Reacties van lieve mede forum bezoekers zeggen me natuurlijk wat ik al wist.
Maar ik ben zelf bang. Ik ben bang voor het verdriet. Ik ken het goed. Het is al meerdere malen op mijn pad geweest. Natuurlijk moet ik het afkappen. Als ik echt om hem geef? Dan zou ik dat moeten doen. Liever vandaag dan morgen..... Dan zal ik hier op het forum wel dagelijks verschijnen. Alhoewel ik dat nu ook al doe.... Zo hou ik de eer aan mijzelf. Ik wil niet the other woman zijn. Als ik haar foto's zie online. Ze is echt superknap, meer dan ik. En ziet er zo lief en vrolijk uit. Onder andere omstandigheden zouden we misschien wel vriendinnen kunnen zijn....
Ik ben het ooit eerder geweest, the other woman, alhoewel dat meer eenrichtingsverkeer was. Hij verbrak zijn verloving voor mij, terwijl we nooit daarover hadden gesproken en helemaal niet een liefdesrelatie hadden. Maar dat voelde wel heel slecht. Terwijl ik er natuurlijk niets aan kon doen eigenlijk.
In dit geval is het natuurlijk anders. Want ik voel een grote verbondenheid.
Ik heb een brok in mijn keel en een steen op mijn hart. Ik zou hem zo graag willen houden.
Ik heb angst dit soort liefdesverdriet te voelen. Zo heb ik het nog nooit gehad. In het verleden werd ik keihard gedumpt. Uiteindelijk zie je dan wel in dat die persoon je tranen niet waard zijn.
Ik zag ooit een film met een zin als: if you meet the right one, are you supposed to let them walk you by?
Sloeg ook op een getrouwd iemand.
Maar ja....wat is the right one? Wat betekent dat eigenlijk? Gaat de glans er niet altijd een beetje af na een lange tijd?
En ik heb angst voor het volgende project waar we aan werken. Ik kan het afzeggen, maar daar ben ik te trots voor. Ook geeft het een extra inkomen, dat is nooit weg en kan ik goed gebruiken. En zowieso zou mijn baas dan wel een uitleg willen....
Gelukkig is deze dag druk, heb ik veel dingen omhanden.
Ik moet nadenken....toch nog...
@Lena-M
Angst is een slechte raadgever maar dat wist je natuurlijk al... Eigenlijk weet je wel wat je moet doen, alleen voel je het nog niet. Volg je hart, maar ga niet over je eigen grenzen heen. Wie ben jij? Wat wil jij? Zolang de dingen niet klaar zijn, doe dan eventjes verder zoals je nu bezig bent. Laat de dingen bezinken, laat ze tot rust komen, totdat het weer helder wordt. En neem dan pas beslissingen. Liefs
Lena
Wat ik niet goed begrijp en oprecht in geïnteresseerd ben, is hoe het komt dat je genoegen neemt met een tweede plek?
Je hebt al eens eerder een relatie gehad met een bezette man en nu sta je op het punt weer zoiets aan te gaan. Wat maakt dat je jezelf geen man gunt die voor jou gaat?
Of dat je überhaupt aan andermans huwelijk komt en dan niet eens serieus met zo'n man bent?
Dat komt op mij over dat je dan doelbewust iets kapot aan het maken bent en voor wat?
Ik begrijp namelijk niet goed, dat er vrouwen zijn die dit willen. Jezelf in iets storten wat garant staat aan stress, rot gevoelens, spanning etc.
En daarnaast de wetenschap dat je een andere vrouw pijn gaat doen.
Ik persoonlijk vind dat soort mannen vreselijk triest, ik heb ook al eens een bezette man achter mij aan gehad. Kan ik echt weinig respect voor opbrengen en knap alleen daarom al af. Een man zonder ballen, is geen man.
En een vrouw die daarop hapt, tja.. Wat ga je hieruit halen voor jezelf?
Hi binas. Ja natuurlijk heb
Hi binas. Ja natuurlijk heb je daar gelijk in.
Dit is wel de eerste keer dat dit zo gebeurd, ik bedoel destijds, zoals ik schrijf, was het eenzijdig. Hij werd verliefd op mij en maakte zijn verloving uit. Maar deze liefde kon ik niet beantwoorden. Ik denk eigenlijk dat hij toen een soort van excuus nodig had om zijn relatie te beëindigen. Hoewel ik daar eigenlijk niet echt iets mee te maken had voelde het slecht, want ik had erg met haar te doen.
Op dit moment is het toch anders vind ik zelf. Ik bedoel. Rob wil duidelijk wel met mij zijn, maar hij is (te vroeg) getrouwd. Ik lees wel uit zijn berichten dat hij oprecht in de war is daarover. Dat vind ik kut. Ik ben een gevoelig mens. Ik wil hem en zijn vrouw gene pijn doen. Alleen...ja...mijzelf ook niet natuurljk.
Maar ik had gisteren best een goede dag (die mijn nieuwe blog)
Dank je voor je reactie
Lena-M
Ik zal je vertellen dat ik één of twee keer in mijn leven verliefd ben geweest. Er is niks aan. Waarom doet de natuur ons dit aan? Ja, je kunt je inderdaad beginnen af te vragen waar de liefde zich mee bemoeit, als het ons in zulke problemen brengt, met al het verdriet dat er eventueel bijhoort! Ikzelf ben me op een zeker moment af gaan vragen of liefde wel bestaat, of dat het, tenminste, op zo'n voetstuk moet staan. Het leven hangt samen van toevalligheden, er is geen plan, er zijn geen absolute waarden. Liefde is chemie. Wij zijn chemie. Aan liefde en verliefdheid kun je niets doen. Als er problemen door komen moeten we die zien op te lossen en/of een plaatsje geven. Het komt allemaal neer op: keuzes maken! Vergis je niet, dit kan een lange tijd duren.
Liefde heeft mij altijd in grote problemen gebracht en ik zet het niet langer op een voetstuk. Liefde wordt in Hollywood en streekromans verheerlijkt, maar vergis je niet: het is pure propaganda. Niemand kan zeggen dat de liefde op een voetstuk moet staan.
Mijn visie althans. Ik laat jou de jouwe. Ik denk dat het een soort van tegenspraak is, liefde enerzijds en problemen door liefde anderzijds.
Mooie kans, dat project!