Vandaag best een lekker en positief dagje gehad vind ik zelf.... Er is nog steeds hier of daar wel een naar onderbuik gevoel, zeker wel.
Ik ben vandaag even gaan winkelen, heb een boekenkast voor mezelf gekocht, twee nieuwe boeken, een heel duur truitje wat in de uitverkoop betaalbaar was...
Heel gek maar vandaag dwaalden er gedachtes van tevredenheid in me rond. Ik liep daar in het centrum toch wel met een big smile rond.
Besefte me ineens dat ik zoveel al WEL heb, dat ik zo tevreden mag zijn met de dingen die er wel zijn. Als ik dan om me heen kijk, het journaal volg, wat ik zit ik nu te mutsen en te zeveren over het verlies van een liefde die blijkbaar niet eens mijn grote liefde was.

Ook kwam M. natuurlijk in mijn gedachtes voor... Geen woede meer, maar heel veel begrip voor zijn gedrag.... acceptatie misschien?
Ik zag hem vandaag weer met ogen zonder roze bril.... Keek onwijs tegen hem op, omdat ik dacht dat hij alles zo goed voor elkaar zat, alles op een rijtje heeft en viel voor zijn charmes.
Maar na wat terug denken kwamen er wat dingen bij me naar boven waaruit toch echt wel blijkt dat M. ook nog een lange weg te gaan heeft en echt niet die volwassen man is waar ik me zo veilig en heerlijk bij zou kunnen voelen.
Beiden waren we er niet klaar voor en waren we niet de juiste personen voor elkaar en al zeker niet op het juiste moment....

Een heel belangrijk inzicht voor mezelf schoot mezelf te binnen, dat ik hem altijd zo ophemelde omdat hij mij de dingen gaf die in mijn vorige relatie zo ontzettend gemist had. Hij had het allemaal wel, deed het allemaal wel. Het was zoveel beter dan die andere relatie, dus het voetstuk voor M. was er al heel snel.
Dit was echt weer een levensles voor mij, noodzakelijk om te leren wat er allemaal nog meer oh zo belangrijk is in een relatie. Dat was niet alleen dat ene waar ik zo naar snakte, waarvan ik de hoop had opgegeven dat mannen dat uberhaupt in zich hebben! Er zijn heel veel dingen nog meer belangrijk in een relatie.
Deze weg die ik wandel is niet zomaar, het is allemaal niet voor niets.... Ik moet er van leren, ik moet er iets mee doen. Sorry als het heel zweverig over komt, maar is mijn gevoel erbij.

Daarnaast heeft M. mij 100% van vorige vriendje los gemaakt..... Door de relatie met M. kwam ik erachter dat het zooooveel beter kon zijn allemaal. Dat ik A. (vorige vriendje) echt geidealiseerd had, een ilussie was. Dan kom je dus ook weer op het punt dat M. hoe dan ook heel belangrijk voor mij is geweest, bijzonder. Hij heeft iets heel belangrijks in mij los gemaakt. Dat maakt het loslaten nog zoveel moeilijker. Hecht me zo snel aan mensen, wil ze niet kwijt uit mijn leven het liefste, maar het moet echt om verder te kunnen gaan... Wel verdrietig ergens...

Ik hoop dat ik nu alleen los kan komen van M. en dat zogenaamde ideaalbeeld. Dat zou ik eigenlijk het liefste willen, omdat het me beter lijkt! Maar mogelijk ben ik te streng...
Begrijp me niet verkeerd hoor, want ik begon niet zomaar iets met M., niet om A. te vergeten. Maar ik ben eerlijk als ik schrijf dat ik momenten had, dat ik terug verlangde naar de tijd met A. voor ik M. leerde kennen. Ik wist niet beter, het was mijn eerste relatie, was en ben waarschijnlijk nog aardig groen daarin. Al begin ik nu wel heel erg te leren wat er allemaal wel en niet belangrijk is.

Soms ben ik M. al dankbaar voor alles wat er gebeurt is, voorgevallen is, dat hij weg is.... Het heeft gewoon echt zo moeten zijn. Het was een opstapje naar de weg die ik verder zonder hem zal moeten bewandelen....
Ben hem vandaag dankbaar, heel gek en dubbel misschien. Ik hoop dat hij ook iets van mij geleerd heeft, dat hij mij ook dankbaar is en dat hij niet met wrok op ons terug kijkt. Dat zou me heel erg goed doen...

Hoop ook dat ik ooit met hem een borrel kan drinken, vriendschappelijk en we hier om kunnen lachen samen. Elkaar weer recht in de ogen aan kunnen kijken zonder dat we boos zijn op elkaar, maar gewoon beiden tevreden zijn met hoe het is gegaan..... Ik haat het om boos en onaardig te zijn of te denken over elkaar, heb liever vreden, waar is het voor nodig????
Ik kon niet anders, hij kon ook niet anders, anders hadden we beiden anders gehandeld en gedaan toch?

Terwijl ik dit allemaal opschrijf vind ik het wel heel stom en dubbel. Want ik heb me vaker sterker en beter gevoeld en toch weer een terugslag gekregen. Maar ik denk dat ik iedere keer wel weer een stukje verder kom, nieuwe inzichten krijg, nieuw besef. En ja, dan moet ik die terugslagen gewoon maar accepteren toch?

Ik heb weer moed en zin in ieder geval....... Voor nu moeten we dealen met al het verdriet, gemis, ellende, maar onze tijd gaat ook zeker komen. Wij doen er iets mee, leren er iets van, komen onszelf tegen, leren onszelf kennen, en blijkbaar is het nodig om completer en mooier mens te worden.

Mijn doel voor nu is, dit gevoel vast blijven houden....