Ik heb een moeizame relatie van 3 jaar achter de rug. Het begon allemaal heel mooi. Wij waren beiden heel erg verliefd. Hij was wel 10 jaar jonger dan ik. Erst had ik het daar wel moeilijk mee maar later was dat helemaal heen probleem meer. Hij is vrij snel nadat wij elkaar hebben leren kennen bij mij komen wonen, achteraf weet ik nu dat hij op dat moment geen huis had. Ik heb zelf een goede baan maar hij werkte steeds voor een uitzendburo met de nodige problemen. In de zomer regelmatig werkmaar vooral in de winter was er geen werk en was hij veel thuis. Omdat hij ook geen ww wilde of bijstand leefde hij van mijn salaris. Ik betaalde alles, we leefden vrij sober maar dat was niet erg, we hadden het goed samen. Steeds vaker had hij er problemen mee dat ik met vrienden en collega's omging, hij verbood het me niet maar liet duidelijk merken dat hij het niet leuk vond. In deze drie jaar heb ik hem ook nog geld geleend omdat hij bij andere mensen schuld had maar hij zou mij terug betalen, wat overigens nog niet gebeurd is. Na drie jaar kreeg ik toch duidelijk het gevoel dat het misschien niet om mij als persoon ging maar meer om een huis en zekerheid. Hij wil duidelijk "de baas "zijn en we kregen steeds vaker meningsverschillen waarbij hij ook agressief werd en mij ook sloeg. Op die momenten was ik ook bang voor hem. Het kwam ook altijd weer goed en dan dacht ik: het valt wel mee. Toen hij dit jaar voor twee weken naar zijn familie op vakantie ging is hij 9 weken weg gebleven. Hierdoor wist ik eigenlijk definitief dat dit geen goede relatie was en heb gezegd dat hij niet meer terug hoefde te komen bij mij.
Hij leeft en woont nu in zijn auto. Ondanks alles hou ik nog heel veel van hem en vind het vreselijk dat hij min of meer op straat leeft. Ik heb het hier heel moeilijk mee, sterker nog ik ben inmiddels overspannen thuis van mijn werk en word gek van verdriet.
Ik kan hem maar niet uit mijn hoofd zetten en ben er dag en nacht mee bezig. Vooral nu het slechte weer er aan komt heb ik het moeilijk mee dat ik hem op straat gezet heb. Toch weet ik dat ik mij hieraan moet houden anders begint alles weer van voor af aan.
Ik spreek hem regelmatig en ik ben dan ook blij hem te zien en/of te horen. Hij zegt dat hij mijn beslissing moet accepteren en dat maakt het misschien nog moeilijker. Wat zal ik doen? Is het beter om te zeggen dat ik hem niet meer wil zien of gewoon zo doorgaan met de hoop dat het wel zal slijten?