar de ander enz. enz. en ik heb haar met liefde die ruimte gegeven.......... maar ging wel zelf kapot. Ik raad je aan zelf nu geen contact op te zoeken, iig geen contact waarin je dingen vraagt aan haar, maar alleen dingen vanuit jouw hart: hoe het voor je is zo en op een gegeven moment zul je een moment aan moeten gaan waarin je duidelijkheid krijgt........... en dat doet zeer als het blijkt dat ze dan echt hierbij blijft. Ik heb zelf bedacht dat ik het wel heel erg moeilijk vind dat ze er eigenlijk uitgestapt is omdat het haar benauwde (zij noemde het: ik voel me gevangen......) en dat ze niet dit moeilijk is AANGEGAAN maar UIT DE WEG GEGAAN.. en hoe meer ik me dat realiseerde hoe bozer ik ook een tijd werd.. want dingen aangaan horen bij het leven....... en als ze dat niet kan...... hoe gaat dat dan als jullie wel samen zouden zijn over een tijd. Hoe ging dat nu? Was ze er als je haar nodig had? Kwam ze opdagen op afspraken, ook al waren deze voor saaie belangrijke zaken? Of hield ze vooral van de fijne, leuke, niet alleen zijn kant van de relatie? Sorry dat ik je zulke moeilijke vragen stel, maar je zou er eens over na kunnen denken.. ging zij er net zo volledig voor als jij: door goede en kwade tijden om het zo maar te zeggen.. Of is ze mss toch nog te jong. (in mijn geval was dit zo.. ze heeft toch het vrije, blije leven meer verkozen boven het heel serieuze wat onze relatie was. Dat doet vreselijk zeer, maar mss kan het zijn dat je beiden in een andere levensfase zit..) Ik hou me voor: als het zo moet zijn, komen we bij elkaar terug en zal onze liefde overwinnen. Zo kan het voor jou ook zijn.. maar niks wat je nu doet of laat zal dat kunnen voorspellen, dat moet de tijd je leren.................... laat je niet teveel aantrekken/afstoten, want dat gaat je slopen. Ik leef met je mee dat het zo is gelopen, vooral dat je net nog samen op vakantie bent geweest bah, wat moet jij je nu onzeker en misschien zelfs wel in shock voelen..... Deze site heeft mij tot nu toe al erg geholpen, hoop dat dat voor jou net zo is. Blijf bij jezelf, probeer je op jezelf te focussen en wat goed is voor jou. (ook al denk je nu mss dat alles wat goed is voor jou is: met haar zijn...) Je komt verder!!!!!!!! En mss wordt je wel sterker van deze periode, als je echt nagaat wat jij wilt en hoe je behandeld wilt worden.
Wat ik nu opschrijf, hoeft voor jou niet op te gaan natuurlijk, maar mss heb je aan sommige stukjes iets..
Groetjes en veel sterkte!

ik snap heel goed de verhalen die hier staan .ik zit ook in zon soort verhaal.
ik ben 15 jaar samen geweest vanaf ons 13 jaar waren we samen we hadden alles 2 gezonde kinderen een mooi huis alles wat een gelukkig gezin moest hebben.maar toch ben ik in de fout gegaan ik ben niet vreemd geweest maar had dacht ik achteraf toch gevoelens voor een ander.het was ook nog op een goede vriendin van der alleen ik kwam erachter dat het meer een opvlieging was.we hebben veel ups en downs gehad in onze relatie vooral van mijn kant er was altijd wel iets met mij of mijn familie waardoor ik af en toe een heel naar persoon kon zijn.
ze had helemaal even genoeg van me en wilde alleen met de kids verder ze wilden even geen stress meer aan der hoofd van me.ze steunde me ook altijd ze was ook echt mijn maatje.we zijn nu 7 maanden uit elkaar maar we spreken elkaar nog wel iedere dag.soms kunnen we heel goed praten en de dag erna krijg ik weer de vollen lading en krijg ik weer naar me hoofd geflikert dat ik er kapot heb gemaakt.ze is echt totaal haar zelf niet meer ze kan af en toe doen of het er niks doet en de andere keer liggen we uren in elkaar armen.en inderdaad af en toe ben ik net een stuiterbal.ze zegt dat ze niet verder wil en wel zien wat de toekomst brengt en dat ik eerst maar weer eens aan me zelf moet werken.dat ben ik ook echt gaan doen in ben therapie en training gaan volgen en zit stukken beter in me vel maar ze heeft nog geen vertrouwen in me .ik mis haar echt en me kinderen die ik in het weekende heb.ikhou nog zo veel van der en zij van mij zegt ze maar ze kan het nu niet meer ook zij moet haarzelf eerst terug vinden.het is soms net of het er niks doet en dat ze gewoon verder gaat .ze doet dingen die ze nooit deed net als stappen enz enz.we hebben nog echt veel contact voor de kinderen maar ook om anderen dingen.ik merk dat zij ook echt bang is dat ik voor een ander ga en zij blijft maar zeggen dat ze echt nog niks met een ander wil.ik ben bang haar definitief te verliezen.
heeft iemand een tip hoe hiermee om te gaan ik heb echt 7 maanden lang lopen knokken voor haar en me gezin ik was echt mezelf niet meer.ik heb eigelijk als een hondje achter der aan gelopen heeft iemand een tip.