Ik zit hier al maanden mee te lezen op dit forum (onder een andere gebruikersnaam), op een of andere manier doet het deugd te lezen dat je niet de enige bent, en het een voorbijgaand proces is.

Nu dacht ik sinds een anderhalve maand dat de meeste pijn weg was, ik het allemaal een plaats gegeven had.

Het leek me beter mijn eigen verhaal hier niet te posten.
Alleen ben ik vandaag weer iets te weten gekomen, hetgeen mij heel diep kwetste en me maanden terug katapulteerde in de tijd precies ... hierdoor 'mijn verhaal' onder een nieuwe account.

Sinds vorige zomer is mijn relatie van anderhalf jaar over.
Ik zal hier niet te veel details geven, wie weet wie dit allemaal leest, maar de laatste maanden van de relatie liep alles geleidelijk aan moeilijker en moeilijker, wat leidde tot slechte communicatie, een hele hoop miserie daarrond, en uiteindelijk 'de breuk'.

In een relatie zit je met twee, op alle vlakken, en dingen gebeuren niet 'zo maar', dat is althans mijn standpunt.
Tijdens een bepaalde periode voelde ik me niet gelukkig in die relatie, ook niet perse ongelukkig, maar gewoon niet in mijn nopjes bij wijze van spreken. Ik wist zelf niet exact waarom, maar voelde me nergens geapprecieerd zoals ik ben - zowel thuis, op het werk, als in mijn relatie.

Mijn voormalige vriendin zat hier toen echt mee in en probeerde best me te doorgronden toen, maar ik kon haar niet goed zeggen waarom ik zo was, aangezien ik het zelf allemaal niet duidelijk wist - geen concrete duidelijke oorzaak. Dat leidde tot een gebrekkige communicatie bij momenten, maandenlang, wat geen enkele relatie ten goede komt.

Alles kostte me gewoon veel energie: het was het eerste jaar dat ik begon te werken, veel werk en verantwoordelijkheid aan een laag loon, terwijl ik hoogopgeleid ben. Dat vreette soms aan mij, niet zozeer het lage loon, maar ik kreeg geen voldoening uit mijn werk - een job waar ik nochtans serieus naar leefde en voor gestuurd heb. Serieus op mijn tanden gebeten, vele jaren lang.
Door dat lage loon moest ik terug thuis gaan wonen, er was geen andere optie. Moeilijke jeugd gehad, veel ruzie thuis, en al die herinneringen van toen achtervolgden mij terug serieus, ook al had ik mijn leven op dat vlak na vele jaren terug recht gezet. Ik voelde me niet als mijn 'nieuwe ik' thuis, maar eerder als mijn 'oude ik maar dan geupgrade'. Dat was vreselijk.

Situatie: ik ging niet altijd even graag gaan werken, soms wel soms niet, en naar huis gaan was telkens een soort opgave, ook al heb ik op zich goede ouders.

Dan mijn relatie: die begon daar wel onder te lijden, heel geleidelijk aan.
Met mijn voormalige vriendin praatte ik veel over het werk, dat ik me daar niet goed in mijn vel voelde. Ook over thuis, maar ik begon mezelf meer een zaag dan een lief te vinden, en stopte daar dus mee. Bijgevolg zat ik met dingen waar ik van vond niet over te spreken viel in mijn relatie. Dat maakte mij niet altijd even aangenaam, en mijn vriendin soms ongemakkelijk.

Maar iedereen maakt wel een moeilijke thuis-periode mee, en op het werk - zeker als beginner, en er waren ook veel goede momenten in die relatie hoor, de weinige slechte begonnen soms gewoon meer en meer door te sluimeren.

Dan mijn vriendin - zoals eerder gezegd voelde ik me niet altijd kiplekker in die relatie, los van al de rest.
Hoe het allemaal begon: ik had stiekem al jaren een crush op haar, maar dat lag allemaal wat moeilijk.
Op een gegeven moment bleek dat wederzijds te zijn. We spraken een aantal keren af, dat klikte super, en voila, voor je het weet zit je middenin een relatie.

