Vandaag is het zondag het zonnetje schijn de lente is begonnen, helaas is er toch in mij een diepe eenzaamheid die elk jaar weer de kop opsteekt ,ik vind de winter altijd een tijd je achter alles te verschuilen donkere kleding je mag somber zijn ect ect .Maar van de lente verwacht je vrolijkheid en alles mag open en bloot.
Ik weet dat het gevoel van eenzaamheid ruim 25 jaar geleden begonnen is, waar mijn relatie uitraakte en ik in een dip zat, ik durfde de Leidseplein in Amsterdam niet meer op want ik woonde er op loop afstand ik was bang dat ik de man die ik zo aanbid, in gezelschap van een andere vrouw zou zien dus heb ik jaren de Leidseplein tijdens de zonnige dagen vermeden.
Elk voorjaar bekruipt mij weer het eenzame gevoel. Ondanks ik nu al meer dan 20 jaar getrouwd ben met voor mij de verkeerde man. Ik kan me nog herinneren dat ik hem toen achter zijn typemachine moest trekken om naar buiten te gaan om een ommetje te maken in het Vondelpark. Na al die jaren zit hij niet meer achter de de typemachine maar achter een laptop .
Zelf onze kinderen weten niet beter dan dat papa het weekend wel thuis is maar op zijn kamer zit te werken en af en toe naar benden komt, vaak mogen ze niet storen want het werk moet af druk druk druk.
En daar zit ik dan elke zondag na de kerk In een prachtig huis, prachtige buurt aan geld geen gebrek.
Als ik thuis kom bekruipt het gevoel van eenzaamheid . Al mijn vriendinnen en kids uit de buurt doen allemaal leuke dingen met hun papa er mama, of ik zit met de kids overal naar toe te rennen om er toch nog iets van te maken .
Ja het went nooit die eenzaamheid, want de kids gaan vaak ook niet meer vrijwillig mee zij willen andere dingen doen. Blij dat ik een blog heb waar ik dit soort dingen allemaal van me kan afschrijven want ik zit niet op Familie en vrienden te wachten die het allemaal wel weten hoe ik mijn leven moet inrichten.
Ik zit wel op facebook maar om echt te zeggen dat je wat aan mijn vrienden heb . Neen een ieder is bang dan andere ook mee lezen, dat ze een stuk van hun ziel moeten bloot leggen.
Iedereen leest dus mee maar zijn bang om hun mening te geven, dus wat heb je aan die poppen kast van zogenaamde vrienden en Familie, ze zijn bang voor de duivel en bang voor hun ziel.
Bij hun allemaal gaat het zo goed en geweldig als je een zielig stuk schrijf krijg je veel reactie maar schrijf iets leuk dat het je goed gaan je kunt de klok op gelijk zetten dat je geen reactie krijg .
Missery love company .
Ik verwacht niet van niemand medelijden of een reactie maar ben blij dat ik anoniem mijn verhaal hier kwijt kan. Ok ik ben het nu kwijt en ga mij weer voorbereiden want om 1600 uur krijg ik gasten dus moet ik weer in de plooi en de gelukkige huisvrouw spelen.Goede zondag bedankt dat je mijn stuk wilde lezen.
zvo