De omstandigheden toen het allemaal begon was helemaal anders: alletwee student, ik op kot, zij ontzettend veel bij mij - the sky was the limit bij wijze van spreke.
Maar dan begin je te werken (zie eerder), dingen veranderen, er ontstaat letterlijk een afstand om elkaar te zien (andere steden).
Zij studeerde verder en ik leerde een niet zo aangename kant van haar kennen, in de zin van veel miserie thuis en op school.
Het vergde veel energie haar daarin te steunen, ik heb haar serieus door haar laatste twee jaar studie geloodst.
Een vrouw die niet weet wat ze wilt, afhankelijk is van anderen (in casu: mij) en weinig tot geen ambitie toont: ik had het daar moeilijk mee.
Ze was niet langer de persoon waar ik gek op was geworden, maar je probeert daar door te kijken, er geen belang aan te hechten.

Nu moet ik toegeven dat ik lang geleden een keer zwaar gekwetst ben geweest.
Dit heeft mij jarenlang terughoudend gemaakt voor een relatie, ik wilde geen risico lopen.
Voor mijn voormalige vriendin wilde ik dat dus wel, zette ik dat 'stomme principe' opzij, en ging er aanvankelijk volledig voor.
Maar zoals je uit mijn eerdere verhaallijn kan opmaken sloop er geleidelijk aan een miscommunicatie in de relatie, langs beide kanten.
Hierdoor kreeg ik het enorm benauwd en vooral schrik om weer gekwetst te worden. Door die angst ben ik met een 'rem' in die relatie gaan leven, zelfbescherming (dacht ik toch).
Op zo'n moment heb je de keuze: of je doet je mond open, of zegt niets en probeert onrechtstreeks de relatie bij te sturen.
Ik koos voor optie twee - verkeerde keuze.

Het werd zo erg dat op een gegeven moment mijn vriendin een time-out vroeg, en terecht.
Ik ging daarmee akkoord, had haar een paar weken met rust gelaten - niets van me laten horen.
En dan plots belt ze me terug op. Ik was ondertussen alleen gaan wonen (in functie van 'onze relatie' voornamelijk, ze zou erbij komen - weg van thuis en praktisch en financieel, en bovenal omdat ze al zo lang met mij wou samenwonen), en mevrouw laat ineens iets van haar horen.
Dat was een goed gesprek, luchtig, en ze zou langskomen een paar dagen later.
Ze kwam effectief een paar dagen later langs: om het uit te maken - bekende ze achteraf.
Maar toen ze me zag, wilde ze het helemaal niet meer uitmaken - bekende ze achteraf.

Ik wist niet meer hoe dit allemaal te interpreteren, zeker omdat ze me daarna weer een paar dagen half negeerde.
En dan plots stond ze terug voor mijn deur: ze wilde er terug voor gaan, maar heel rustig aan en eerst een hele hoop dingen uitpraten.
Ze bleef een aantal keren slapen waarbij er weinig gezegd werd en dat hoefde ook niet. Ik ging op het aansluitende weekend naar haar om een hele hoop dingen uit te praten, wat gebeurde, en het leek alsof we terug vertrokken waren.
Deze situatie duurde zo een anderhalve maand, waarbij we elkaar wat minder zagen omdat ze op zoek was achter werk en woonst voor zichzelf - heel onze relatie ging veel te snel en ze was te afhankelijk van mij.
Daar had ik het plots moeilijk mee, maar ik zette mijn ego opzij en gaf haar vrijheid en begrip en ik meende dat ook.

Een lange periode dacht ik dus dat we aan het werken waren aan onze relatie, en meer en meer werden we als individu terug de personen die verliefd waren geworden op elkaar.
Maar die anderhalve maand was moeilijk: ze had nood aan veel meer vrijheid, terwijl ik nood had aan genegenheid. Vele dingen gebeurd, vele emoties losgemaakt.
Dat maakte me soms ontzettend ongelukkig, maar ik was ervan overtuigd dat ik me aanstelde en het allemaal moest relativeren.
Maar op een gegeven moment was ik doodmoe, leeggestreden, tot het plots langs haar kant terug beter ging, anders was, terug meer op mij gefocust.
Maar ik zat er toen echt door, en twee dagen later was het plots gedaan - ze wou niet meer verder.

Dat moment sloeg niet in als een bom, ik voelde al langer dat het niet meer zou werken, maar toch: een toekomstbeeld waar ik lang en geduldig aan gewerkt had, viel plots volledig in duigen.
Het afschijd was zeer lang, een avond, een nacht en een ochtend, maar ik moest weg om te gaan werken en vertrok met de vraag: "is er iets dat ik nog moet weten, om alles te begrijpen?"
"Neen", zei ze, en ik draaide me om en was weg. Weg van de persoon, het huis, de familie die me anderhalf jaar dolgelukkig maakte. Sindsdien heb ik ze niet meer gezien.

Maar ergens voelde ik me bevrijd, als het niet meer gaat, om eender welke reden, moet je stoppen en terug aan jezelf denken.
En toen zat ik daar helemaal alleen in de nieuwe woonst, ver van alles en iedereen, en vooral: in een totaal andere situatie dan initieel bedoeld.

Nu, maanden later, zit ik er nog steeds verdwaasd met dezelfde gemengde en rare gevoelens.
Maar niet lang nadat de relatie eindigde, ben ik vanalles te weten gekomen.

Mijn vriendin bedroog me, in de periode dat ze tijd vroeg voor haarzelf en ik dacht dat we toen aan onze relatie aan het werken waren. Bovendien heeft ze lang over vele dingen gelogen. Het zijn de leugens die me kwetsen.
De enige reden dat het plots gedaan was, was omdat ze op dat moment zeker was dat het andere lief reeds klaar stond.
En met die kerel is ze nu al maanden samen, en wonen ze volgens mij samen.
Mijn vriendin heeft vast werk, weet wat ze wilt en een vriend die min of meer dezelfde eigenschappen heeft als ik.
Mijn vriendin is terug diegene waar ik gek op geworden was, maar nu vooral helemaal zot van word.
En vandaag ben ik weer bepaalde dingen te weten gekomen, en de pijn voelt vers, alsof het allemaal gisteren gebeurd is.

Alle moeite die ik deed, was een maat voor niets.

Mijn verhaal begint lang te worden, hier moet ik voorlopig maar stoppen of niemand leest dit.

Maar komt dit bij mensen herkenbaar voor? Dat vraag ik me af.
Hieruit heb ik veel geleerd: communicatie is alles. En als je het gevoel hebt dat er iets niet klopt, wel ....

Ik moet aan mezelf werken, bepaalde dingen aanpakken (waar ik vandaag mee begonnen ben), en andere dingen leren accepteren. En verder gaan.
Maar elke keer als ik terugdenk aan die laatste keer dat ik haar zag: dan breekt er iets. We waren allebei terug onzelf, ze had het er zelf ook heel moeilijk mee - zelfs achteraf soms nog heb ik vernomen.

Alle negatieve dingen die gebeurd zijn, tja, daar kan ik haar nu niets meer rond verwijten, want de relatie is gedaan.

Had ik het anders aangepakt, me anders opgesteld in een bepaalde periode, mijn 'rem' had losgelaten, had alles anders kunnen verlopen.
Ik ben niet DE reden dat de relatie mislukt is, maar ik besef maar al te goed mijn aandeel in de downfall.
In een relatie ben je met twee, en ik wou dat ik vroeger toch mezelf was geweest.
En dat, dat is iets waar ik alleen mee moet leren leven, terwijl mijn voormalige vriendin volledig gesettled is.